Δεν είμαστε όλες μαζί, λείπουν οι δολοφονημένες

Δεν ήταν «Έγκλημα πάθους» η «Μακρινίτσα», ήταν άλλη μία γυναικοκτονία με τις ευλογίες της πατριαρχικής μας κοινωνίας

«Έγκλημα πάθους», «μεμονωμένο περιστατικό», «οικογενειακή τραγωδία» είναι όλοι οι τίτλοι που αποδόθηκαν σε μία ακόμη γυναικοκτονία που συνέβη λίγες ώρες πριν στη Μακρινίτσα. Άλλη μία από εμάς, άλλη μία γυναίκα, μητέρα, αδερφή, κόρη, εγγονή δεν έχασε τη ζωή της, δεν ήταν «η κακιά στιγμή», τη σκότωσε ο άντρας της. Τη σκότωσε η κοινωνία, για άλλη μια φορά. Η κοινωνία με τις αξίες που συντηρεί ακόμη μέσα από τον θεσμό της οικογένειας, του σχολείου, του εργασιακού και οποιουδήποτε περιβάλλοντος μέσα στα οποία οι γυναίκες γίνονται καθημερινά στόχος του πατριαρχικού συστήματος που δυστυχώς «καλά κρατεί». Κι αν δεν είναι απόδειξη για αυτό ότι εν έτει 2021 κάθε χρόνο μετράμε και μία δολοφονημένη γυναίκα, μία γυναίκα που βιάστηκε, που κακοποιήθηκε λεκτικά ή σωματικά, που παρενοχλήθηκε στα social media, τότε τι είναι;

Μήπως θα πρέπει να σταματήσουν κάποιοι να θεωρούν «καλά παιδιά» (ενν. αγόρια) όσους ακολουθούν τυφλωμένα, φανατικά και με τους δικούς τους όρους το γνωστό τρίπτυχο  «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» που τόσο ενστερνίζεται η κοινωνία και οι θεσμοί μας; Μήπως η νέα απόφαση για συνεπιμέλεια θα πρέπει να αναθεωρηθεί προτού μετρήσουμε άλλους τόσους φονιάδες ταγμένους στη πατριαρχία; Μήπως, ήρθε επιτέλους η στιγμή μετά από άλλη μία γυναικοκτονία να αναγνωρίσουμε ότι οι μισογύνικες αξίες στοίχισαν τη ζωή από την Ελένη Τοπαλούδη, τον Ζακ Κωστόπουλο, την Αγγελική Πέτρου στην Κέρκυρα, την Σουζαν Ήτον στα Χανιά και την Κωνσταντίνα χθες από την Μακρινίτσα; Μήπως ήρθε η στιγμή να γιουχάρουμε σαν κοινωνία μια για πάντα προστακτικές αγοριών προς στα κορίτσια τους «Αυτό δεν θα το φορέσεις» ή ερωτήσεις που γίνονται σε μια κοπέλα μετά από παρενόχληση που δέχτηκε όπως «Τι φορούσες;» ή απόψεις όπως «Μήπως πήγαινε γυρεύοντας;».

Ίσως είναι το πιο κατάλληλο timing να αποκρυπτογραφήσουμε τα προφίλ προσωπικότητας αυτών που δέρνουν, βιάζουν και σκοτώνουν γυναίκες και όχι των θυμάτων. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσει τη συμπάθεια που τρέφει η κοινωνία προς «τα καλά παιδιά», τα «παιδιά υπόδειγμα» που στη πρώτη ευκαιρία θα κάνουν στη φίλη τους, στο κορίτσι τους, στη γυναίκα τους, όλες τις παραπάνω ερωτήσεις όταν εκείνη βρεθεί απέναντι στον κίνδυνο. Οι ερωτήσεις αυτές δεν είναι αθώες, κουβαλούν όλη τη κοσμοθεωρία αυτού που τις κάνει και έχουμε δει ότι τα πατριαρχικά πιστεύω κοστίζουν ζωές.

Είναι τουλάχιστον σοκαριστικό ότι οι γυναικοκτονίες συμβαίνουν σήμερα... σε μία δήθεν εκσυγχρονισμένη κοινωνία (τουλάχιστον όσον αφορά τα μέσα και τις ηλεκτρονικές συσκευές) γιατί αν κρίνουμε από το αξιακό της σύστημα, μάλλον «θέλει δουλειά πολύ». Είναι απογοητευτικό ότι κατά τη διάρκεια της καραντίνας διπλασιάστηκαν οι καταγγελίες γυναικών σε γραμμές υποστήριξης κατά της ενδοοικογενειακής βίας. Είναι ακόμη πιο απογοητευτικό ότι μετά από τόσα παραδείγματα, μετά από τόσες τραγικές ιστορίες που είχαν φύλο και ο στόχος ήταν γυναίκες να μην χρησιμοποιείται η γυναικοκτονία ως όρος από όσους «μεταφέρουν τα νέα» στον υπόλοιπο κόσμο αλλά να παρουσιάζονται δολοφονίες ως ιστορίες πάθους. Είναι λυπηρό ότι οι καταγγελίες των θυμάτων όπως της Κωνσταντίνας από τη Μακρινίτσα στην αστυνομία ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ και αυτό αποδείχθηκε με τον χειρότερο τρόπο...

Η αδιαφορία της Πολιτείας, των γειτόνων που ακούνε φωνές από τον πάνω όροφο, των φίλων που ξέρουν για σπίτια και σχέσεις- κολαστήρια, των χρηστών στα social media που σιγοντάρουν τέτοιες εγκληματικές (όχι απλώς σεξιστικές) ενέργειες, είναι όλοι αυτοί που οπλίζουν τα χέρια όλων των δυνάμει και δολοφόνων των επόμενων υποψήφιων γυναικών...