Glen Powell και Adria Arjona μπλέκονται σε ένα άχαρο ρομάντζο.
Μπορει ο Richard Linklater να είναι κατά κύριο λόγο γνωστός για τα νοσταλγικά, εφηβικά φιλμ που μας έχει χαρίσει τη δεκαετία του '90, έχει ωστόσο μεγάλη αγάπη και για το μαύρο χιούμορ -έχοντας δημιουργήσει μερικά σαρδόνια κωμικά φιλμ, μεταξύ των οποίων το «Bernie» του 2011.
Aυτος ειναι και ο λογος που, όταν ανακοινώθηκε πως ο εμβληματικός σκηνοθέτης θα δημιουργήσει ένα κωμικό φιλμ νουάρ εμπνευσμενο από τις κλασικές ταινίες του Cary Grant (καθώς και την αληθινή ιστορία του μούφα εκτελεστή Gary Johnson) ημασταν ενθουσιασμένοι: βαλε μέσα και τον ραγδαία ανερχόμενο (και αβίαστα συμπαθητικό) Glen Powell στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και το αποτέλεσμα αναμενόταν συναρπαστικό!
Kαι πραγματι, το «Hit Man» αποτέλεσε μία από τις πιο πολυδιαφημισμένες παραγωγές του Netflix για το 2024, με την καμπάνια να εστιάζει ιδιαιτέρως στο υποτιθέμενα «καυτό» ρομάντζο του Powell με την Adria Arjona (Morbius), και τον Linklater να παρουσιάζει την ταινία ως επιστροφή στο παλιό καλό «σεξι» αμερικάνικο σινεμά.
Δυστυχώς, η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι ακριβώς το σημείο στο οποίο η ταινία χάνει το παιχνίδι: αν η 1η πράξη του φιλμ καταφέρνει να μας κρατησει κάπως το ενδιαφέρον με την αλλοκοτη ιστορία και τις χαζοβιόλικες μεταμφιέσεις του Powell, η εμφανιση της Arjona στη 2η πράξη βάζει «φρενο» στην ορμή του φιλμ, ξεκινώντας ένα προβλέψιμο και αδιάφορο νουάρ μυστήριο, καθώς και ένα βαρετό ρομάντζο που απορροφάει αχόρταγα τα λεπτά αλλά δεν καταφέρνει ούτε στιγμή να μας συναρπάσει.
Powell και Linklater υπογράφουν εδώ από κοινού το σενάριο, βασιμένοι στην αληθινή ιστορία του Gary Johnson: ενός καθηγητή ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Ορλεάνης, ο οποίος αναλαμβάνει να ενσαρκώσει τον πληρωμένο εκτελεστή για λογαριασμό του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Όταν ο Gary συναντήσει την μυστηριώδη Madison, μία γοητευτική γυναίκα που θέλει να δολοφονήσει τον άντρα της, τα πραγματα θα πάρουν απρόσμενη τροπή -και ο δύσμοιρος καθηγητής θα μπλεχτεί σε ένα ανελέητο παιχνίδι ζωής και θανάτου.
Ο χαρακτηρας της Madison είναι ιδιαίτερα προβληματικός εδώ, με την Arjona (η οποία μας έχει ενθουσιάσει σε άλλα πρότζεκτς, μεταξύ των οποίων το τηλεοπτικό «Andor»), να ενσαρκώνει μία κακογραμμένη και επιφανειακή ηρωίδα που υπάρχει μόνο και μόνο για να κοσμήσει την οθόνη με την ομορφιά της. Σε ένα σενάριο το οποίο υποτίθεται πως είναι γεμάτο ίντριγκα και ανατροπές, ο χαρακτήρας της Madison δεν είναι ποτέ πλούσιος ή έστω μυστηριώδης, με την femme fatale περσόνα της να καταρρέι γρήγορα και τις πράξεις της να δικαιολογούνται τελικά μόνο από ανυπέρβλητη χαζομάρα.
Από την άλλη, ο Glen Powell είναι αβίαστα γοητευτικός στο ρόλο του Gary, αλλά οι πολλαπλές του προσωπικότητες και το «αντισυμβατικό» συναισθηματικό του τόξο δεν μας αφήνουν να τον συμπαθήσουμε -και καθώς η ιστορία επιχειρεί να ανατρέψει τις προσδοκίες μας, οι καλοί γίνονται κακοί, οι κακοί γίνονται χειρότεροι, και το αποτέλεσμα είναι ένας δυσάρεστος αχταρμάς όπου κανένας ήρωας δεν κερδίζει τη συμπόνια μας.
Γιατί μπορεί το «Hit Man» να ξεκινάει ως ένα εύθυμο παλιομοδίτικο νουάρ (όπου ένας χαζοβιόλης τύπου Cary Grant μπλέκεται άθελά του σε μία σκοτεινή υπόθεση), η ταινία γρήγορα μετατρέπεται ωστόσο σε ένα edgy δολοφονικό ρομάντζο τύπου Heathers και Natural Born Killers -και το σενάριο δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά συναρπαστικό (ούτε οι χαρακτήρες αρκετά χαρισματικοί) για να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας.
Τελικά, το πολυαναμενόμενο «καυτό» ρομάντζο στον πυρήνα της ιστορίας αποδυκνείεται... φόλα, με το screentime της Arjona να αποτελείται ως επί το πλείστον από ηδονοβλεπτικά γραμμένες, over-the-top σεξουαλικές ατάκες, και την χημεία της με τον Powell να υπονομεύεται από την φύση του σεναρίου. Η ανάγκη του Linklater για edgy μαύρο χιούμορ αφαιρεί κάθε τρυφερή screwball γοητεία από το φιλμ, ενώ το προφανώς ανδρογραμμένο story αποτυγχάνει να δημιουργήσει έναν καλογραμμένο γυναικείο ήρωα -βάλτε μέσα και την υποτονική, νετφλιξική σκηνοθεσία, και το «Hit Man» δεν αναμένεται να αποτελέσει σύντομα κλασικό φιλμ του είδους.
