Η Δράμα φόρεσε ξανά τα γιορτινά της και το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους ανέδειξε φωνές που αμφισβητούν, ιστορίες που πονούν και όνειρα που απέχουν ελάχιστα από τη ματαίωση, αποδεικνύοντας πως το σινεμά μικρού μήκους παραμένει η πιο δυνατή υπενθύμιση ότι οι μικρές ζωές έχουν μεγάλη δύναμη.
Η Δράμα ξαναστέκεται φρουρός των ονείρων και των μικρών ιστοριών· το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους όχι απλώς προβάλλει ταινίες, εισάγει φωνές που αμφισβητούν, που πονούν, που ζητούν τον χώρο να υπάρξουν. Τα μικρού μήκους έργα που περνούν από την οθόνη εδώ δεν είναι απλώς στιγμές. Αποτελούν αποφάσεις, ακροβασίες στο χείλος της ματαίωσης, αλλαγές της ψυχής και της ματιάς.
Όνειρα μετρημένα σε χιλιοστά - “Το όνειρα από την ματαίωση απέχουν μερικά χιλιοστά”
“Fouetté” (Δημήτρη Ζούρα), “Οι λύκοι επιστρέφουν” (Στέλιος Μωραΐτης), “Νίκη” (Σάββας Σταύρου). Τρεις τίτλοι, τρεις κόσμοι που κουβαλούν μαζί τους το βάρος του να υπάρχεις όταν όλα γύρω σπάζουν. Η μητέρα που προσπαθεί να “προσγειώσει” τα όνειρα των παιδιών της. Η πολιτική ματιά που ξεπερνάει τα σύνορα κι αγγίζει τα Βαλκάνια κι η καλλιτέχνις που βλέπει το κοινό να “απομακρύνεται” όσο πλησιάζει η πολυπόθητη πρεμιέρα της. Τα όνειρα απέχουν μερικά χιλιοστά από τη ματαίωση, αλλά αυτά τα χιλιοστά είναι η διαφορά ανάμεσα στο να σωπάσεις και στο να φωνάξεις.
Διαφθορά, απελευθέρωση κι ένα γκολ που δε θα ξεχαστεί ποτέ
Η πολιτική και η προσωπική γεωμετρία τέμνονται. Εδώ η διαφθορά δεν είναι απλώς ηθικό θέμα, αποτελεί έδαφος βαρύ, υπόθεση ζωής ή θανάτου για την αξιοπρέπεια. Από τη μία η απελευθέρωση να αγαπήσεις, να εκφραστείς, να υπάρξεις πέρα από φόβους και από την άλλη το γκολ που γίνεται πράξη ζωής. Το μικρό σώμα που αντιστέκεται, ο σκοπός που δεν σιωπά. Δεν είμαστε απλοί θεατές, είμαστε μάρτυρες της μάχης ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να αρνηθείς και σε αυτό που ονειρεύεσαι.
Μικρές ιστορίες, μεγάλη δύναμη
Είναι εκπληκτικό πόση δύναμη χωράει σε λίγα λεπτά. Μικρές ιστορίες που δεν ζητούν πολλά μόνο να ακούγονται. Είναι το παιδί που ψάχνει να βρει τη φωνή του, η γυναίκα που όχι μόνο δύναται να επιβιώσει, αλλά να δημιουργήσει μέσα από τα συντρίμμια, οι σχέσεις που ζυμώνονται από το βλέμμα από το σιωπηλό χέρι που κρατιέται. Όταν το κοινό σταματά να βλέπει απλώς και αρχίζει να νιώθει ότι αυτά τα λίγα λεπτά είναι δικά του, τότε η δύναμη του σινεμά μικρού μήκους γίνεται αμετάκλητη.
