Με φόντο την παγωμένη Κοπεγχάγη, μία νεαρή πράκτορας της υπηρεσίας πληροφοριών προσπαθεί με νέα ταυτότητα να διεισδύσει μυστικά σε μία εγκληματική οργάνωση.
Με τη σειρά «Μυστική Πράκτορας» (The Asset), η Δανία επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά την κυριαρχία της στα ψυχολογικά αστυνομικά δράματα. Η μίνι σειρά των έξι επεισοδίων, που κυκλοφόρησε παγκοσμίως στο Netflix, προσφέρει μία μοναδική εξερεύνηση της μυστικής δράσης και της διάβρωσης της ανθρώπινης ταυτότητας, «ντυμένη» με την ψυχρή ακρίβεια που χαρακτηρίζει το σκανδιναβικό νουάρ (Nordic Noir). Ωστόσο, η «Μυστική Πράκτορας» ξεχωρίζει επειδή απορρίπτει τις εύκολες συμβάσεις, αντ’ αυτού, αγκαλιάζει την ανθρώπινη ευθραυστότητα και το βαρύ τίμημα της διπλής ζωής.
Στο επίκεντρο βρίσκεται η Τέα Λιντ, την οποία ερμηνεύει υπέροχα η Κλάρα Ντεσάου. Είναι μία νεαρή δόκιμος που στρατολογείται στην PET, την υπηρεσία αντικατασκοπείας της Δανίας, που καλείται να διεισδύσει σε ένα περίπλοκο δίκτυο διακίνησης ναρκωτικών, με νέα ταυτότητα και νέα ζωή.
«Κλειδί» της η προσέγγιση της Άσλεϊ, της φαινομενικά ευτυχισμένης και λαμπερής αλλά βαθιά εγκλωβισμένης συντρόφου του αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης, Μιράν. Αυτό που ξεκινά ως αποστολή με κανόνες και σαφή στόχο, μέσα από την Άσλεϊ να ξεσκεπάσει τον Μιράν, σταδιακά θρυμματίζεται κάτω από το βάρος της ανθρώπινης επαφής, της μοναξιάς και της ευαλωτότητας του «στόχου» της Τέα.
Η σχέση Τέα-Άσλεϊ αποτελεί τον πυρήνα της αφήγησης. Η σειρά δεν προσπαθεί να την κάνει δραματική, αντίθετα, την παρουσιάζει ως μία ανθρώπινη σύνδεση που εξελίσσεται με ρυθμό σχεδόν καθημερινό, με την Μαρία Κόρντσεν (Άσλεϊ) να συμπληρώνει την εξαιρετική ερμηνεία της Κλάρα Ντεσάου.
Ο Ασφίν Φιρούτσι ως Μιράν κινείται σε παρόμοια κατεύθυνση. Ο χαρακτήρας του δεν είναι καρικατούρα εγκληματία, είναι περισσότερο ένα σιωπηλό, υπολογιστικό στοιχείο, με μεγάλη δύναμη. Η παρουσία του λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η βία ή η απειλή δεν χρειάζεται να εκφράζονται άμεσα για να γίνουν αισθητές.
Οπτικά, η «Μυστική Πράκτορας» είναι εντυπωσιακή και ψυχρή. Η Κοπεγχάγη δεν είναι ούτε λαμπερή ούτε σκοτεινή, αλλά κάτι πιο ύπουλο: καθαρή στην επιφάνεια, στοιχειωμένη και σάπια από κάτω. Οι παγωμένοι δρόμοι της, σκιές που πέφτουν στα πρόσωπα, βλέμματα που διαρκούν ένα κλάσμα παραπάνω απ’ όσο πρέπει, φέρνοντας πολλά στοιχεία του ευρωπαϊκού σινεμά στην τηλεοπτική οθόνη.
Εκεί όπου η σειρά πραγματικά ξεχωρίζει είναι στην άρνησή της να παρουσιάσει τη μυστική δράση ως ηρωική. Δεν έχει λάμψη, έχει σιωπή, μοναξιά και ένα τίμημα που έρχεται αργά, αλλά αναπόφευκτα. Αναδεικνύει τα συστήματα που απαιτούν από νέους ανθρώπους να θυσιάσουν την ταυτότητα και τη ζωή τους στο όνομα της ασφάλειας (και της αποστολής τους). Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά ατμοσφαιρική, βαθιά προσωπική και ρεαλιστική.
Η «Μυστική Πράκτορας» είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα σύγχρονου σκανδιναβικού crime δράματος που έχουν εμφανιστεί τελευταία στο Netflix που τους τελευταίους βδομάδες μας έχει παραδώσει υπέροχες σειρές, ταινίες και ντοκιμαντέρ (από την ισπανική σειρά «Ο Κρυστάλλινο Κούκος» στην ταινία «Train Dreams» που οδεύει στα Όσκαρ, μέχρι το φινάλε του «Stranger Things»). Δεν πιστεύω να έχετε παράπονο.
