Από Tumblr vibes σε TikTok edits, αυτές οι αισθητικές εξηγούν πώς η γενιά μας φτιάχνει τη δική μας γλώσσα εικόνων.
Αν το internet ήταν άνθρωπος, το πιο πιθανό είναι ότι θα είχε γυαλιά με χοντρό σκελετό, θα κρατούσε ένα παλιό Walkman που μέσα μια κασέτα TDK θα έπαιζε Nirvana και θα έλεγε «το έκανα πριν γίνει mainstream». Γιατί αλήθεια, ποιος μπορεί να παρακολουθήσει πλέον πόσες αισθητικές υπάρχουν εκεί έξω; Από το Tumblr των 2010s μέχρι τα TikTok edits του 2025, έχουμε πλάσει ένα σύμπαν από στυλ που μοιάζουν να βγήκαν από όνειρο μετά από υπερβολική κατανάλωση καφέ και memes.
Ας ξεκινήσουμε με το Vaporwave, τη μαμά όλων των internet αισθητικών. Αν δεν το ξέρεις, είναι εκείνο το στυλ που μοιάζει σαν να πήρε τη δεκαετία του ’80, την έβαλε στο μπλέντερ μαζί με αρχαίες ελληνικές προτομές, ροζ φλαμίνγκο και ένα χαλασμένο Windows 95 wallpaper. Τα χρώματα είναι πάντα παστέλ, η μουσική ακούγεται σαν elevator jazz που έφαγε glitch και το vibe είναι «μεγαλώνω με νοσταλγία για μια εποχή που δεν έζησα ποτέ». Είναι οπτικά σαν να λες, «Ναι, πληρώνω ενοίκιο 700 ευρώ για ένα στούντιο, αλλά τουλάχιστον το background μου είναι αισθητικά pleasing».
Η δεύτερης ανάγνωσής αισθητικές
Μετά έχουμε το Analog Horror, που είναι βασικά η απόδειξη ότι οι φτηνές βιντεοκασέτες μπορούν ακόμα να μας τρομάξουν. Είναι αυτό το στυλ που παίρνει παλιά αποσπάσματα, χαμηλής ανάλυσης, και τα κάνει να μοιάζουν σαν να βρέθηκαν σε σοφίτα που έπρεπε να παραμείνει κλειστή. Χαμηλόφωνα μηνύματα, θόρυβος στα ηχεία, και το ανατριχιαστικό αίσθημα ότι το ίδιο το βίντεο σε κοιτάει και αυτό με την ίδια προσοχή που του δίνεις και εσύ. Αν το Vaporwave είναι ένα χαλαρό απόγευμα στην πισίνα με κοκτέιλ, το Analog Horror είναι το βράδυ που το ρεύμα κόβεται και ακούς ήχους από το υπόγειο, ενώ χτυπάει το τηλέφωνο και η τηλεόραση ανοίγει από μόνη της.
Και μετά έρχεται το Corecore. Αν το όνομά του σου μοιάζει σαν να πατήθηκε τυχαία το πληκτρολόγιο, δεν είσαι μόνος. Το Corecore είναι το meta-editing trend του TikTok που παίρνει αποσπάσματα από ταινίες, ντοκιμαντέρ, viral βίντεο και τυχαία quotes, τα πετάει όλα σε ένα συναισθηματικό blender και σου λέει: «Νιώσε». Στην πράξη, είναι σαν να βλέπεις ένα slideshow από τα πιο δραματικά και ταυτόχρονα ανούσια κομμάτια του internet. Στο ένα δευτερόλεπτο βλέπεις τον Ryan Gosling να κοιτάει στο άπειρο, στο επόμενο έναν άνθρωπο που τρώει σάντουιτς σε slow motion, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κλαις χωρίς να ξέρεις γιατί. Corecore είναι το συναίσθημα του doomscrolling με σάουντρακ που σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά.
Το νόημα πίσω από όλα αυτά
Όλες αυτές οι αισθητικές έχουν κάτι κοινό: τη νοσταλγία για κάτι που είτε δεν υπήρξε ποτέ είτε το θυμόμαστε λάθος. Το vaporwave για την «καλύτερη δεκαετία» που μάλλον δεν ζήσαμε. Το analog horror για τον τρόμο που καραδοκεί στις παλιές τεχνολογίες. Το corecore για την υπαρξιακή κρίση που έρχεται μαζί με το feed μας και μας ταρακουνάει εκεί που δεν το περιμένουμε. Είναι σαν να λέμε: «Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, αλλά θα το δείξουμε με glitch και φώτα νέον».
Το πιο αστείο; Αυτά τα στυλ είναι τόσο ρευστά που μπορείς να τα μπερδέψεις μεταξύ τους και κανείς δεν θα παραπονεθεί. Αν βάλεις μια VHS αισθητική πάνω από ένα βίντεο με ροζ φλαμίνγκο και προσθέσεις μια μελαγχολική ατάκα από ταινία του 1997, συγχαρητήρια τα κατάφερες και μόλις επινόησες μια νέα υποκατηγορία ας την πούμε Vaporcore Horrorwave. Μπορείς να το ανεβάσεις στο TikTok και να πεις ότι είναι «μια δήλωση για τη μοναξιά στην ψηφιακή εποχή». Θα πάρεις τουλάχιστον 50.000 views και τρία σχόλια που λένε «mood».
Από το Tumblr, που μας έμαθε να βάζουμε gifs με φεγγάρια πάνω από αποσπάσματα ποίησης, μέχρι το TikTok, που μπορεί να κάνει ένα edit του Σρεκ να μοιάζει με σύγχρονη τραγωδία, αυτές οι αισθητικές είναι η απόδειξη ότι το internet είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό εργαστήριο όλων των εποχών. Δε χρειάζεσαι πια πινέλα, χρειάζεσαι απλώς Wi-Fi, λίγο καφέ και την ικανότητα να βάλεις το κατάλληλο κομμάτι lo-fi μουσικής πίσω από μια εικόνα μιας άδειας παιδικής χαράς.
Στο τέλος της ημέρας, το να παρακολουθείς αυτές τις αισθητικές είναι σαν να βλέπεις τη συλλογική ψυχοθεραπεία της γενιάς μας σε μορφή βίντεο. Γελάμε, τρομάζουμε, συγκινούμαστε και όλα αυτά μέσα από pixels που τρεμοπαίζουν και reels που μας λένε πως να νιώσουμε. Μπορεί αύριο να έχουμε ένα νέο trend , αλλά προς το παρόν, το Vaporwave, το Analog Horror και το Corecore είναι οι δικοί μας μυστικοί κώδικες που τους βλέπουμε κάθε μέρα και τους τροφοδοτούμε με τον ίδιο ζήλο.
Και ίσως, τελικά, αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα: ότι σε έναν κόσμο που αλλάζει γρηγορότερα κι από το αλγόριθμο του TikTok, βρήκαμε τρόπους να μιλήσουμε μεταξύ μας χωρίς λέξεις. Με glitch, ροζ νέον και μερικά παλιά VHS φίλτρα. Γιατί αν το internet έχει αισθητική, αυτή είναι να παίρνει το χάος και να το κάνει… λίγο πιο όμορφο.
