Ο Γιώργος Τζανετόπουλος είναι καλλιτέχνης με κάθε σημασία της λέξης. Το πρωί «χτίζει» με την ιδιότητα του αρχιτέκτονα, ενώ τις υπόλοιπες ώρες «χτίζει» το δικό του ξεχωριστό brand με τις ατσάλινες τσάντες - παρατηρητές μιας σουρεαλιστικής πραγματικότητας.
Δώσαμε ραντεβού στην πλατεία της Κυψέλης, μια περιοχή που ο ίδιος πρότεινε λόγω της αγάπης που τρέφει για την έντονη αστική ζωή. Παρόλο που δεν τον είχα ξαναδεί από κοντά, τον αναγνώρισα αμέσως. Φορούσε μάξι φούστα και μαύρο κολάν με cut outs, το καθρεφτίζον τσαντάκι από ατσάλι, καταπράσινα γυαλιά τύπου alien και ριγέ crop top. Ένα look που σήκωνε την αυλαία της συζήτησής μας με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο.
#1 Τι πυροδότησε την αγάπη που τρέφεις για τη μόδα;
Η μόδα είναι ανάγκη και τάση για να ξεδώσεις και να δημιουργήσεις πράγματα. Παράλληλα, είναι και φυλακή, εξαιτίας της πίεσης που δημιουργεί. Αν δεν τη σβήσεις με
ικανοποιητικό τρόπο, μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση. Για εμένα, εξελίχθηκε όταν σπούδαζα στο τμήμα της Αρχιτεκτονικής στην Κρήτη, όπου έμαθα να χειρίζομαι υλικά και να αντιλαμβάνομαι το καθετί σαν στοιχείο σύνθεσης.
#2 Πώς θα περιέγραφες το προσωπικό σου στυλ;
Μου αρέσει πολύ να δημιουργώ αντιθέσεις, να παίζω με τους όγκους, τις γεωμετρίες, τις υφές. Όπως και στην αρχιτεκτονική και στα εικαστικά, μου αρέσει να δημιουργώ φόρμες.
#3 Ποιες είναι οι βασικές πηγές σου έμπνευσης;
Παλιά, ενημερωνόμουν κυρίως από τα fashion shows. Πλέον αντλώ έμπνευση μέσα από το Instagram, το Pinterest, τους φίλους μου, καθώς και από τα πράγματα που πέφτουν στον δρόμο μου, πάντα υπό το πρίσμα του μαξιμαλισμού.
#4 Η ασχολία σου με την αρχιτεκτονική μεταδίδεται πολύ έντονα μέσα από τις τσάντες σου, πώς πιστεύεις ότι αυτά τα δύο πεδία συνδέονται μεταξύ τους;
Αν το σκεφτείς, κατά μία έννοια, η μόδα δημιουργεί τον χώρο που «κατοικεί» το σώμα μας. Οι τσάντες που δημιουργώ, παραπέμπουν σε ευκλείδειες γεωμετρίες και λειτουργούν σαν καθρέφτες, που καταγράφουν μια ουτοπική πραγματικότητα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα υπήρχε. Όλο αυτό συνδέεται με τη φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική και τη μόδα.
#5 Η συλλογή «I see you» μιλά για την ορατότητα και πιο συγκεκριμένα για την απουσία αυτής. Θεωρείς ότι η μόδα σε έχει βοηθήσει να γίνεις πιο ορατός και να ακουστείς;
Η στάση που κρατά ο κόσμος απέναντί μου φαίνεται από τον τρόπο που αλληλεπιδρά μαζί μου όταν με βλέπει. Δεν έχω βιώσει επικίνδυνα περιστατικά, αλλά ο φόβος που νιώθω όταν κυκλοφορώ είναι μόνιμος σύντροφός μου. Γι’ αυτό, «ορατότητα» για μένα σημαίνει είτε η αίσθηση αποδοχής είτε η εικονική ασφάλεια, γιατί απόλυτη ασφάλεια δεν υπάρχει.
