Γαλλία και Ισπανία κατεβαίνουν στην κούρσα για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας με δύο έργα που κουβαλούν διαφορετικές ματιές πάνω στον κόσμο αλλά συναντιούνται στην ίδια αγωνία
Ο κινηματογράφος είναι πάντα ένας αγώνας δρόμου, όχι μόνο για τις αίθουσες ή τα Φεστιβάλ, αλλά και για το ίδιο το βλέμμα: ποιος θα το κατακτήσει, ποιος θα το εμπλουτίσει, ποιος θα το φέρει πιο κοντά στον άνθρωπο. Στη μεγάλη κούρσα για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, η Γαλλία και η Ισπανία μπαίνουν με δύο έργα που κουβαλούν ολόκληρους κόσμους, διαφορετικούς και ωστόσο συγκλίνοντες: το Sirat του Oliver Laxe από την Ισπανία και το It Was Just an Accident του Τζαφάρ Παναχί από τη Γαλλία, βραβευμένα στις Κάννες.
Η Ακαδημία Κινηματογράφου της Ισπανίας επέλεξε το Sirat ως επίσημη πρόταση για τα φετινά Όσκαρ. Το φιλμ του Laxe που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, είναι ένα ταξίδι στην έρημο, αλλά και στα άδυτα της οικογενειακής απώλειας και της προσωπικής αναζήτησης. Ένας πατέρας κι ένας γιος ξεκινούν την αναζήτηση μιας κόρης που έχει χαθεί, με φόντο ένα περιβάλλον όπου το rave και ο μυστικισμός μπλέκονται με τον πόνο της πραγματικότητας.
Ο Laxe με τις εικόνες του δε χτίζει μια αφήγηση γραμμική. Δημιουργεί έναν χώρο όπου το σινεμά μοιάζει με τελετουργία: η μουσική γίνεται προσευχή, το σώμα εργαλείο μνήμης, η έρημος τοπίο τόσο εξωτερικό όσο και εσωτερικό. Η επιλογή της Ισπανίας δείχνει ότι θέλει να στείλει στη μάχη μια ταινία που δεν φωνάζει αλλά ψιθυρίζει, μια ταινία που δεν καταφεύγει σε δραματικές κορυφώσεις αλλά επιλέγει τη λιτότητα για να πει τα πιο βαριά λόγια.
Η Γαλλία,από την άλλη, έκανε την πιο πολιτική κίνηση: επέλεξε να στηρίξει τον Ιρανό δημιουργό Τζαφάρ Παναχί, που με το It Was Just an Accident κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα. Ο Παναχί, σκηνοθέτης που έχει γνωρίσει διώξεις, φυλακίσεις και απαγορεύσεις, μετατρέπει τον ίδιο του τον περιορισμό σε κινηματογραφική δύναμη.
Η ταινία του μιλάει για το τυχαίο και το αναπόφευκτο, για την ενοχή που εισχωρεί στις ζωές και τις αλλάζει αμετάκλητα. Χωρίς θεαματικά μέσα, με το φως να πέφτει πάνω στους ανθρώπους όπως πέφτει το βάρος της μνήμης ο δημιουργός φτιάχνει ένα έργο που δεν είναι απλώς καταγγελία, αλλά υπαρξιακός στοχασμός. Η Γαλλία στηρίζοντάς τον, δείχνει ότι το σινεμά της δεν είναι μόνο ζήτημα αισθητικής, αλλά και ηθικής στάσης.
Η Ισπανία επενδύει σε μια ταινία-ποιητικό τοπίο, η Γαλλία σε μια ταινία-κραυγή πολιτική και ανθρώπινη. Το Sirat μιλά για την απώλεια μέσα από εικόνες μυστικισμού, το It Was Just an Accident για τη συντριβή μέσα από την απλότητα της ζωής κι όμως οι δύο επιλογές συναντιούνται εκεί όπου το σινεμά γίνεται διεθνής γλώσσα: στην αναμέτρηση με την απώλεια, την ενοχή, την ανάγκη να ειπωθεί μια ιστορία που ξεπερνά τα όρια μιας χώρας.
Το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας δεν είναι ποτέ απλώς ένας τίτλος. Ήταν και παραμένει το πεδίο όπου τα έθνη δοκιμάζουν τις αφηγήσεις τους μπροστά σε μια παγκόσμια σκηνή. Η Ισπανία και η Γαλλία ξέρουν ότι δεν αρκεί να στείλεις μια “καλή” ταινία, πρέπει να στείλεις μια ταινία που να μιλά με τρόπο καθολικό.
Στην ουσία η μάχη ανάμεσα στο Sirat και το It Was Just an Accident δεν είναι μάχη χωρών αλλά οπτικών: ποια ματιά πάνω στον κόσμο θα επικρατήσει; Η εσωτερική, ποιητική, υπαρξιακή του Laxe ή η πολιτική, αιχμηρή, βιωματική του Παναχί; Τα δύο φιλμ δείχνουν πως το σινεμά δεν είναι απλώς μια τέχνη αφήγησης, αλλά ένας καθρέφτης που τοποθετούμε μπροστά στον εαυτό μας και την εποχή μας.
Η τελική κρίση θα έρθει από την Αμερικανική Ακαδημία. Μα ίσως η πιο σημαντική αναγνώριση να έχει ήδη συμβεί: δύο χώρες που ξέρουν να τιμούν δημιουργούς που τολμούν να αναμετρηθούν με τα πιο δύσκολα κομμάτια της ύπαρξης, γιατί αυτό είναι το διεθνές σινεμά: όχι μόνο να δείχνει τον κόσμο, αλλά να μας μαθαίνει να τον αντέχουμε.
