Μέσα από το άλμπουμ ‘Recovery’, νέο video clip από τον Eminem για το κομμάτι ‘Space Bound’. Και που η μεγάλη είδηση θα μου πείτε; Στο ότι πρωταγωνιστεί η πρώην porn star / νυν DJ - ακτιβίστρια Sasha Grey; Στο ότι η Sasha Grey έχει ελληνικές ρίζες;
Τα βλέμματά μας στην Sasha Grey και στο μεσοπρόθεσμο.
Σοκ έχει προκαλέσει στους απανταχού φίλους της σειράς ‘Jackass’ ο τραγικός θάνατος του Ryan Dunn.
Από τις πιο χαρακτηριστικές και τρελές μορφές της σειράς αλλά και όλου του CKY Crew (με τα θρυλικά προ-Jackass videos), έχασε τη ζωή του στις 20 Ιουνίου μετά από θανατηφόρο αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Πενσιλβάνια. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά από αυτή την απώλεια για τους Bam Margera και Johnny Knoxville, που μαζί με τον Ryan Dunn έκαναν τα πρώτα τους βήματα.
Λίγο το ανεξήγητο μποτιλιάρισμα στη συμβολή Μεσογείων και Κηφισίας, λίγο η πολύ πρώιμη έναρξη του όλου προγράμματος στο Fuzz και πολύ η δική μου μη προνοητικότητα παύλα καθυστέρηση (κυριολεκτικά μιλώντας), δεν ήθελε και πολύ για να χάσω και τα δυο support σχήματα που παίζανε τη συγκεκριμένη βραδιά. Και αν για τους Funky Monkey δεν ήξερα και πολλά, αυτό δεν ίσχυε και για τον Ταυτισμένο Λάθος, του οποίου τον φετινό δίσκο και έχω χιλιοπαίξει αλλά και ήθελα να ξαναδώ ζωντανά, μιας και την προηγούμενη φορά μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατό, οπότε αποδέχομαι το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί και προχωρώ παρακάτω.
Για να τοποθετούμε όμως τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, όταν έφτασα τελικά στο Fuzz –κατά τις 10 δηλαδή– οι House Of Pain βρίσκονταν ήδη στη σκηνή. Κάτι που σίγουρα δεν περιμένεις σε ελληνική συναυλία. Όπως και να έχει, μπροστά μου αντιμετώπισα ένα θέαμα αρκετά διαφορετικό από αυτό που είχα σαν οπτική εικόνα των House Of Pain από τα βιντεοκλίπ τους στο πρώτο μισό των 1990s: ο Everlast, με εμφανή τα σημάδια του χρόνου συν αρκετά κιλά πιο παχύς, ο Danny Boy με λίγα λιγότερα ενώ ο DJ Lethal παντελώς απών –καθότι συμμετέχει στην περιοδεία των Limp Bizkit. Πίσω τους, μια full live μπάντα η οποία βεβαίωνε τον όντως «ζωντανό» χαρακτήρα της εμφάνισης.
Εάν όμως τα χρονάκια που πέρασαν ήταν οφθαλμοφανή, σίγουρα στα αυτιά δεν έγιναν τόσο εμφανή (έκανε και ρίμα –παραπληγική μεν, ρίμα δε!). Κι αυτό γιατί ο ήχος και το συνολικό ύφος των House Of Pain πάνω στη σκηνή αποδείχθηκε πραγματικά ενεργητικό. Με μια πιο ροκ χροιά, ελέω και της live μπάντας, ακούσαμε αρκετά από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους, όπως τα “Shamrocks & Shenanigans”, “Same As It Ever Was” και “Back From The Dead” σε απολύτως κατάλληλες για ζωντανή εμφάνιση εκτελέσεις. Η ηχοληψία ήταν αρκετά καλή μιας και διέκρινες το κάθε όργανο μέσα στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ περιέργως ακουγόντουσαν και τα scratches καθαρά, πράγμα δύσκολο σε hip hop live με μπάντα.