#6 Η τέχνη που δημιουργείς -είτε αυτό είναι μόδα, είτε φωτογραφία, είτε ακόμα και σκίτσο εκπέμπει πάντα κάτι το απόκοσμο, κάτι το οποίο θέλει να προκαλέσει το αίσθημα το φόβου. Τι βρίσκεις σε αυτές τις έννοιες και τι σε κάνει να θες να τις επικοινωνήσεις;
[Του περιγράφω μια φωτογραφία που έχει στο προφίλ του, όπου κρέμεται από ένα δέντρο έχοντας καλυμμένο το πρόσωπό του με μια tote bag].
Ήθελα να αναβιώσω τον Κρεμασμένο από τα Ταρώ, γιατί η φιγούρα αυτή, κρεμασμένη ανάποδα, ξεκινάει να βλέπει τον κόσμο αλλιώς. Αυτό το συνέδεσα με την απομόνωση που δείχνει ο Μαγκρίτ στο «Φιλί». Στα ζωγραφικά μου έργα, όντως, εκφράζω πόνο και φόβο, αλλά βασικός μου πυλώνας είναι ο σουρεαλισμός, γιατί πιστεύω ότι υπάρχει παντού γύρω μας. Σου θυμίζει πως «ένα κι ένα» δεν κάνουν πάντα δύο. Όντως, στα σκίτσα μου μπορεί να υπάρχει σκληρότητα, όπως σε εκείνο με το κεφάλι που το σφίγγει ένα χέρι και βγαίνουν πολύχρωμα blobs. Αλλά και αυτό δεν το κάνω για να σοκάρω. Θέλω απλώς να προβληματίσω και να «ξεράσω» αυτά που έχω μέσα μου.
#7 Σε αυτή τη σειρά έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τη σημασία που έχουν τα ρούχα στην αφήγηση προσωπικών ιστοριών. Βλέποντας όμως ότι τρέφεις μια ιδιαίτερη αγάπη προς το γυμνό ανθρώπινο σώμα, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν το σώμα από μόνο του είναι μόδα και αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτό ως μέρος της αφήγησης μας;
Το γυμνό σώμα μπορεί να είναι μέρος της αφήγησης μας. Σήμερα αγκαλιάζουμε τις ατέλειές μας, κρατώντας τον μη κομφορμισμό. Μπορεί να μην είναι όλη η αφήγηση, αλλά σίγουρα είναι μέρος αυτής.
#8 Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα έντονα στερεότυπα για το πως θα πρέπει να ντύνεται ο καθένας. Πώς τα αντιμετωπίζεις και από που αντλείς τη δύναμη να υπερασπίζεσαι το δικό σου προσωπικό στυλ;
Επειδή εργάζομαι σε έναν καλλιτεχνικό κλάδο, έχω σταθεί αρκετά τυχερός ώστε να μην έρχομαι καθημερινά αντιμέτωπος με τη διάκριση. Μόνο μια φορά συγκρατήθηκα, όταν ήθελα να πάω με φούστα στην κηδεία του παππού μου σε επαρχιακό μέρος. Εκείνος μου έμαθε τι θα πει δημιουργία, έφτιαχνε ζωγραφικά, γλυπτά και πεταλούδες από μύδια και παξιμάδια. Τότε σκέφτηκα ότι δεν ήθελα να ταράξω τους γονείς μου.
Αλλά γενικά, όταν νιώθω πίεση να κάνω κάτι όπως πρέπει, μου βγαίνει αντίδραση, και το κάνω ακόμα κι αν δεν νιώθω άνετα με αυτό. Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα με κανέναν τρόπο. Εμείς ορίζουμε τα πράγματα και αν είσαι μ***, θα είσαι ό,τι και να φοράς.
#9 Για ένα μικρό αγόρι ή ένα κορίτσι είναι δύσκολο να βρει εύκολα το προσωπικό του στυλ λόγω των προκαθορισμένων κοινωνικών ρόλων. Εσύ πως κατάφερες να τα ξεπεράσεις όλα αυτά και τι θα συμβούλευες ένα παιδί να κάνει;
Τα μικρά παιδιά σήμερα, εξαιτίας των social έχουν εξελιχθεί κατά πολύ σε αυτό το κομμάτι, σε αντίθεση με τη δική μας γενιά. Εγώ θα συμβούλευα να δημιουργούν «φούσκες» ασφάλειας και μικρές ελευθερίες. Γιατί και η έκθεση στην πληροφορία δεν έχει μόνο θετική όψη. Νομίζω, όμως, ότι εμείς έχουμε να μάθουμε περισσότερα από τα μικρά παιδιά, παρά αυτά από εμάς.
