7 φιλμ που θα μας απασχολήσουν το επόμενο διάστημα 


Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών για το 2025 έχει φτάσει στο τέλος του, αφήνοντας πίσω του έναν παλμό γεμάτο σινεφίλ συγκινήσεις, λαμπερές παρουσίες και έντονες αντιδράσεις. Ανάμεσα σε εκατοντάδες πρεμιέρες, κάποιες ταινίες ξεχώρισαν ήδη για τη δυναμική τους και φαίνεται πως θα μονοπωλήσουν τις συζητήσεις -και τις οθόνες μας- τους επόμενους μήνες.

Είτε πρόκειται για αποκαλυπτικά δράματα με κοινωνικό υπόβαθρο, είτε για ανατρεπτικές arthouse δημιουργίες ή πολυαναμενόμενα blockbusters, αυτά είναι τα φιλμ που αναμένεται να κυριαρχήσουν στις προβλέψεις για τα βραβεία, να πυροδοτήσουν πολιτιστικές συζητήσεις και να γίνουν τα απόλυτα must-watch του 2025.

1. Die, My Love

Το Die, My Love ήταν από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες του φετινού Φεστιβάλ Καννών. Με πρωταγωνιστές την Τζένιφερ Λόρενς και τον Ρόμπερτ Πάτινσον, και σκηνοθεσία από τη Λιν Ράμσεϊ (Morvern Callar, Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν), η ταινία εξασφάλισε διανομή από το Mubi έναντι 24 εκατομμυρίων δολαρίων.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Αριάνα Χάρβιτς, το φιλμ αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού που μετακομίζει στην εξοχή μετά τη γέννηση του παιδιού του, μόνο και μόνο για να δει τη σχέση του να διαλύεται. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ψυχική κατάρρευση της ηρωίδας της Λόρενς.

Η Ράμσεϊ, πάντως, αρνήθηκε πως πρόκειται απλώς για μια ταινία πάνω στην επιλόχεια ψύχωση: «Μιλά για τη φθορά μιας σχέσης, της αγάπης, της σεξουαλικότητας… και για ένα δημιουργικό αδιέξοδο», είπε.

2. Sound of Falling 

Ακόμα και για τα υψηλά στάνταρ του Φεστιβάλ Καννών, το Sound of Falling θεωρήθηκε εξαιρετικά φιλόδοξο και βαθιά καλλιτεχνικό. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Μάσα Σιλίνσκι διαδραματίζεται εξολοκλήρου γύρω από ένα αγρόκτημα στη Γερμανία, αλλά τοποθετείται σε τέσσερις διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Οι ίδιοι χαρακτήρες εμφανίζονται τόσο ως παιδιά όσο και ως ηλικιωμένοι, ενώ τα τραύματα και οι οικογενειακές ιστορίες απλώνονται μέσα στον χρόνο, δημιουργώντας μια πυκνή, συναισθηματική αφήγηση. Το να καταλάβει κανείς πώς συνδέονται όλα τα πρόσωπα μεταξύ τους μπορεί να είναι πρόκληση — και πράγματι, η ταινία θυμίζει περισσότερο πολυεπίπεδο μυθιστόρημα παρά συμβατική κινηματογραφική αφήγηση.

Ωστόσο, η Σιλίνσκι καταφέρνει να δημιουργήσει ένα καθηλωτικό αποτέλεσμα που λειτουργεί μόνο στη μεγάλη οθόνη. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Damon Wise στο Deadline: «Ο όρος “κινηματογράφος” είναι μικρός για να περιγράψει αυτό που επιτυγχάνει αυτό το απλωμένο αλλά οικείο έπος, με την αιθέρια, ανατριχιαστική του λάμψη».

3. Pillion

Ίσως καμία ταινία στις φετινές Κάννες δεν είχε πιο τολμηρή και αξιοπρόσεκτη σύλληψη από το Pillion, ένα βρετανικό φιλμ που προβλήθηκε στο τμήμα Un Certain Regard. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν δερματοφορεμένο, gay «κυρίαρχο» μοτοσικλετιστή στα προάστια του Λονδίνου (τον υποδύεται ο Alexander Skarsgård) και την αναπάντεχη σχέση που αναπτύσσει με έναν αδέξιο, γλυκούλη ελεγκτή στάθμευσης – τον οποίο ενσαρκώνει ο Harry Melling, γνωστός από τα Harry Potter.

