Tο φαγητό ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης…

Καλλιτέχνες, αλλά και food photographers που θολώνουν τα όρια ανάμεσα στην εμπορική και την καλλιτεχνική φωτογραφία

Όταν το φαγητό φωτογραφίζεται, αναλαμβάνει διαφορετικούς ρόλους. Μπορεί, ας πούμε, να γίνει ένα αντικείμενο πόθου με το δημοφιλές hashtag #foodporn, το οποίο συνοδεύει στο Instagram ζουμερά μπέργκερ, τεράστιες μπάλες παγωτού και λαχανικά με γοητευτικές καμπύλες.

Ή, αξιοποιώντας τις άπειρες μορφές και τους άπειρους συμβολισμούς του, να αναδειχθεί σε μέσο έκφρασης. Αυτό έχουν καταφέρει οι δημιουργοί που παρουσιάζονται σε ένα νέο λεύκωμα με τίτλο Feast for The Eyes (εκδ. Aperture). Καλλιτέχνες, αλλά και food photographers που θολώνουν τα όρια ανάμεσα στην εμπορική και την καλλιτεχνική φωτογραφία.

Ο Nobuyoshi Araki, για παράδειγμα, παρότι παίζει με το ερωτικό υπονοούμενο, ξεφεύγει από την ηδονοβλεπτική ματιά του #foodporn και, σύμφωνα με την επιμελήτρια του λευκώματος, Susan Bright, «φωτογραφίζοντας το φαγητό συλλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που μας κάνουν ανθρώπους: το σεξ, την αγάπη, τη θρέψη, το θάνατο».

Nobuyoshi Araki, Colourscapes (1991)

Η Sarah Lucas χρησιμοποιεί το φαγητό για να σχολιάσει την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος – όπως στο «Αυτοπορτρέτο με Τηγανιτά Αυγά».

Sarah Lucas, Self-Portrait with Fried Eggs (1996)

Ο Roe Ethridge δημιουργεί φωτογραφικές συνθέσεις που θυμίζουν Νεκρές Φύσεις, αλλά ελαφρώς πειραγμένες έτσι ώστε να προκαλούν ένα απροσδιόριστο αίσθημα ανησυχίας. Τα ξεφλουδισμένα φρούτα στο «Φρούτo» είναι σαν να προέρχονται από ένα δείπνο στο οποίο αργήσαμε υπερβολικά να φτάσουμε.

Roe Ethridge, Fruit (2011)

Το φαγητό είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται στις σουρεαλιστικές φωτογραφίες του Tim Walker. Στο «Αυτοπορτρέτο με ογδόντα τούρτες» (2011) τα γλυκά κάνουν κατάληψη σε ένα υπνοδωμάτιο και, κόντρα στο ρομαντικό σκηνικό, παραπέμπουν στα θανάσιμα αμαρτήματα της απληστίας και της λαιμαργίας.

Tim Walker, Self-Portrait with Eighty Cakes (2008)

Ο Martin Parr, τέλος, χρησιμοποιεί με χιούμορ τα στερεότυπα που συνοδεύουν κάθε εθνική ταυτότητα, από τα οποία φυσικά δεν λείπει το φαγητό.

Γιατί όπως έχει σχολιάσει ο ίδιος, «μπορείς να καταλάβεις πολλά για μια κοινωνία, για το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, παρατηρώντας το φαγητό που τρώμε».

Martin Parr, West Bay, England (1996)