Τα δικά μας ‘90s στην Αθήνα!

Με αφορμή το party για το reboot του θρυλικού μοντέλου Gazelle, o Μάνος Νομικός ανατρέχει στην τελετουργία της εποχής, τα arcade, τους δίσκους, τις φυλές, το ντύσιμο...

Για κάποια λεπτά είχα κολλήσει άσχημα πάνω στο υπέροχο κολάζ από «τα δικά μας ‘90s» στο χώρο του Μεταλλουργείου, στο party για το reboot του θρυλικού μοντέλου Gazelle. Αν με πρόσεχε κάποιος καλά (γιατί να το κάνει θα μου πείτε…), θα με έβλεπε σαν έναν ήρωα μέσα από το Trainspotting, χωρίς τις ουσίες φυσικά.

Στην αρχή, κοιτάς από περιέργεια και λίγο αργότερα ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου. Και μετά ξαναφεύγει και ξαναέρχεται, χωρίς να είναι κανένας δίπλα σου εκείνη τη στιγμή. Αλλά ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που για λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα είχες μεταφερθεί πίσω στην Αθήνα των ‘90s, μία πρωτεύουσα σε οργασμό!

Τα έζησα δυνατά τα ‘90s, ιδιαίτερα από τις αρχές και κυρίως στα μέσα τους που μπορούσες να βγεις πιο εύκολα (λόγω ηλικίας) και περιοδικά της εποχής, όπως τα i-D, Raygun και Bikini (μαζί με τα πιο action Warp, Blunt και Thrasher), αντικαθιστούσαν το Γκολ και το Αγόρι. Κάθε Σάββατο πρωί υπήρχε η ίδια τελετουργία, άσχετα από που ερχόσουν (δυτικά, νότια ή βόρεια). Όλες οι «φυλές» της Αθήνας θα συναντιόντουσαν κάπου στην πλατεία Κάνιγγος και στους γύρω δρόμους της, εκεί άλλωστε ήταν και όλα τα φροντιστήρια της εποχής (ποιος ξεχνάει και τις θρυλικές καταλήψεις;). Μετά ή πριν το φροντιστήριο δεν θα μπορούσες να μην περάσεις και από κάποιο arcade με θρυλικά coin op της εποχής (μεσουρανούσε το Mortal Kombat), για κάποιο δίσκο από το Rock City, skate στο Πεδίο του Άρεως ή μία βόλτα από τον …Θωμά για κάποιο αντιγραμμένο game για Amiga! Είπαμε, ήταν η εποχή που τα παιδιά άρχισαν να μεγαλώνουν και σιγά σιγά άρχισαν να ανακαλύπτουν και την άλλη όψη της πόλης, εξίσου μαγική.

Τα δικά μου Gazelle δεν χρειάστηκε πολύ για να τα ψάξω. Σε κάθε γειτονιά υπήρχε το «σνικεράδικο» της εποχής (για την ακρίβεια, πολλά «σνικεράδικα» ή «αθλητικατζίδικα» όπως τα λέγανε απαξιωτικά κάποιοι local γκουρού μέχρι πρόσφατα, πριν αρχίσουν βέβαια να τα αποθεώνουν και να τα νοσταλγούν, hipster alert), έμπαινες, αγόραζες, γεια σας!

Τα φόραγες όταν έβγαινες έξω, τα φόραγες στο φροντιστήριο, τα φόραγες όταν έκανες skate ή έπαιζες μπάλα στην αυλή του σχολείου, τα ίδια παπούτσια μέχρι να λιώσουν! Χάζευες και κάτι video clip των RUN DMC, Jamiroquai, N.W.A. και Korn στο MTV, δεν χρειαζόταν και πολύ. Λίγο αργότερα είχες φτιάξεις ολόκληρη παλέτα με μοντέλα Gazelle διαφόρων χρωμάτων.

