Κάθε ιστορία πονάει, κάθε ψυχή έχει τον δικό της αγώνα κι ας μοιάζουν όλα ίδια από έξω.

Νόμιζα πως όλα ξεκίνησαν από την ανάγκη μου να είμαι «σωστή», να χωράω σε όσα θεωρούνται ως όμορφα, αλλά μετά κατάλαβα πως οι διατροφικές διαταραχές δεν γεννιούνται επειδή θέλουμε απλώς να αδυνατίσουμε. Εμφανίζονται όταν η κοινωνία, ο φόβος, η ντροπή και οι μειωμένες προσδοκίες μας στριμώχνουν.

Ήμουν ένα κορίτσι που προσπάθησε να «ταιριάξει» στο σχολείο, στα βλέμματα και στα σχόλια για το σώμα μου. Κάθε φορά που η ζυγαριά έδειχνε κάτι διαφορετικό, ένιωθα πως έφτιαχνα ξανά τον κόσμο μου. Θυμάμαι να μετράω θερμίδες, να αποφεύγω φαγητά, να ψάχνω τρόπο να ανταποκριθώ σε προσδοκίες, δικές μου και των άλλων. Δεν συνειδητοποιούσα τι πάθαινα και ένιωθα πως είχα τον έλεγχο. Κι όμως, ο έλεγχος ήταν ψευδαίσθηση και σιγά-σιγά το σώμα μου άρχισε να φωνάζει η ψυχή μου να καταρρέει. Οι σκέψεις για φαγητό έγιναν βασανιστικές, οι στιγμές στη θάλασσα ή τα ρούχα που κάποτε λάτρευα, τώρα με τρομοκρατούσαν και το φαγητό δεν ήταν πια τροφή ήταν ο εχθρός μου.

Όταν η πίεση γίνεται πληγή

Δεν είναι μόνο τα «πρέπει» του καθρέφτη ή τα σχόλια των άλλων. Πίσω από κάθε διατροφική διαταραχή κρύβεται συνήθως ένας πιο βαθύς λόγος που έχει να κάνει με την ανασφάλεια, τον φόβος,τη μοναξιά και την ανάγκη αποδοχής. Σύμφωνα με έρευνες και εμπειρίες ανθρώπων που πέρασαν τον ίδιο δρόμο, δεν είναι σπάνιο η «πεποίθηση ότι πρέπει να είμαστε τέλειοι» μπορεί να οδηγήσει στην αυτοτιμωρία μέσω του φαγητού.

Στην αρχή, θες να «διορθώσεις» κάτι. Ίσως, να δείχνεις πιο «καλός/ή», πιο αποδεκτός/ή, όμως όσο πιο πολύ νιώθεις άρνηση για το σώμα σου, τόσο πιο σκληρός γίνεσαι. Και τότε το πρόβλημα δεν είναι πια το φαγητό είναι αυτό που θέλεις να καλύψεις, τον φόβο πως δεν είσαι αρκετός/ή. Θυμάμαι τη στιγμή, δεν είχε κάτι δραματικό, απλώς μια ιατρική επίσκεψη που δεν κατέληξε σε δίαιτα, αλλά σε ερώτηση: «Τι αισθάνεσαι;». Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος με άκουσε πραγματικά. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως δεν είμαι μόνη και πως δεν χρειάζεται να τιμωρώ το σώμα μου για να δικαιολογήσω πόσο πονούσα. Πλέον μαθαίνω να μιλάω με φίλους, με ειδικούς, ακόμη και στον εαυτό μου και σιγά-σιγά, το φαγητό σταμάτησε να είναι το μέτρο της αξίας μου.

Ναι, υπάρχουν «χίλιοι λόγοι» και δεν είναι ποτέ δικός σου λάθος

Αν με ρωτούσες «γιατί άρχισες;», δεν θα σου έδινα ποτέ μια απάντηση που να καλύπτει τα πάντα. Γιατί όταν ήδη νιώθεις λίγη/ος, όταν σε κριτικάρουν, όταν προσπαθείς να «χωρέσεις» σε πρότυπα η ανάγκη για έλεγχο γίνεται παγίδα. Και όσο και να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου η διαταραχή δεν είναι λάθος, είναι πληγή. Είναι ένας τρόπος να επιβιώσεις μέσα σε έναν κόσμο που σε κάνει να νιώθεις πως δεν αξίζεις. Αν υπάρχει κάτι που έμαθα αυτά τα χρόνια είναι αυτό ότι δεν υπάρχει ένας συντελεστής ή μία αιτία. Οι διατροφικές διαταραχές αναπτύσσονται για χίλιους διαφορετικούς λόγους και κάθε ιστορία είναι μοναδική.