8 Μαρτίου:Γυναίκες ΜΑΤατζήδων, ΛΟΚατζήδων, στρατιωτικών και ΔΙΑΣ μιλήστε, μιλήστε και καταγγείλτε

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας με τον ''φόβο να αλλάζει πλευρά''

Αν το μέσο ενός εκπαιδευτικού είναι ένα βιβλίο, αν το μέσο ενός προγραμματιστή είναι ένας υπολογιστής κι αν το μέσο ενός οδηγού ΚΤΕΛ είναι ένα τιμόνι, γίνεται αμέσως ξεκάθαρο ή τουλάχιστον σε πρώτη φάση κινεί υποψίες το γεγονός ότι το μέσο ενός αστυνομικού είναι το όπλο. Όλοι κάποτε ονειρευτήκαμε, κοιτάξαμε καλοκαιρινούς ουρανούς,  τότε στην εφηβεία μας και κάναμε ευχές στα πεφταστέρια ''να γίνουμε κάποτε αυτό που αγαπάμε''.

Για άλλους το όνειρο ήταν μία τάξη γεμάτη από παιδιά (και πολλές ευθύνες, αφού το σχολείο ποιεί χαρακτήρες), για άλλους ήταν οι αίθουσες χειρουργείων, για άλλους πάλι πραγματικότητα έγινε αυτό (που αν ονομάζεται δουλειά, τότε θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι ντροπή και τι ακριβώς είναι δουλειά),  χθες στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, πριν λίγες μέρες στο ΑΠΘ, αρκετούς μήνες πριν στον Βόλο όταν ο Βαγγέλης λίγες μέρες μετά τους τραυματισμούς που του προκάλεσαν αστυνομικοί πέθανε, δύο χρόνια πριν έξω από κοσμηματοπωλείο όταν ο Ζακ σκοτώθηκε από τις κλωτσιές αστυνομικών στο κεφάλι και το μακρινό 2008 στα Εξάρχεια όταν ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος σκοτώθηκε όχι από σφαίρα που εξοστρακίστηκε (όπως κατάφεραν να περάσουν στη μνήμη των ανθρώπων τα κεντρικά δελτία ειδήσεων) αλλά από το όπλο του Επαμεινώνδα Κορκονέα. Και όπως όλα δείχνουν το βιβλίο με τις μελανές σελίδες της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, ακόμα γράφεται....

Για καλή μας τύχη και για κακή τύχη της αστυνομίας, ζούμε στην εποχή που όλα καταγράφονται, από κάμερες κινητών μέχρι συστήματα παρακολούθησης. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: τι γίνεται όταν ο ΜΑΤατζής που επιτίθεται εναντίον των φοιτητών με χημικά σε φοιτητική πορεία, τι γίνεται όταν οι ομάδες ΔΙΑΣ που βλέπουμε, όχι να περιπολούν τις γειτονιές μας (όπως γράφονται και ακούγονται στις ειδήσεις), αλλά να δέρνουν με γκλομπ ανθρώπους σε κεντρικές πλατείες, τι γίνεται οταν αστυνομικοί κλωτσούν στο κεφάλι πολίτες προκαλώντας αιματοκύλισμα στα πεζοδρόμια, τι γίνεται λοιπόν όταν όλοι αυτοί επιστρέφουν το βράδυ στα σπίτια τους, στις γυναίκες και τα παιδιά τους και βγάζουν τη στολή τους;

Και για να το θέσουμε πιο ξεκάθαρα, πιστεύετε αλήθεια ότι όλοι όσοι ασκούν επαγγέλματα πολιτική των οποίων είναι η άσκηση βίας (και δεν εννοούμε εδώ την βία ''άμυνας'' που προβάλλουν ως επιχείρημα για να δικαιολογήσουν τη θέση τους οι ίδιοι και οι ενημερωτικές (;) εκπομπές των οκτώ με εννιά) θα φορούν ένα διαφορετικό πρόσωπο στα παιδιά τους, στις κόρες τους, στους γιούς τους και στις γυναίκες τους; Ή τέλος πάντων κατά πόσο μπορεί να διαφέρει το ψυχολογικό προφίλ όλων όσων ασκούν ένα επάγγελμα (κι αν ξεκίνησε ως επάγγελμα με στόχο τη προστασία των πολιτών) όλα όσα παρακολουθούμε όσο (!) ζούμε σε παγκόσμιο μα και σε τοπικό επίπεδο μαρτυρούν πως εδώ δεν μιλάμε για δουλειά αλλά για γούστα. 

Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, λοιπόν, μας αφορά όλες. Αφορά και μία ακόμη σελίδα στην ιστορία της αστυνομίας με τα μελανά της σημεία (αναρωτιέμαι στο σημείο αυτό αν υπάρχουν άλλα χρώματα στην εγκυκλοπαίδεια με τα κατορθώματά της, εκτός αν θεωρούνται πάταξη της παραβατικότητας η φυλάκιση καθαρίστριας για πλαστό απολυτήριο δημοτικού, το πρόστιμο σε καρκινοπαθή και η κράτηση του Ηλία Γκιώνη) και η σελίδα αυτή αφορά τη συγκάλυψη του κυκλώματος trafficking.

Διότι μπορεί να είναι δεύτερη φύση της αστυνομίας το να ''εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό'' απέναντι σε ανθρώπους που απολαμβάνουν την Κυριακάτικη βόλτα τους σε πλατείες τηρώντας όλα τα μέτρα, μπορεί να κυνηγά φοιτητές μέσα σε φοιτητικές εστίες στη Ζωγράφου (με πρόσχημα-as always- τα ναρκωτικά) όμως της ξεφεύγει (;) ο Λαγός, ο κατά συρροή και κατά γενική ομολογία παιδεραστής γνωστός σκηνοθέτης-ηθοποίος Λιγνάδης και τόσα κορίτσια που εξαφανίζονται καθημερινά μένοντας με την απορία κοινό τηλεθεατών και γονείς (Μα που πάνε;). Γιατί η κοινωνία μας είναι μία τεράστια μήτρα που χωράνε όλα τα προβλήματα εκεί μέσα, πάσης φύσεως, μιας και όλα μέσα από εκείνη προκύπτουν.

''Ο φόβος αλλάζει πλευρά''

Αυτό το άρθρο είναι ένα κάλεσμα προς όλες τις γυναίκες που τα βράδια αναγκάζεστε με μαυρισμένα μάτια, μελανιασμένους καρπούς, σημαδεμένα γόνατα να συνεχίζετε να ξαπλώνετε δίπλα σε ανθρώπους που εμείς έχουμε τη τύχη να μπορούμε να ''φακελώνουμε'' με τη κάμερα του κινητού μας αλλά εσείς κινδυνεύετε να το κάνετε (πόσο μάλλον να το δείξετε). Κόρες, σύντροφοι, γυναίκες, φίλες, ξαδέρφες, ό,τι τους είστε, η μέρα το ζητά. Οι μέρες αυτές στρώνονται από τις επιτυχίες τις κοινωνικές που έφερε το metoo στη χώρα μας ένα μήνα τώρα με πρωτοστάτες την Σοφία Μπεκατώρου και τη Ζέτα Δούκα.

Καταγράψτε με τα κινητά σας στα κρυφά (πληρώστε τους ''άντρες'' σας με το ίδιο νόμισμα), χτυπήστε το κουδούνι της από πάνω και εκμυστηρευτείτε της τι περνάτε μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις τοίχους-κόλαση, πάρτε τηλέφωνο την αδερφή σας ή τον αδερφό σας και πηγαίνετε μαζί να καταγγείλετε τον νταή που τι κι αν βγάζει το κράνος σπίτι σας(;), τα γούστα που βγάζει πάνω σας είναι τα ίδια με αυτά που έβγαλε χθες στον 18χρονο που δεν κρατούσε πάνω του ταυτότητα,σ' αυτά που θα βγάλει αύριο στα επόμενα παιδιά. Να μη τους αφήσετε γιατί αύριο μπορεί να βρεθεί στη θέση σας το παιδί σας και να μη στέκει στη δική του περίπτωση καμία δικαιολογία του τύπου τι ''Τι γύρευε στα Εξάρχεια;''