Μήπως το lockdown «σου τα έχει σκάσει»;

Η ανάγκη μας να βγούμε ξανά στη ζωή είναι πιο μεγάλη από ποτέ

Διανύουμε τον έκτο μήνα από όταν τέθηκε ολόκληρη η χώρα σε γενικό lockdown και δεν μπορούμε να πούμε πως νιώθουμε ιδιαίτερα ανακουφισμένοι για το άνοιγμα των κωμμωτηρίων. Περιμέναμε αυτή την ανάσα κάπως διαφορετική, όπως με το άνοιγμα των καφέ, των σινεμά, των γυμναστηρίων και γενικώς των χώρων ψυχαγωγίας όπως έχει ήδη ξεκινήσει δειλά-δειλά σε άλλες χώρες. Η καθημερινή αποστολή του 6 έχει καταλήξει χειρότερος ψυχαναγκασμός και από το να κατεβάσουμε τα σκουπίδια το βράδυ και η αίσθηση της αδράνειας έχει ξεφύγει  από το βαθύ κόκκινο. Δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες που πλήττονται περισσότερο συναισθηματικά από τον διαρκή εγκλεισμό μας καθώς ο καθένας σε όποιο σκαλί της ζωής του κι αν βρίσκεται, κάτι σημαντικό για εκείνον στερείται. Από τους υπερήλικες που στερούνται τα εγγόνια τους μέχρι τους πρωτοετείς φοιτητές που δεν γνώρισαν ακόμη ''τις πιο αξέχαστες μέρες'' που τους υπόσχονταν τόσα χρόνια τα μεγαλύτερα αδέρφια τους.

Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, κι ας ήταν τα όρια του καθένα από εμάς διαφορετικά. Θα έχεις παρατηρήσει ότι αναζητάς τη κοινωνικότητα σε κάθε στιγμή και προσπαθείς μανιωδώς να την ξανα κερδίσεις. Από τις κουβέντες που θα κάνεις με τον κούριερ για να μοιράσετε την ανία σας μέχρι κάποιον άγνωστο που θα μοιραστείς ιστορίες από την ζωή σου προ-κορωνοϊού στο καθιερωμένο περίπατο. Η κοινωνικότητα δεν μπορεί να κοπεί, είναι ζωτική ανάγκη μας όσο και οι βιολογικές μας ανάγκες.

Η παρατεταμένη αποκοπή μας από οτιδήποτε έχει σχέση με τη ψυχαγωγία, την επαφή με τους ανθρώπους και τη τέχνη, την άθληση, τη διασκέδαση χειροτερεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Όλα αυτά τα σημεία συμβόλιζαν για εμάς από τότε που καταλάβαμε τον εαυτό μας τόπους παρέας, γνωριμιών, εμπειριών και επαφής. Όλα αυτά μας κρατούσαν ζωντανούς ή καλύτερα μας ολοκλήρωναν. Δεν υπήρχαμε απλώς, αλλά ζούσαμε μέσα από την επαφή μας με τους άλλους.

Η στρατηγική που ακολουθείται με την ολοκληρωτική αποκοπή, μας γεννά παράλογες αντιδράσεις, οι οποίες δεν είναι δικαιολογημένες, αλλά εξηγούνται. Ο ξαφνικός αποκλεισμός από ομάδες στις οποίες ανήκαμε, δράσεις στις οποίες συμμετείχαμε, παρέες και στέκια δεν θα μπορούσε να μην έχει επίπτωση στη ψυχολογική μας κατάσταση. Ο Αριστοτέλης τα είχε πολύ καλά περί φύσει πολιτικόν ζώον και αυτό αποδεικνύεται απόλυτα στην συνθήκη την οποία βρισκόμαστε. Χωρίς τις κουβέντες, τις συζητήσεις, την αλληλεπίδραση και ό,τι σήμαινε για τον καθένα από εμάς το να επικοινωνεί, το να ανήκει, το να μοιράζεται με άλλους δεν μπορουμε να τα καταφέρουμε. Η ανάγκη μας να βγούμε ξανά στη ζωή, να περπατήσουμε για 100η φορά τα στέκια μας, να δώσουμε ραντεβού ξανά, να βρούμε ξανά τη ρουτίνα που άλλοτε έμοιαζε φοβερά πληκτική μα πια φαντάζει συναρπαστική μπροστά στους τέσσερις τοίχους μας είναι πιο μεγάλη από ποτέ.