{youtube}tiDBKafzYfc&feature{/youtube}

Και κάπου εκεί αρχίζεις να ανακαλύπτεις και τη νυχτερινή πλευρά της Αθήνας και τις «μουσικές φυλές» της. Δεν θυμάμαι να υπήρχε ιδιαίτερη διαμάχη ανάμεσα στις «φυλές», μάλλον ταμπέλες ήταν όλα κάτω από αφιερώματα περιοδικών της εποχής και τίποτα παραπάνω. Μάλλον άνηκα σε διάφορες «φυλές» (ή σε καμία…) και έτσι δεν είχα πρόβλημα με κανένα νέο ήχο και μόδες.

Οι hip hop, punk, grunge και metal κασέτες και δίσκοι ήταν στο φόρτε (απορώ πού έβρισκα λεφτά για τόσα πράγματα), κάπου εκεί κοντά έσκαγε και το νέο trend: το CD! Φόρμες New York το μισό σχολείο και σχέδια για σπουδές στην Αγγλία (το ΑΠΟΛΥΤΟ trend των ‘90s). Εγώ και μερικοί άλλοι «δαχτυλοδειχτούμενοι» δεν είχαμε όμως πρόβλημα να ανέβουμε Παρασκευή απόγευμα με τους raver φίλους μας («Μάνα Raver») στη Σόλωνος για το νέο Front μπλουζάκι (εμείς μόνο από Μοναστηράκι και από δισκάδικα αγοράζαμε gear, τόσο core). Οι ravers ήταν φίλοι μας και συναντηθήκαμε με πολλούς από αυτούς τα επόμενα χρόνια (και αφού το mainstream τσουνάμι είχε περάσει), αρκεί βέβαια να μην μας μιλούσες για Britpop γιατί μας γύρναγαν τα μάτια ανάποδα (και μέχρι εκεί…).

Για κάποια χρόνια το τρίγωνο Μάρνη (Ρόδον Club), Εξάρχεια (ΑΝ Club), Mo Better, Ίντριγκα και Πεδίο του Άρεως ήταν στο εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα (να μην χτυπάγαμε και ένα Άλσος, αν και κάπως outsiders, και κλασικά ένα Decadance που ήταν λίγο πιο πέρα;), εκεί είδαμε τις πρώτες μας metal συναυλίες, τις πρώτες συναυλίες των Terror X Crew και των Στέρεο Νόβα, μία δόση από Sunrise Zone parties και ποδαράτο στο FAZ Club (ανάλογα τις μέρες, διάλεγες και το ανάλογο χρώμα Gazelle), εκατοντάδες local ονόματα στο AN, τον Iggy Pop και τον Tricky live στο ΡΟΔΟΝ, ένα πολύχρωμο χαρμάνι εικόνων και ήχων…

Και αφού έχει αρχίσει να ξημερώνει πάνω από την πόλη και έχεις φτάσει στην Ομόνοια με τα πόδια για το ταξί της επιστροφής, η Kate Moss παραμένει εκεί λαμπερή, στο εξώφυλλο του νέου τεύχους του The Face και του i-D. Ίσως να ήταν το 1993 εκείνο το βράδυ και αυτή η εμβληματική φωτογραφία της όπου φοράει τα αγαπημένα της Gazelle, ίσως και όχι. Δεν έχει σημασία ο ακριβής χρόνος, όσο οι μνήμες.

Η ίδια φωτογραφία χρησιμοποιείται σήμερα –23 χρόνια αργότερα– από τον καλλιτέχνη Doug Abraham στο επαναλανσάρισμα του Gazelle, το απόλυτα διαχρονικό sneaker που ενώνει τις pop culture μνήμες του παρελθόντος με το παρόν, τις νέες τάσεις, τη σύγχρονη κουλτούρα του σήμερα και μας δίνει έμπνευση για το μέλλον.

Αυτό το κολάζ και η εικόνα της Kate Moss έστω για λίγο με μετέφεραν πίσω στα εφηβικά μου χρόνια. Ρίχνοντας ένα βλέμμα προς τα κάτω, όμως, πάλι τα ίδια sneakers φοράω και σήμερα, χωρίς να έχουν χάσει ίχνος αυθεντικότητας και φρεσκάδας…

#gazelle, #adidasOriginals

Μάνος Νομικός