Η νέα μίνι-σειρά «Death by Lightning» του Netflix με τους Michael Shannon και Matthew Macfadyen προσφέρει εντυπωσιακές ερμηνείες, αλλά χάνει σε βάθος και συνοχή.
Με την συζήτηση για την πολιτική βία και τις αμφισβητούμενες μορφές της εξουσίας να είναι ξανά επίκαιρη, η μίνι-σειρά «Death by Lightning» επιχειρεί να φωτίσει μία λιγότερο γνωστή σελίδα της αμερικανικής ιστορίας για την προεδρία του James A. Garfield και τη δολοφονία του από τον Charles J. Guiteau. Το αποτέλεσμα είναι ένα στιβαρό πλαίσιο με σημαντικά προτερήματα, αλλά και αισθητά κενά που δεν επιτρέπουν στη σειρά να απογειωθεί. Η σειρά ξεκινά με εξαιρετική υπόσχεση ότι το ύφος είναι κομψό, οι χαρακτήρες γνωστοί ή άγνωστοι στο ευρύ κοινό με αξιοπρόσεκτη παρουσία, και η ιστορία δεν είναι απλώς μια βιογραφική αφήγηση, αλλά και ένα κοινωνικό σχόλιο. Η επιλογή των Michael Shannon ως Garfield και Matthew Macfadyen ως Guiteau αποδεικνύεται εξαιρετική. Ο Shannon αποδίδει έναν συνεπή, έντιμο πολιτικό που δεν είναι ήρωας αλλά ένας άνθρωπος με αρχές, ενώ ο Macfadyen μεταμορφώνεται σε έναν μπερδεμένο, ενοχικό, αποτυχημένο «κυνηγό» της δόξας με μια ερμηνεία που κρατάει τη σειρά ζωντανή και χωρίς αμφιβολία, αποτελεί το δυνατό χαρτί της παραγωγής.
Ωστόσο, η σειρά δεν αποφεύγει τα προβλήματα και παρά το αξιοπρόσεκτο ύφος της και τη σαφή θέληση να μεταφέρει θεμελιώδη ζητήματα, όπως η πολιτική διαφθορά, η εμμονή με τη δόξα, τα ηθικά αδιέξοδα, εμφανίζεται να «τρέχει» μέσα σε μόλις τέσσερα επεισόδια. Η έκταση της αφήγησης γίνεται περιορισμός και όχι πλεονέκτημα η μετάβαση από μία σκηνή στην επόμενη συχνά μοιάζει βιαστική ή επεξηγηματική. Η διαδικασία της ανάδειξης του Garfield και η κατάδειξη του πλήγματος του, αλλά και η αποδόμηση του Guiteau, δε φαίνονται ισορροπημένες.
Επιπλέον, η προσπάθεια να γίνει η ιστορία «προσιτή» στο σύγχρονο κοινό, με αναφορές, τόνο και διαλόγους που μοιάζουν να ανήκουν σε σημερινές τηλεοπτικές τακτικές, θέτει ερωτήματα για τη «μεταμορφωτική» αξία της σειράς ως ιστορικό δράμα. Και ενώ το υφολογικό μείγμα του κόστους της εποχής, της μοντέρνας γραφής και τις σατιρικές στιγμές, λειτουργεί σε επίπεδο αισθητικής, σε επίπεδο βάθους αφήγησης αφήνει μια αίσθηση ότι κάτι έχει «κοπεί» για να χωρέσει στο τελικό αποτέλεσμα.
Είναι όμως σημαντικό να επισημανθούν τα αρκετά θετικά στοιχεία της σειράς, η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική, η παραγωγή υψηλού επιπέδου, και οι διάλογοι όταν δεν υποκύπτουν σε εξηγήσεις έχουν ακρίβεια και καλή πρόθεση. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο αντι-ήρωας αντιπρόεδρος ή ο φαύλος πολιτικός μηχανισμός, προσφέρουν μία γεύση από την πολιτική της εποχής χωρίς να γίνονται καρικατούρες. Το ιστορικό πλαίσιο, ακόμη κι αν δεν είναι επιστημονικά αναλυτικό, εκπληρώνει τον σκοπό του και βοήθα στη γνωστοποίηση της ιστορίας.
Ωστόσο, η σειρά δεν αξιοποιεί επαρκώς το δυναμικό του ζητήματος της πολιτικής δολοφονίας και της ηθικής κατάρρευσης. Η μονοπρόσωπη κατεύθυνση — να απεικονίσει έναν καλό άνθρωπο που έπεσε θύμα και έναν κακό που εκτέλεσε το σχέδιο — αφήνει λίγο χώρο για τις γκρίζες ζώνες της ευθύνης, της συλλογικής συμμετοχής και της μακρόχρονης επίπτωσης της δολοφονίας στο πολιτικό περιβάλλον. Έτσι, ενώ η θεματική είναι σαφής και αξιόλογη, η συζήτηση που ανοίγει μένει επιδερμική.
Για να είμαστε δίκαιοι, το φορμάτ των τεσσάρων επεισοδίων λειτούργησε ως πλεονέκτημα στον βαθμό που αποφεύχθηκε η υπερβολή, αλλά ταυτόχρονα λειτούργησε ως μειονέκτημα στην έλλειψη «χώρου» για να εξελιχθούν όλες οι δυνατές πτυχές της υπόθεσης. Η αίσθηση ότι «κάτι μένει έξω» είναι έντονη, το γεγονός ότι η σειρά εκπνέει αρκετά γρήγορα, χωρίς να αφήσει μεγαλύτερο αποτύπωμα πέρα από τις ερμηνείες, ήταν απογοητευτικό.
Το «Death by Lightning» προσφέρει μια όμορφη, μελαγχολική και υποσχόμενη ματιά σε μια άγνωστη ιστορική στιγμή, με ερμηνείες που αξίζουν να δει και να ξαναδεί κανείς. Όμως, αν περιμένεις μια βαριά και βαθιά ανάλυση της πολιτικής βίας ή της ψυχολογίας ενός δολοφόνου, ίσως απογοητευτείς. Η σειρά είναι περισσότερο μια «εισαγωγή» στο θέμα παρά ένα ολοκληρωμένο μήνυμα. Για όσους αγαπούν τον ιστορικό κινηματογράφο με μια σύγχρονη χροιά και άνεση στο ύφος, αποτελεί μία αξιόλογη επιλογή, για όσους ζητούν βάθος και διάρκεια, πιθανόν να μοιάζει σαν ευκαιρία που άφησε κάτι στην άκρη.
Αν έχεις διάθεση για μία σειρά που συνδυάζει πολιτική, ιστορία και ψυχογράφημα, χωρίς όμως να είναι όλα στο ίδιο επίπεδο αξίζει να τη δεις, απλώς με την προσδοκία ότι το «όραμα» θα είναι εντυπωσιακό αλλά όχι απόλυτα ικανοποιητικό.