Γαλλία και Ισπανία κατεβαίνουν στην κούρσα για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας με δύο έργα που κουβαλούν διαφορετικές ματιές πάνω στον κόσμο αλλά συναντιούνται στην ίδια αγωνία
Ο κινηματογράφος είναι πάντα ένας αγώνας δρόμου, όχι μόνο για τις αίθουσες ή τα Φεστιβάλ, αλλά και για το ίδιο το βλέμμα: ποιος θα το κατακτήσει, ποιος θα το εμπλουτίσει, ποιος θα το φέρει πιο κοντά στον άνθρωπο. Στη μεγάλη κούρσα για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, η Γαλλία και η Ισπανία μπαίνουν με δύο έργα που κουβαλούν ολόκληρους κόσμους, διαφορετικούς και ωστόσο συγκλίνοντες: το Sirat του Oliver Laxe από την Ισπανία και το It Was Just an Accident του Τζαφάρ Παναχί από τη Γαλλία, βραβευμένα στις Κάννες.
Η Ακαδημία Κινηματογράφου της Ισπανίας επέλεξε το Sirat ως επίσημη πρόταση για τα φετινά Όσκαρ. Το φιλμ του Laxe που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, είναι ένα ταξίδι στην έρημο, αλλά και στα άδυτα της οικογενειακής απώλειας και της προσωπικής αναζήτησης. Ένας πατέρας κι ένας γιος ξεκινούν την αναζήτηση μιας κόρης που έχει χαθεί, με φόντο ένα περιβάλλον όπου το rave και ο μυστικισμός μπλέκονται με τον πόνο της πραγματικότητας.
Ο Laxe με τις εικόνες του δε χτίζει μια αφήγηση γραμμική. Δημιουργεί έναν χώρο όπου το σινεμά μοιάζει με τελετουργία: η μουσική γίνεται προσευχή, το σώμα εργαλείο μνήμης, η έρημος τοπίο τόσο εξωτερικό όσο και εσωτερικό. Η επιλογή της Ισπανίας δείχνει ότι θέλει να στείλει στη μάχη μια ταινία που δεν φωνάζει αλλά ψιθυρίζει, μια ταινία που δεν καταφεύγει σε δραματικές κορυφώσεις αλλά επιλέγει τη λιτότητα για να πει τα πιο βαριά λόγια.
Η Γαλλία,από την άλλη, έκανε την πιο πολιτική κίνηση: επέλεξε να στηρίξει τον Ιρανό δημιουργό Τζαφάρ Παναχί, που με το It Was Just an Accident κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα. Ο Παναχί, σκηνοθέτης που έχει γνωρίσει διώξεις, φυλακίσεις και απαγορεύσεις, μετατρέπει τον ίδιο του τον περιορισμό σε κινηματογραφική δύναμη.
Η ταινία του μιλάει για το τυχαίο και το αναπόφευκτο, για την ενοχή που εισχωρεί στις ζωές και τις αλλάζει αμετάκλητα. Χωρίς θεαματικά μέσα, με το φως να πέφτει πάνω στους ανθρώπους όπως πέφτει το βάρος της μνήμης ο δημιουργός φτιάχνει ένα έργο που δεν είναι απλώς καταγγελία, αλλά υπαρξιακός στοχασμός. Η Γαλλία στηρίζοντάς τον, δείχνει ότι το σινεμά της δεν είναι μόνο ζήτημα αισθητικής, αλλά και ηθικής στάσης.
Η Ισπανία επενδύει σε μια ταινία-ποιητικό τοπίο, η Γαλλία σε μια ταινία-κραυγή πολιτική και ανθρώπινη. Το Sirat μιλά για την απώλεια μέσα από εικόνες μυστικισμού, το It Was Just an Accident για τη συντριβή μέσα από την απλότητα της ζωής κι όμως οι δύο επιλογές συναντιούνται εκεί όπου το σινεμά γίνεται διεθνής γλώσσα: στην αναμέτρηση με την απώλεια, την ενοχή, την ανάγκη να ειπωθεί μια ιστορία που ξεπερνά τα όρια μιας χώρας.
Το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας δεν είναι ποτέ απλώς ένας τίτλος. Ήταν και παραμένει το πεδίο όπου τα έθνη δοκιμάζουν τις αφηγήσεις τους μπροστά σε μια παγκόσμια σκηνή. Η Ισπανία και η Γαλλία ξέρουν ότι δεν αρκεί να στείλεις μια “καλή” ταινία, πρέπει να στείλεις μια ταινία που να μιλά με τρόπο καθολικό.
Στην ουσία η μάχη ανάμεσα στο Sirat και το It Was Just an Accident δεν είναι μάχη χωρών αλλά οπτικών: ποια ματιά πάνω στον κόσμο θα επικρατήσει; Η εσωτερική, ποιητική, υπαρξιακή του Laxe ή η πολιτική, αιχμηρή, βιωματική του Παναχί; Τα δύο φιλμ δείχνουν πως το σινεμά δεν είναι απλώς μια τέχνη αφήγησης, αλλά ένας καθρέφτης που τοποθετούμε μπροστά στον εαυτό μας και την εποχή μας.
Η τελική κρίση θα έρθει από την Αμερικανική Ακαδημία. Μα ίσως η πιο σημαντική αναγνώριση να έχει ήδη συμβεί: δύο χώρες που ξέρουν να τιμούν δημιουργούς που τολμούν να αναμετρηθούν με τα πιο δύσκολα κομμάτια της ύπαρξης, γιατί αυτό είναι το διεθνές σινεμά: όχι μόνο να δείχνει τον κόσμο, αλλά να μας μαθαίνει να τον αντέχουμε.