Ο κόσμος που τραβήχτηκε μέχρι την Πειραιώς πάλι διέφερε από τις ίδιες γνώριμες φάτσες με τις οποίες βρισκόμαστε σε κάθε συναυλία του συγκεκριμένου χώρου. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν ανεβασμένος, μιας και βρέθηκαν οπαδοί τους από τις παλιές εποχές, ενώ συναντήσαμε και εγχώριους MCs μαζί με ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Παρολ’αυτά ο συνολικός αριθμός θεατών δεν ήταν μεγάλος, κάτι που δικαιολογεί τη μεταφορά της συναυλίας από το Terra Vibe σε εντός της πόλης τοποθεσία. Όχι ότι έλειπε το πάθος πάντως, καθώς και moshpits είδαμε και χοροπηδητά όσο περνούσε η ώρα.
Σε κάποιο σημείο ο Danny Boy εγκατέλειψε τη σκηνή για να ακολουθήσει το κομμάτι της συναυλίας με κομμάτια του Everlast από την προσωπική δισκογραφία, όπως συμβαίνει γενικότερα στη συγκεκριμένη περιοδεία. Ακούσαμε έτσι τραγούδια όπως το “Ends” και το “What It’s Like”, που το κοινό ζητούσε επίμονα. Αυτό το τελευταίο εξελίχθηκε μάλιστα σε δεκάλεπτο, καθώς ο Everlast μας σύστησε τα μέλη της μπάντας τα οποία επιδείκνυαν και τις παικτικές τους ικανότητες σε μονόλεπτα μέρη. Όταν δε τελείωσαν οι συστάσεις, το κομμάτι στράφηκε προς ένα μακροσκελές τζαμάρισμα. Έπεσε βέβαια και η απαραίτητη διασκευή στο “Folsom Prison Blues” του Johnny Cash, το οποίο ο Everlast τιμάει αρκετά στις ζωντανές του εμφανίσεις και όπως δήλωσε «τον θεωρεί (τον Cash) ένα original gangsta rapper».
Για το κλείσιμο πάντως, λίγες αμφιβολίες υπήρχαν: ο Danny Boy επιστρέφει στη σκηνή και η εισαγωγή του “Jump Around” πυροδοτεί κύματα ενθουσιασμού στους παρευρισκόμενους. Σχεδόν όλοι «πηδούσαν γύρω» και μετά το τέλος ζητούσαν, σχεδόν απαιτούσαν, να υπάρξει και συνέχεια. Αυτή δυστυχώς δεν ήρθε αλλά ο κόσμος σίγουρα πήρε ό,τι περίμενε από τους House Of Pain, μια δηλαδή καλή εμφάνιση η οποία τους θύμισε τις παλιές εποχές και ικανοποίησε στα περισσότερα, χωρίς να είναι όμως και κάτι το εξαιρετικό.
Συντάκτης: Τάσος Μαγιόπουλος, Φωτογραφίες: Νίκος Ζαραγκόπουλος
Κάποιος παραγωγός θα πρέπει να λάβει στα σοβαρά αυτή τη δήλωση. Ο ακόλαστος rapper δηλώνει αθεράπευτα φανατικός θαυμαστής του άγγλου κωμικού και των θρυλικών 70s τηλεοπτικών εμφανίσεων του.
«Προσέξτε πως με το δικό του τρόπο βάζει μαζί μουσική και κωμωδία. Ήταν πρωτοπόρος»….δήλωσε στην εφημερίδα Observer και σε συνέντευξη του για να συμπληρώσει, εμφανώς αστειευόμενος «Θα έκανα τα πάντα για να παίξω κάτι ως Benny Hill, θα έβαφα ακόμα και το πρόσωπο μου λευκό»…
Όντως Wild Thing (με τη χειρότερη σημασία που θα μπορούσε να δώσει κάποιος αλλά είναι ο τίτλος του τραγουδιού που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό) ο γνωστός rapper και ηθοποιός συνελήφθη από τις αρχές της Καλιφόρνιας λόγω άσκησης βίας στη μητέρα του παιδιού του και πρώην σύζυγο του.
Αφέθη ελεύθερος το Σάββατο το απόγευμα αφού του απαγγέλθηκαν κατηγορίες και πλήρωσε εγγύηση 50.000 δολαρίων.
Να θυμίσουμε ότι ο 45χρονος Anthony Smith (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) έχει δει δυο singles του (Wild Thing και Funky Cold Medina) να γίνονται πλατινένια στα τέλη των 80s αλλά επίσης έχει παίξει σε δεκάδες ταινίες ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται τίτλοι όπως Ace Ventura και Heat.
