Η ιστορία των αφανών ανθρώπων που έχτισαν με τα χέρια τους την Αμερική στις αρχές του 20ου, μέσα από ένα ανυπέρβλητο δράμα. Είναι η καλύτερη ταινία του Netflix για το 2025;

Μέσα στο «σύμπαν» που λέγεται Netflix, εκεί που μπορείς να χαθείς, χωρίς «πλοήγηση», ανάμεσα σε εκατοντάδες γνωστούς και άγνωστους τίτλους, πολλοί από αυτούς κάτω του μετρίου, πάντα θα υπάρχουν αυτά τα διαμάντια που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις. 

Η δραματική αμερικανική ταινία ‘Train Dreams’ («Όνειρα Τραίνων») που κυκλοφόρησε κατευθείαν σε streaming (ενώ πριν είχε κάνει ένα limited πέρασμα στις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες), είναι ένα από αυτά τα ακατέργαστα διαμάντια και μάλιστα πολλοί την θεωρούν σαν ένα outsider για τα βραβεία Όσκαρ. 

Αξίζει το hype; Ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά μένουμε μέχρι εκεί, δεν μπαίνουμε στο τριπάκι να την αποκαλέσουμε μία από τις σπουδαιότερες ταινίες των τελευταίων ετών και διάφορα τέτοια (κάτι που διαβάζουμε κάθε βδομάδα για άλλους τίτλους, μέχρι την επόμενη φουρνιά). 

Βασισμένο στο γνωστό ομώνυμο έργο του Ντένις Τζόνσον, το φιλμ αφηγείται την ιστορία του Ρόμπερτ Γκρέινερ, ενός εργάτη ξυλείας στις αρχές του 20ού αιώνα, καθώς οι σιδηρόδρομοι διέσχιζαν και άλλαζαν την αμερικανική δύση. Μέσα από τα μάτια του, παρακολουθούμε ένα έθνος σε μετάβαση, έναν κόσμο όπου η άγρια φύση παραχωρεί τη θέση της στη βιομηχανία, κι όπου οι άνθρωποι που βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις γίνονται συχνά φαντάσματα πριν καν πεθάνουν. 

Ορφανός σε νεαρή ηλικία, ο Ρόμπερτ ήταν ένας από αυτούς τους «αόρατους» ανθρώπους που έχτισαν τη σύγχρονη Αμερική με τις θυσίες και την εργασία τους. Στήνει μαζί με την Γκλάντις (μοναδική και η Φελίσιτι Τζόοουνς) ένα μικρό σπιτικό δίπλα στο ποτάμι και ζουν μία ήρεμη ζωή. Η δουλειά τον βρίσκει για πολλούς μήνες μακριά από την οικογένεια και τη μικρή του κόρη, ενώ ένα γεγονός θα τον στιγματίσει για πάντα.

Η ερμηνεία του Τζόελ Έτζερτον (ο Αυστραλός ηθοποιός που στα 51 του έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές συναρπαστικές ταινίες) είναι εξαιρετική στην εγκράτεια και ηρεμία της. Δεν υποδύεται τον Γκρέινερ ως έναν μυθικό Αμερικανό ήρωα, αλλά ως ένα πρόσωπο βαθιά αληθινό και ανθρώπινο, που παλεύει με δυνάμεις μεγαλύτερες από τον ίδιο. Οι σιωπές του λένε περισσότερα από όσες φράσεις επιτρέπουν ολόκληρα σενάρια. Συγκλονιστικός και ο Γουίλιαμ Χ. Μέισι στο ρόλο τoυ επίσης εργάτη ξυλείας και ειδικού στα εκρηκτικά, Αρν Πιπλς. 

Αυτό που ξεχωρίζει στο ‘Train Dreams’ είναι η ακλόνητη αφοσίωσή του στον τόνο. Η ταινία ξετυλίγεται με την υπομονή ενός μυθιστορήματος και την ακρίβεια ενός ντοκιμαντέρ, όλα αυτά με μοναδικό λυρισμό. Η φωτογραφία είναι απλά καθηλωτική, μία παλέτα από βαθιά πράσινα, πυρωμένα κόκκινα και ξεθωριασμένα γκρι των παλιών πόλεων από ξύλο μίας άλλης Αμερικής, των δασών και της άγριας φύσης που χάνονταν για να πάρει τη θέση τους η βιομηχανία και οι μεγαλουπόλεις.

Το μεγάλο επίτευγμα του σκηνοθέτη Κλιντ Μπέντλεϊ (Sing Sing) είναι η άρνησή του να βιαστεί. Στιγμές που σε άλλη ταινία θα παραλείπονταν εδώ γίνονται η ψυχή της ιστορίας: το κόψιμο του ξύλου, το σφύριγμα ενός μακρινού τρένου, το αθόρυβο βλέμμα ενός ανθρώπου προς τη γη που ταυτόχρονα τον θρέφει και τον καταστρέφει. Αυτές οι λεπτομέρειες δίνουν στο φιλμ τον παλμό του. Κι όμως, παρά την ησυχία του, το ‘Train Dreams’ δεν νιώθει και δεν είναι ποτέ αργό.

Αυτό που μένει μετά το τελευταίο κάδρο δεν είναι θλίψη, αλλά δέος, για τον παλιό κόσμο που χάνεται, για τους αξιοπρεπείς ανθρώπους που η ιστορία ξεχνά και έζησαν στην αφάνεια. Το 'Train Dreams' είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του Netflix για το 2025, ίσως και πιο πέρα.