Αν και η περιγραφή θυμίζει μια φτηνή πρόκληση, η ταινία ξεπερνά τις προσδοκίες, μετατρέποντας την BDSM δυναμική σε ένα περίπλοκο ψυχολογικό πεδίο. Στην αρχή, με τον άπειρο Κόλιν να βυθίζεται σε έναν νέο, σκοτεινό κόσμο, το Pillion θυμίζει βρετανική quirky κωμωδία με στοιχεία φάρσας. Όσο όμως προχωράει, το ύφος βαραίνει, αφήνοντας το κοινό να αναρωτιέται: πού τελειώνει η συγκατάθεση και πού ξεκινά η συναισθηματική κακοποίηση;

Η κορύφωση έρχεται σε μια εξαιρετικά άβολη, αλλά δυνατή σκηνή μεσημεριανού γεύματος, όπου η μητέρα του Κόλιν (η Lesley Sharp σε έναν απολαυστικό ρόλο) ξεσπά απέναντι στον Ray, απαιτώντας απαντήσεις για τον τρόπο που φέρεται στον γιο της.

4. Eddington

Το Eddington είναι ένα χαοτικό, αναρχικό comedy-thriller από τον Ari Aster, τον δημιουργό των Hereditary και Midsommar, που εδώ αλλάζει εντελώς ύφος. Πρωταγωνιστής είναι ο Joaquin Phoenix στον ρόλο ενός άτσαλου σερίφη μιας μικρής πόλης στο Νέο Μεξικό, το 2020. Ο χαρακτήρας του βλέπει τον εαυτό του ως τον “καλό” της υπόθεσης, τον κλασικό ηρωικό τύπο του Νότου – όμως, όσο προχωρά η ιστορία, αναρωτιέσαι αν τελικά δεν είναι ο πραγματικός «κακός».

Η ταινία σχολιάζει με δηκτικό τρόπο την Αμερική των κρίσεων: από την πανδημία του Covid-19, μέχρι το κίνημα Black Lives Matter και τον πολιτικό διχασμό που χαρακτήρισε εκείνη τη χρονιά. Είναι από τις ελάχιστες μεγάλες αμερικανικές παραγωγές που τολμούν να βάλουν όλα αυτά στο μικροσκόπιο – και να τα σατιρίσουν ανοιχτά.

Στο πλευρό του Phoenix βρίσκονται ο Pedro Pascal, η Emma Stone και ο Austin Butler, σε έναν σουρεαλιστικό συνδυασμό χαρακτήρων που κινούνται ανάμεσα στο αστείο και το άβολο. Πρόκειται για ένα έργο που συνδυάζει κοινωνική σάτιρα, πολιτικό σχόλιο και μαύρο χιούμορ, αποτυπώνοντας με εντυπωσιακή ακρίβεια τον σύγχρονο ψυχισμό μιας Αμερικής σε σύγχυση.

5. The Secret Agent 

Ανάμεσα στις ταινίες που ξεχώρισαν φέτος στις Κάννες, το The Secret Agent του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλχο θεωρείται από τα μεγάλα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα. Πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ εποχής, τοποθετημένο στη Βραζιλία του 1977 – στα σκοτεινά χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας. Ο ήρωας, ο Μαρσέλο, είναι ένας άνδρας σε φυγή, που προσπαθεί να ξεφύγει από το καταπιεστικό καθεστώς. Τον υποδύεται ο εξαιρετικός Βάγκνερ Μούρα (Narcos), σε μια ερμηνεία που ήδη ακούγεται έντονα για υποψηφιότητες στα βραβεία της επόμενης σεζόν.

Η διάρκεια της ταινίας φτάνει τις δυόμισι ώρες και η αφήγηση ξετυλίγεται αργά, σχεδόν λογοτεχνικά, με επίκεντρο τον εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή – για να κορυφωθεί τελικά με μια αιματηρή, καταιγιστική καταδίωξη και ένα συγκινητικό φινάλε. Το The Secret Agent θυμίζει την οσκαρική επιτυχία I'm Still Here, με την οποία μοιράζεται το ιστορικό πλαίσιο και την πολιτική ματιά, εστιάζοντας στις πληγές που άφησε εκείνη η σκοτεινή περίοδος στην ψυχή της χώρας.

6. Sentimental Value

Μετά το διεθνές χτύπημα του The Worst Person in the World το 2021, που απέσπασε δύο οσκαρικές υποψηφιότητες, ο Νορβηγός σκηνοθέτης Γιοακίμ Τρίερ επιστρέφει με το Sentimental Value – μια ακόμη τρυφερή, ευφυής δραμεντί που διαδραματίζεται στο Όσλο. Πρωταγωνίστρια, και πάλι, η μαγνητική Ρενάτε Ράινσβε, που εδώ υποδύεται μια καταξιωμένη ηθοποιό θεάτρου και τηλεόρασης. Απέναντί της, ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ ως ο πατέρας της: ένας διάσημος, μα εξαιρετικά ναρκισσιστής σκηνοθέτης, που δεν έχει καταφέρει να χρηματοδοτήσει καμία ταινία εδώ και 15 χρόνια.