#10 Ποιο είναι το αντικείμενο της ντουλάπας σου που δεν θα αποχωριζόσουν ποτέ;
Εδώ και πέντε χρόνια έχω πάντα μαζί μου αυτό το μικρό τσαντάκι. Αν το ξεχάσω, γυρίζω σπίτι να το πάρω. Είναι μέρος της πανοπλίας μου, όχι με την έννοια της άμυνας αλλά με της ταυτότητάς. Πάνω του χτίζω την εικόνα μου, του δίνω δύναμη και μου δίνει κι αυτό μια αίσθηση προστασίας. Μέσα του κουβαλάω μια μικρή εκδοχή του εαυτού μου.
Έτσι βγήκε και το όνομα του brand, Yor Statement, που παίζει με το όνομά μου «Γιώργος» και το «yours», γιατί θέλω να μπορεί να γίνει και δικό σου. Να του δώσεις κι εσύ σημασία, να το κάνεις κομμάτι σου και να σε συνδέει με τον κόσμο γύρω σου.
#11 Έχεις δημιουργήσει μια συλλογή από τσάντες που είναι φτιαγμένες από ατσάλι, βίδες, παξιμάδια και δέρμα. Ποια ήταν η σκέψη πίσω από την επιλογή αυτών των «άγριων» και «μη συνηθισμένων για τη μόδα» υλικών;
Δεν θεωρώ τα υλικά αυτά παράταιρα για τη μόδα. Μεγάλωσα με αυτά λόγω του πατέρα μου και των κατασκευών του. Όταν έφτιαξα μερικά κομμάτια για μια συλλογή που δεν παρουσιάστηκε λόγω της καραντίνας, έμεινα με ένα αντικείμενο που με έκανε να το δω πιο σοβαρά. Ο καθρέφτης είναι το βασικό τους στοιχείο και ήθελα να φτιάξω κάτι ανθεκτικό στο χρόνο.
Η μορφή του είναι αιχμηρή και μη συνηθισμένη, δεν ήθελα κάτι απλό ή χρηστικό. Το μικρό μέγεθος με βολεύει για να το κρεμάω ή το κρατάω μαζί μου όταν νιώθω ότι απειλούμαι. Παράλληλα, λειτουργεί σαν φίλτρο της πληροφορίας που περνάει μέσα μου, καταγράφεται και συνδέεται, ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνω. Μου έχει δώσει πολλή τροφή για το πώς το δουλεύω καλλιτεχνικά. Είναι προέκταση του περιβάλλοντος.
#12 Τι σημαίνει για εσένα ο όρος «αρρενωπότητα» όταν επιλέγεις τι θα φορέσεις;
Δεν ταυτίζομαι με αυτή την έννοια. Μεγάλωσα με στερεότυπα για το τι σημαίνει να είσαι άντρας, αλλά προτιμώ να στηρίζομαι σε ό,τι κάνει κάθε άτομο δυνατό. Η φούστα δεν με κάνει λιγότερο δυναμικό, την φοράω σαν όπλο για να φτιάξω την εικόνα που θέλω. Προσπαθώ να σπάω τα στεγανά γιατί δεν χωράνε πια.
#13 Έχεις νιώσει ποτέ ότι το στυλ σου τραβάει τα βλέμματα με άσχημο τρόπο; Αν ναι, τι απαντάς σε αυτά;
Για μένα σημασία έχει αν συμφωνώ με αυτό που φοράω και πώς το συνθέτω. Αν η κριτική έχει ουσία, την ακούω, αλλιώς όχι. Στο σχολείο δεν τολμούσα να ντυθώ έτσι, αλλά στα Χανιά, μακριά από την πίεση, άρχισα να πειραματίζομαι. Μέχρι τα 21 νόμιζα ότι ήμουν straight. Με το coming out απελευθερώθηκε και η αισθητική μου. Σχέσεις και θεατρικές εμπειρίες με βοήθησαν να δω τη δημιουργία αλλιώς. Τα τελευταία χρόνια ντύνομαι όπως θέλω, σπάζοντας στερεότυπα. Οι γονείς μου πέρασαν φάσεις, αλλά σήμερα το δέχονται.