Όποιος δεν έχει δρόμο, δεν έχει πόλη
Υπάρχουν ταινίες που σου θυμίζουν ότι αν δεν έχεις δικό σου δρόμο, γίνεται δύσκολο να ορίσεις την πόλη στην οποία ανήκεις, την πόλη των ιδανικών, των φόβων, των αγώνων. Να μην υπάρχει η υποδοχή, να μην υπάρχει η πρόσοψη, να μην υπάρχει ούτε ο χώρος να αρθρώσεις τη σκέψη, αλλά να κρατάς την πίστη ότι ο δρόμος γεννιέται βαδίζοντας. Αυτοί που δημιουργούν μικρές ταινίες δεν περιμένουν προσκλήσεις. Στήνουν τον δρόμο, αντιστέκονται στην απώλεια και κρατούν τη φωτιά.
Η δύναμη των μικρών κόσμων
Το 48ο Φεστιβάλ Δράμας δεν είναι απλώς μια συλλογή ταινιών, είναι κάτι σαν συναυλία πόνου και ελπίδας. Από τη ματαίωση των ονείρων μερικών χιλιοστών, μέχρι τη φωνή όσων επέλεξαν να επιμείνουν, το μήνυμα είναι καθαρό: δεν είσαι μόνος. Το σινεμά μικρού μήκους είναι το σημείο όπου οι μικρές ζωές αποκτούν μέγεθος, οι μικρές ιστορίες γίνονται ώριμες και το κοινό σταυροδρόμι: κοιτάζει, συγκινείται, αλλά κυρίως συμμετέχει.
Στην εποχή που όλα δείχνουν να λιγοστεύουν, χρόνος, πόροι, αντοχές η Δράμα μας θυμίζει ότι ο χρόνος δεν είναι περιορισμός, είναι ευκαιρία να πεις τόσα πολλά μέσα σε λίγα λεπτά. Ευκαιρία να βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά και όπως θα μπορούσε να γίνει και γι’ αυτό όσο κι αν τα φώτα έσβησαν το βράδυ της τελετής, η φωτιά των ονείρων επιμένει να καίει μέχρι το επόμενό μας ραντεβού.
Η Δράμα φόρεσε ξανά τα γιορτινά της και το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους ανέδειξε φωνές που αμφισβητούν, ιστορίες που πονούν και όνειρα που απέχουν ελάχιστα από τη ματαίωση, αποδεικνύοντας πως το σινεμά μικρού μήκους παραμένει η πιο δυνατή υπενθύμιση ότι οι μικρές ζωές έχουν μεγάλη δύναμη.
Η Δράμα ξαναστέκεται φρουρός των ονείρων και των μικρών ιστοριών· το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Μικρού Μήκους όχι απλώς προβάλλει ταινίες, εισάγει φωνές που αμφισβητούν, που πονούν, που ζητούν τον χώρο να υπάρξουν. Τα μικρού μήκους έργα που περνούν από την οθόνη εδώ δεν είναι απλώς στιγμές. Αποτελούν αποφάσεις, ακροβασίες στο χείλος της ματαίωσης, αλλαγές της ψυχής και της ματιάς.
Όνειρα μετρημένα σε χιλιοστά - “Το όνειρα από την ματαίωση απέχουν μερικά χιλιοστά”
“Fouetté” (Δημήτρη Ζούρα), “Οι λύκοι επιστρέφουν” (Στέλιος Μωραΐτης), “Νίκη” (Σάββας Σταύρου). Τρεις τίτλοι, τρεις κόσμοι που κουβαλούν μαζί τους το βάρος του να υπάρχεις όταν όλα γύρω σπάζουν. Η μητέρα που προσπαθεί να “προσγειώσει” τα όνειρα των παιδιών της. Η πολιτική ματιά που ξεπερνάει τα σύνορα κι αγγίζει τα Βαλκάνια κι η καλλιτέχνις που βλέπει το κοινό να “απομακρύνεται” όσο πλησιάζει η πολυπόθητη πρεμιέρα της. Τα όνειρα απέχουν μερικά χιλιοστά από τη ματαίωση, αλλά αυτά τα χιλιοστά είναι η διαφορά ανάμεσα στο να σωπάσεις και στο να φωνάξεις.