Μάλλον δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλη η προπώληση, κι έτσι η συναυλία των House of Pain μεταφέρθηκε από το TerraVibe Park στο Fuzz Live Music Club.
Το live θα γίνει την Τρίτη 22 Ιουνίου.
Την προθέρμανση του κοινού αναλαμβάνουν δύο αγαπημένα γκρουπ από την ελληνική punk rock και hip hop σκηνή, οι Funky Monkey, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, και ο Ταυτισμένος Λάθος.
Ένας τρόφιμος των αμερικάνικων φυλακών ονόματι Dexter Isaac ομολόγησε ότι είναι αυτός που πυροβόλησε τον Tupac Shakur (aka 2PAC) το 1996.
Όπως δηλώνει ο Isaac η δολοφονία του μουσικού έγινε κατόπιν εντολής του hip hop manager, James Rosemond. Ο τελευταίος συνελήφθη αλλά έχει αρνηθεί τις κατηγορίες και μιλάει για σκευωρία εναντίον του.
Σαν πραγματικοί εργάτες, οι Clutch παράγουν μουσική υπεραξία χτίζοντας εδώ και 21 χρόνια –υπομονετικά, παλικαρίσια και αδιάκοπα– ένα απέριττο αμερικάνικο οικοδόμημα. Ο Neil Fallon, ηγετική φιγούρα και τραγουδιστής του σχήματος από το Μέριλαντ, απάντησε στις ερωτήσεις μας, με την ευκαιρία του ερχομού τους από τα μέρη μας (την ερχόμενη Τρίτη, 21 Ιουνίου, στο Gagarin)…
Aνάμεσα στους οπαδούς σας υπάρχει η αίσθηση ότι οι Clutch «τράβηξαν» την προσοχή των media σχετικά αργά. Συμφωνείς με αυτή την οπτική;
Την καταλαβαίνω αυτήν την άποψη… Για την ακρίβεια, δεν ήμασταν ποτέ οι αγαπημένοι του ροκ Τύπου. Αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι καλό! Όταν κάποια μπάντα βρίσκεται στο επίκεντρο πολύ γρήγορα, τότε αυτομάτως ο πήχης ανεβαίνει απότομα και όλοι έχουν αναντίστοιχες προσδοκίες. Είμαστε λοιπόν ευχαριστημένοι με ό,τι έχουμε μέχρι τώρα, γιατί ξέρουμε καλά πως το αποκτήσαμε πάνω στη σκηνή και πουθενά αλλού.
Βαρεθήκατε ποτέ να παίζετε σε μικρά clubs; Δηλαδή, ευχόσασταν να εμφανιστείτε σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους;
Είναι ευκολότερο για εμάς να παίζουμε σε night clubs. Προφανώς και μας χαροποιεί αφάνταστα το να παίζουμε μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμο, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις το κοινό τείνει να μοιάζει με «χιόνια» τηλεόρασης. Σε ένα μικρό club, αντίθετα, όλα είναι πιο καθαρά και υπάρχει προσωπική επαφή –ακόμα κι αν ο αέρας είναι σχετικά βρωμερός...
Με το πέρασμα των χρόνων υιοθετήσατε πολλά στοιχεία από τα μπλουζ. Γιατί συνέβη αυτό;
Όλοι μας μεγαλώσαμε ακούγοντας κλασικό ροκ και metal. Οι Led Zeppelin, οι Cream, οι Black Sabbath, οι ZZ Top και οι Deep Purple συγκαταλέγονται ανάμεσα στις αγαπημένες μας μπάντες. Όταν ενηλικιωθήκαμε, κολλήσαμε με όσους μουσικούς ενέπνευσαν αυτούς που ανέφερα πριν –όπως τον Howlin’ Wolf, τον Muddy Waters, τον Hound Dog Taylor ή τον Elmore James. Όταν λοιπόν τους ανακαλύψαμς, θέλαμε να φωνάξουμε «Εύρηκα»! Το να ακούς τέτοιους καλλιτέχνες είναι σαν να ακούς την πηγή. Το σύγχρονο ροκ μπορεί να είναι σαν αντιγραφή της αντιγραφής μιας αντιγραφής. Και μπορεί να καταντήσει θαμπό και υποτονικό. Τα μπλουζ όμως δεν είναι έτσι.
