Μπορεί η πίεση να τα «απορρίψουμε όλα» ως μία φούσκα να μας κρατά ασφαλείς αλλά ίσως χάνουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι η τεχνητή νοημοσύνη (AI) μπορεί να είναι μία «φούσκα», ένιωσα πως ήταν ένας τρόπος για να καθησυχάσουμε τον εαυτό μας, μέσα στη ραγδαία εξέλιξη της. Όμως όσο πιο πολύ ψάχνω, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι μπορεί να είναι νωρίς να την χαρακτηρίσουμε φούσκα. Η δύναμη της AI να αλλάξει κοινωνίες είναι τέτοια που το να τη βλέπεις μόνο ως επένδυση είναι σαν να φοβάσαι το άγνωστο.
Η διαδρομή μου με στην «AI εποχή»
Νιώθω πως μπήκα στην εποχή της AI όπως μπαίνεις σε έναν μεγάλο σταθμό τρένων, δηλαδή με ενθουσιασμό, προσμονή, αλλά και λίγο δέος. Θυμάμαι τη χαρά όταν είδα για πρώτη φορά ένα μοντέλο να γράφει κείμενα σαν ανθρώπινος συγγραφέας, να φτιάχνει εικόνες, να «μαθαίνει». Μαζί με τη χαρά ήρθε και ο προβληματισμός: «Μήπως όλο αυτό είναι υπερβολικό;» Ένιωσα την ανάγκη να σταματήσω για λίγο και να σκεφτώ τι πραγματικά αλλάζει, τι είναι φτιαχτό, τι έχει ουσία. Όσο περισσότερο έψαχνα, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσα πως το ερώτημα «Είναι τελικά μια φούσκα η AI;» δεν έχει απλή απάντηση, όχι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον.
Γιατί κάποιοι λένε ότι είναι φούσκα
Υπάρχουν σαφείς λόγοι που πολλοί φοβούνται ότι ζούμε σε μια «φούσκα AI». Οι αποτιμήσεις εταιρειών που ασχολούνται με AI έχουν εκτοξευθεί και μερικές μοιάζουν να βασίζονται περισσότερο στο hype παρά σε απτά αποτελέσματα. Επίσης, δεν είναι λίγοι αυτοί που επισημαίνουν ότι παρόλο που η προσδοκία είναι τεράστια, η πραγματική εφαρμογή σε καθημερινές ανάγκες, με μετρήσιμα έσοδα ή σταθερή αξία, δεν έχει ακόμη ωριμάσει και δεν υπάρχει σίγουρη πρόβλεψη για το πως θα εξελιχθεί.
Υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε στην παγίδα των προσδοκιών και να επενδύουμε, χρόνο, χρήμα ή εμπιστοσύνη σε κάτι που μπορεί να μην δικαιώσει τις υποσχέσεις του. Και όταν οι προσδοκίες υπερβούν την πραγματικότητα, οι διορθώσεις έρχονται απότομα και σκληρά.
Γιατί μπορεί να μην είναι φούσκα
Αλλά, και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό, η AI δεν μοιάζει με παλιές τεχνολογικές αποτυχίες. Η ζήτηση για υπολογιστική ισχύ, υποδομές, νέες εφαρμογές, καινοτομία δεν είναι υποθετική, υπάρχει και ήδη αυξάνεται. Οι υποδομές που χτίζονται στα data centers, οι νέες τεχνολογίες, δεν είναι «κενά κουτιά» είναι ενεργές, με κόστος αλλά και με χρήση. Η AI συνεχίζει να ωριμάζει και όχι μόνο ως gadget, αλλά ως εργαλείο και μοχλός αλλαγής. Αν οι υποδομές, οι εφαρμογές και οι καινοτομίες συνδυαστούν σωστά, αυτό που τώρα φαίνεται σαν ρίσκο, μπορεί να αποδειχθεί η «αγορά του αιώνα».
Μία καλή δόση ρεαλισμού
Αν κάτι μου έχει δείξει αυτή η διαδρομή είναι πως δεν αξίζει να πετάς στα σύννεφα χωρίς να βλέπεις τα πόδια σου. Η AI έχει τον ενθουσιασμό, το δυναμικό, την υποδομή. Αλλά έχει και ερωτήματα που έχουν να κάνουν με τη βιωσιμότητα, τον χρόνο και μιλάνε για την πραγματική προστιθέμενη αξία.
Το να πιστεύεις ότι η AI είναι ήδη φούσκα μπορεί να είναι καθησυχαστικό, σαν να αγκαλιάζεις μια δικαιολογία. Αλλά το να αρνείσαι κάθε πιθανότητα αποτυχίας είναι εξίσου επικίνδυνο. Προσωπικά πιστεύω ότι τώρα είναι η στιγμή για προσοχή, για πειραματισμό, αλλά όχι λόγος για μία εύκολη τεχνολογική έκρηξη, αλλά για μία σταθερή ανάπτυξη που μπορεί να κρατήσει στο χρόνο.
Θα κρατήσω την πίστη ότι η AI μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στις δουλειές, την τέχνη και την καθημερινότητα μας εν γένει. Αλλά θα κρατήσω και τους προβληματισμούς μου και την σκέψη ότι όσα λάμπουν δεν είναι πάντα χρυσός, ότι οι αποτιμήσεις μπορεί να δίνουν φτερά σε όσους υπόσχονται πολλά, χωρίς να έχουν ακόμη αποδείξει τίποτα. Αν η φούσκα «σκάσει» τελικά μπορεί να πονέσει και να κάνει ζημία. Μα αν δεν υπήρχε η πίστη και η όρεξη για εξέλιξη, δεν θα είχε πάρει ούτε μία ανάσα.
