Το ψυχολογικό θρίλερ του Ντέιβιντ Φίντσερ, με πρωταγωνιστές τους Μπραντ Πιτ και Μόργκαν Φρίμαν, έκανε πρεμιέρα στις 22 Σεπτεμβρίου 1995.
Το «Se7en» δεν είναι απλά μια ταινία. Είναι μια εμπειρία που σε στοιχειώνει, μια βουτιά στον σκοτεινό λαβύρινθο της ανθρώπινης ψυχής. Το 1995, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φίντσερ μας χάρισε ένα ψυχολογικό θρίλερ που άλλαξε για πάντα το είδος. Και 30 χρόνια μετά, η λάμψη του παραμένει αναλλοίωτη.
To ‘Seven’ έκανε πρεμιέρα στις 22 Σεπτεμβρίου 1995 και σάρωσε καλλιτεχνικά και εμπορικά ξεπερνώντας τα 327 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις με ένα μπάτζετ στα 33 εκατομμύρια.
Από το πρώτο λεπτό, η ταινία σε τραβάει σε μια δυστοπική, αστική κόλαση. Μια πόλη που πνίγεται στη βροχή και την απελπισία, ένας τόπος όπου το φως είναι σπάνιο αγαθό και η ελπίδα έχει πεθάνει. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο βαριά, τόσο απειλητική, που νιώθεις το κρύο να διαπερνά την οθόνη. Ο Φίντσερ δεν χρησιμοποιεί φίλτρα, δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τίποτα. Αντίθετα, μας δείχνει την ασχήμια στην πιο αγνή της μορφή. Αυτή η ρεαλιστική, ωμή προσέγγιση είναι που κάνει την ταινία τόσο αξέχαστη και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη.
Ο ντετέκτιβ Μιλς (Μπραντ Πιτ), ένας νέος, παρορμητικός αστυνομικός που πιστεύει ακόμα στην δικαιοσύνη και ο ντετέκτιβ Σόμερσετ (Μόργκαν Φρίμαν), ένας βετεράνος που έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση και μετράει αντίστροφα τις μέρες μέχρι την συνταξιοδότησή του. Δύο αντίθετοι κόσμοι που συναντιούνται για να κυνηγήσουν έναν κατά συρροή δολοφόνο που χρησιμοποιεί τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα ως έμπνευση για τα φρικιαστικά εγκλήματά του.
Ο Μπραντ Πιτ και ο Μόργκαν Φρίμαν δίνουν ερμηνείες-σταθμούς. Η χημεία τους είναι μαγική, καθώς ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Η ένταση μεταξύ τους είναι σχεδόν απτή, μια διαρκής μάχη μεταξύ ιδεαλισμού και κυνισμού. Και, φυσικά, η Γκουίνεθ Πάλτροου ως σύζυγος του Μιλς, η οποία φέρνει μια δόση φωτός σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, για να σβήσει όμως με τον πιο βίαιο τρόπο.
Αυτό το τέλος
Το «Se7en» είναι μια ταινία που σε προκαλεί να σκεφτείς. Μας βάζει αντιμέτωπους με τα όρια της ηθικής και της ανθρώπινης φύσης. Μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε αν το κακό είναι κάτι που βρίσκεται μέσα μας, ή κάτι που μας επιβάλλεται. Η ταινία δεν προσφέρει απαντήσεις, αλλά θέτει τα σωστά ερωτήματα. Και το τέλος της είναι από τα πιο σοκαριστικά, από τα πιο αξιομνημόνευτα, από τα πιο βαθιά και από τα πιο άγρια στην ιστορία του κινηματογράφου. Μία σκηνή που είναι αδύνατο να ξεχάσεις, όσο και αν προσπαθήσεις.
Το «Se7en» δεν είναι μια εύκολη ταινία, αλλά είναι μια ταινία που πρέπει να δεις. Είναι ένα διαχρονικό αριστούργημα που αποδεικνύει ότι το σινεμά μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από απλή ψυχαγωγία. Μπορεί να είναι τέχνη, μια μορφή έκφρασης που μας στοιχειώνει, που μας αναγκάζει να κοιτάξουμε κατάματα τις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας. Και γι’ αυτό, το «Se7en» θα είναι πάντα σημαντικό.
30 χρόνια μετά, το ‘Seven’ παραμένει κλασικό και αξεπέραστο.