Διαφθορά, απελευθέρωση κι ένα γκολ που δε θα ξεχαστεί ποτέ
Η πολιτική και η προσωπική γεωμετρία τέμνονται. Εδώ η διαφθορά δεν είναι απλώς ηθικό θέμα, αποτελεί έδαφος βαρύ, υπόθεση ζωής ή θανάτου για την αξιοπρέπεια. Από τη μία η απελευθέρωση να αγαπήσεις, να εκφραστείς, να υπάρξεις πέρα από φόβους και από την άλλη το γκολ που γίνεται πράξη ζωής. Το μικρό σώμα που αντιστέκεται, ο σκοπός που δεν σιωπά. Δεν είμαστε απλοί θεατές, είμαστε μάρτυρες της μάχης ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να αρνηθείς και σε αυτό που ονειρεύεσαι.
Μικρές ιστορίες, μεγάλη δύναμη
Είναι εκπληκτικό πόση δύναμη χωράει σε λίγα λεπτά. Μικρές ιστορίες που δεν ζητούν πολλά μόνο να ακούγονται. Είναι το παιδί που ψάχνει να βρει τη φωνή του, η γυναίκα που όχι μόνο δύναται να επιβιώσει, αλλά να δημιουργήσει μέσα από τα συντρίμμια, οι σχέσεις που ζυμώνονται από το βλέμμα από το σιωπηλό χέρι που κρατιέται. Όταν το κοινό σταματά να βλέπει απλώς και αρχίζει να νιώθει ότι αυτά τα λίγα λεπτά είναι δικά του, τότε η δύναμη του σινεμά μικρού μήκους γίνεται αμετάκλητη.
Όποιος δεν έχει δρόμο, δεν έχει πόλη
Υπάρχουν ταινίες που σου θυμίζουν ότι αν δεν έχεις δικό σου δρόμο, γίνεται δύσκολο να ορίσεις την πόλη στην οποία ανήκεις, την πόλη των ιδανικών, των φόβων, των αγώνων. Να μην υπάρχει η υποδοχή, να μην υπάρχει η πρόσοψη, να μην υπάρχει ούτε ο χώρος να αρθρώσεις τη σκέψη, αλλά να κρατάς την πίστη ότι ο δρόμος γεννιέται βαδίζοντας. Αυτοί που δημιουργούν μικρές ταινίες δεν περιμένουν προσκλήσεις. Στήνουν τον δρόμο, αντιστέκονται στην απώλεια και κρατούν τη φωτιά.
Η δύναμη των μικρών κόσμων
Το 48ο Φεστιβάλ Δράμας δεν είναι απλώς μια συλλογή ταινιών, είναι κάτι σαν συναυλία πόνου και ελπίδας. Από τη ματαίωση των ονείρων μερικών χιλιοστών, μέχρι τη φωνή όσων επέλεξαν να επιμείνουν, το μήνυμα είναι καθαρό: δεν είσαι μόνος. Το σινεμά μικρού μήκους είναι το σημείο όπου οι μικρές ζωές αποκτούν μέγεθος, οι μικρές ιστορίες γίνονται ώριμες και το κοινό σταυροδρόμι: κοιτάζει, συγκινείται, αλλά κυρίως συμμετέχει.
Στην εποχή που όλα δείχνουν να λιγοστεύουν, χρόνος, πόροι, αντοχές η Δράμα μας θυμίζει ότι ο χρόνος δεν είναι περιορισμός, είναι ευκαιρία να πεις τόσα πολλά μέσα σε λίγα λεπτά. Ευκαιρία να βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά και όπως θα μπορούσε να γίνει και γι’ αυτό όσο κι αν τα φώτα έσβησαν το βράδυ της τελετής, η φωτιά των ονείρων επιμένει να καίει μέχρι το επόμενό μας ραντεβού.