Σε όλη σας την πορεία φαίνεται να γοητεύεστε ιδιαίτερα από τις διασκευές. Έχετε ασχοληθεί, για παράδειγμα, με κομμάτια, μεταξύ άλλων, των Pink Floyd, του John Coltrane και του Pappo. Πώς εξηγείται μια τέτοια έφεση; Θέτετε κάποια κριτήρια για την επιλογή των τραγουδιών που διασκευάζετε;
Πάντα πίστευα ότι το να διασκευάζεις τραγούδια είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να μαθαίνεις. Πολλοί καλλιτέχνες συνήθως κριτικάρουν τις cover bands, αλλά στο λέω ειλικρινά, είναι δύσκολο να μαθαίνεις τραγούδια άλλων συγκροτημάτων. Τώρα, όσον αφορά στα κριτήρια, πρέπει πρώτα απ’ όλα να αγαπάς το κάθε τραγούδι τόσο πολύ ώστε τελικά να το μάθεις. Και επίσης χρειάζεται να ασχοληθείς με τραγούδια των οποίων ο ήχος δεν μοιάζει τόσο με αυτόν της δικής σου μπάντας. Βέβαια, υπάρχει κι ένας κίνδυνος σε όλο αυτό: μπορεί η προσπάθειά σου να «βγάλεις» ένα τραγούδι, τελικά να το σκοτώσει στο μυαλό σου. Δοκιμάσαμε για παράδειγμα να παίξουμε το “Cross Eyed Mary” των Jethro Tull. Πλέον δεν μπορώ να ακούσω αυτό το τραγούδι χωρίς να με πιάσει ημικρανία!
Πρόσφατα περιοδεύσατε με τους Motörhead. Πες μας λίγο για αυτήν την εμπειρία και για τη συνεργασία με τον Lemmy!
Οι Motörhead αποτελούν μεγάλη έμπνευση για εμάς. Νομίζω μάλιστα ότι φέτος ήταν πολύ καλύτεροι σε σχέση με την περιοδεία που κάναμε μαζί τους το 2006. Επίσης ο Lemmy μου είπε ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου: του έλεγα μια μέρα ότι σταματήσαμε να παίζουμε το “Electric Worry” στις εμφανίσεις μας, γιατί το βαρεθήκαμε. Ο Lemmy με κοίταξε τότε στα μάτια, τράβηξε μια τζούρα από το τσιγάρο του και είπε: “Ace Of Spades”. Κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε… Ένιωσα λίγο χαζός για να πω την αλήθεια και κατευθείαν έβαλα το “Electric Worry” στη set list για τις συναυλίες της υπόλοιπης περιοδείας.
Θα ήθελα να προτείνεις στους αναγνώστες κάποια καινούργια μπάντα, καθώς και να μας πεις έναν δίσκο που ο καθένας θα έπρεπε να ακούσει στη ζωή του.
Μια από τις αγαπημένες μου καινούριες μπάντες είναι οι Red Fang. Τα σπάνε! Κι ένας από τους λατρεμένους μου κλασικούς δίσκους είναι το Sagan Om Ringenτου Bo Hansson, που μου το σύστησαν τα παιδιά από τους Graveyard. Κυκλοφόρησε το 1970 και είναι μια μουσική αποτύπωση του Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν. Ανεκτίμητος δίσκος!
Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι πια νεκρός. Έχεις κάποιες σκέψεις που θέλεις να μοιραστείς μαζί μας επί του θέματος;
Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ενορχήστρωσε τον θάνατο χιλιάδων αθώων Αμερικάνων. Ήταν ένας κακομαθημένος νάρκισσος, ένα πλουσιόπαιδο στο οποίο άρεσαν η βία και οι δολοφονίες. Αλλά o Λάντεν, όπως και οι περισσότεροι αστοί, δεν ήθελε ποτέ να βρωμίσει τα χέρια του. Είναι ευκολότερο να χαχανίζεις και να επιχαίρεις όταν βλέπεις τη σφαγή που προκαλείς από μακριά, ζωντανά στην τηλεόραση. Τώρα που το σκέφτομαι, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν έμοιαζε πολύ με τον Ντικ Τσέινι…