Ξαφνικά, εμφανίζεται με ένα νέο σενάριο, γραμμένο αποκλειστικά για εκείνη. Πρόκειται για μια ειλικρινή απόπειρα να επανασυνδεθούν μέσα από την τέχνη; Ή μήπως για μια ακόμη εγωκεντρική χειραγώγηση που κρύβεται πίσω από τη δήθεν «δημιουργική» πρόθεση;

7. Sirat

Κάθε χρόνο στις Κάννες, πέρα από τα μεγάλα ονόματα και τα βαριά χαρτιά, υπάρχει πάντα τουλάχιστον μία ταινία-έκπληξη που καταφέρνει να κλέψει τις εντυπώσεις από το πουθενά. Το Sirat του Ισπανού σκηνοθέτη Όλιβερ Λάξε είναι ακριβώς αυτό. Εντελώς απρόβλεπτο, ενίοτε αγχωτικό και απόλυτα συναρπαστικό, μπήκε στη διοργάνωση σχεδόν αθόρυβα και βγήκε ως μία από τις πιο πολυσυζητημένες συμμετοχές.

Όλα ξεκινούν με ένα rave πάρτι στη μέση της ερήμου του Μαρόκου, όπου η ατμόσφαιρα αρχίζει σιγά-σιγά να «στραβώνει», σηματοδοτώντας και τον παράξενο τόνο της ταινίας. Εκεί συναντάμε τον βασικό ήρωα, έναν πατέρα που ψάχνει την αγνοούμενη κόρη του. Όταν ο στρατός διαλύει τη συγκέντρωση, η ιστορία παίρνει αποκαλυπτικές διαστάσεις και σύντομα μετατρέπεται σε road movie με υπαρξιακές προεκτάσεις: πατέρας και γιος ταξιδεύουν μαζί με μια παρέα ηδονιστών μέσα στα βουνά, μέχρι που αλλεπάλληλες ανατροπές φέρνουν το απόλυτο χάος.

Το αποτέλεσμα; Μια σκοτεινά χιουμοριστική περιπέτεια που μοιάζει να ισορροπεί κάπου ανάμεσα στο Mad Max και τον Σάμιουελ Μπέκετ.

11. Nouvelle Vague

Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ επιστρέφει στις Κάννες με μια ευφάνταστη και παιχνιδιάρικη ωδή στον θρυλικό Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και το κίνημα που άλλαξε για πάντα το σινεμά: τη γαλλική nouvelle vague. Η ταινία Nouvelle Vague μας ταξιδεύει πίσω στα παρασκήνια των γυρισμάτων του εμβληματικού Με κομμένη την ανάσα (À bout de souffle, 1960), δίνοντάς μας μια φανταστική αλλά καλοδουλεμένη ματιά στο πώς γεννήθηκε ένα από τα πιο επαναστατικά φιλμ όλων των εποχών.

Η ταινία είναι μια ελαφριά, αλλά τεχνικά άψογη «λιχουδιά» για τους σινεφίλ, γεμάτη αναφορές στο περιοδικό Cahiers du Cinéma, την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '60 και φυσικά το ίδιο το Φεστιβάλ των Καννών – όπου μάλιστα έκλεψε μερικά χαμόγελα με τα inside jokes της. Το καστ είναι ακριβώς όπως το φαντάζεσαι: ο Guillaume Marbeck ως Godard είναι απόλυτα πειστικός, ενώ η Zoey Deutch λάμπει ως Ζαν Σίμπεργκ, και ο Aubry Dullin θυμίζει απίστευτα τον νεαρό Ζαν-Πολ Μπελμοντό.

Με ένα ρυθμικό, τζαζ μουσικό σκορ και την χαρακτηριστική αφηγηματική φινέτσα του Λινκλέιτερ, η ταινία είναι κάτι παραπάνω από ένα γλυκό homage. Όπως έγραψε και ο Ben Croll στο The Wrap, το Nouvelle Vague δεν είναι απλώς μια ρομαντική επιστροφή στο παρελθόν, αλλά κι ένα διακριτικό showcase της τεχνικής δεξιοτεχνίας ενός δημιουργού που συχνά υποτιμάται στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Μια ανάλαφρη αλλά ουσιαστική ερωτική επιστολή στο σινεμά – και σίγουρα μια από τις πιο κομψές στιγμές του φετινού φεστιβάλ.