Λίγο το ανεξήγητο μποτιλιάρισμα στη συμβολή Μεσογείων και Κηφισίας, λίγο η πολύ πρώιμη έναρξη του όλου προγράμματος στο Fuzz και πολύ η δική μου μη προνοητικότητα παύλα καθυστέρηση (κυριολεκτικά μιλώντας), δεν ήθελε και πολύ για να χάσω και τα δυο support σχήματα που παίζανε τη συγκεκριμένη βραδιά. Και αν για τους Funky Monkey δεν ήξερα και πολλά, αυτό δεν ίσχυε και για τον Ταυτισμένο Λάθος, του οποίου τον φετινό δίσκο και έχω χιλιοπαίξει αλλά και ήθελα να ξαναδώ ζωντανά, μιας και την προηγούμενη φορά μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατό, οπότε αποδέχομαι το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί και προχωρώ παρακάτω.
Για να τοποθετούμε όμως τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, όταν έφτασα τελικά στο Fuzz –κατά τις 10 δηλαδή– οι House Of Pain βρίσκονταν ήδη στη σκηνή. Κάτι που σίγουρα δεν περιμένεις σε ελληνική συναυλία. Όπως και να έχει, μπροστά μου αντιμετώπισα ένα θέαμα αρκετά διαφορετικό από αυτό που είχα σαν οπτική εικόνα των House Of Pain από τα βιντεοκλίπ τους στο πρώτο μισό των 1990s: ο Everlast, με εμφανή τα σημάδια του χρόνου συν αρκετά κιλά πιο παχύς, ο Danny Boy με λίγα λιγότερα ενώ ο DJ Lethal παντελώς απών –καθότι συμμετέχει στην περιοδεία των Limp Bizkit. Πίσω τους, μια full live μπάντα η οποία βεβαίωνε τον όντως «ζωντανό» χαρακτήρα της εμφάνισης.
Εάν όμως τα χρονάκια που πέρασαν ήταν οφθαλμοφανή, σίγουρα στα αυτιά δεν έγιναν τόσο εμφανή (έκανε και ρίμα –παραπληγική μεν, ρίμα δε!). Κι αυτό γιατί ο ήχος και το συνολικό ύφος των House Of Pain πάνω στη σκηνή αποδείχθηκε πραγματικά ενεργητικό. Με μια πιο ροκ χροιά, ελέω και της live μπάντας, ακούσαμε αρκετά από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους, όπως τα “Shamrocks & Shenanigans”, “Same As It Ever Was” και “Back From The Dead” σε απολύτως κατάλληλες για ζωντανή εμφάνιση εκτελέσεις. Η ηχοληψία ήταν αρκετά καλή μιας και διέκρινες το κάθε όργανο μέσα στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ περιέργως ακουγόντουσαν και τα scratches καθαρά, πράγμα δύσκολο σε hip hop live με μπάντα.
Ο κόσμος που τραβήχτηκε μέχρι την Πειραιώς πάλι διέφερε από τις ίδιες γνώριμες φάτσες με τις οποίες βρισκόμαστε σε κάθε συναυλία του συγκεκριμένου χώρου. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν ανεβασμένος, μιας και βρέθηκαν οπαδοί τους από τις παλιές εποχές, ενώ συναντήσαμε και εγχώριους MCs μαζί με ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Παρολ’αυτά ο συνολικός αριθμός θεατών δεν ήταν μεγάλος, κάτι που δικαιολογεί τη μεταφορά της συναυλίας από το Terra Vibe σε εντός της πόλης τοποθεσία. Όχι ότι έλειπε το πάθος πάντως, καθώς και moshpits είδαμε και χοροπηδητά όσο περνούσε η ώρα.
Σε κάποιο σημείο ο Danny Boy εγκατέλειψε τη σκηνή για να ακολουθήσει το κομμάτι της συναυλίας με κομμάτια του Everlast από την προσωπική δισκογραφία, όπως συμβαίνει γενικότερα στη συγκεκριμένη περιοδεία. Ακούσαμε έτσι τραγούδια όπως το “Ends” και το “What It’s Like”, που το κοινό ζητούσε επίμονα. Αυτό το τελευταίο εξελίχθηκε μάλιστα σε δεκάλεπτο, καθώς ο Everlast μας σύστησε τα μέλη της μπάντας τα οποία επιδείκνυαν και τις παικτικές τους ικανότητες σε μονόλεπτα μέρη. Όταν δε τελείωσαν οι συστάσεις, το κομμάτι στράφηκε προς ένα μακροσκελές τζαμάρισμα. Έπεσε βέβαια και η απαραίτητη διασκευή στο “Folsom Prison Blues” του Johnny Cash, το οποίο ο Everlast τιμάει αρκετά στις ζωντανές του εμφανίσεις και όπως δήλωσε «τον θεωρεί (τον Cash) ένα original gangsta rapper».
Για το κλείσιμο πάντως, λίγες αμφιβολίες υπήρχαν: ο Danny Boy επιστρέφει στη σκηνή και η εισαγωγή του “Jump Around” πυροδοτεί κύματα ενθουσιασμού στους παρευρισκόμενους. Σχεδόν όλοι «πηδούσαν γύρω» και μετά το τέλος ζητούσαν, σχεδόν απαιτούσαν, να υπάρξει και συνέχεια. Αυτή δυστυχώς δεν ήρθε αλλά ο κόσμος σίγουρα πήρε ό,τι περίμενε από τους House Of Pain, μια δηλαδή καλή εμφάνιση η οποία τους θύμισε τις παλιές εποχές και ικανοποίησε στα περισσότερα, χωρίς να είναι όμως και κάτι το εξαιρετικό.
Συντάκτης: Τάσος Μαγιόπουλος, Φωτογραφίες: Νίκος Ζαραγκόπουλος
