Ζεις τα δικά σου όνειρα ή των άλλων για εσένα;

Η επιτυχία δεν κρίνεται πάντα με βάση τον παρανομαστή των αντιλήψεων των άλλων αλλά κυρίως των συναισθημάτων μας

Μας ανέθρεψαν με το σκεπτικό οι πράξεις μας να συνάδουν με την κοσμοθεωρία όλων ώστε να μην έχουν «τι να πουν οι άλλοι» για όσα επιλέγουμε. Γαλουχηθήκαμε περισσότερο από όλα τα άλλα με τη λογική να προοδεύσουμε σε συγκεκριμένα πράγματα: σπουδές, δουλειά, οικογένεια. Μας «έπεισαν» πως υπάρχει μία συγκεκριμένη σειρά που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, διαφορετικά «κάτι δεν κάναμε σωστά» σ' αυτή τη ζωή παρόλο που τα παραδείγματα όσων ακολούθησαν στάνταρ διαδρομές που ταιριάζουν τόσο άψογα με όσα ορίζει η κοινωνία ως φυσιολογική συνέχεια, είδαμε γύρω μας πως δεν έκαναν ευχαριστημένους όσους τους παρότρυναν για όλα αυτά. Σε μία κατά τα άλλα εξελιγμένη κοινωνία που έχουμε αφήσει πίσω μας οριστικά νόρμες ζωής και συγκεκριμένα μονοπάτια για τον γυναικείο πληθυσμό και τον αντρικό, όλα δείχνουν πως μάλλον είμαστε δεμένοι ακόμα με πρότυπα ζωής του παρελθόντος...

Ίσως οι υπαρξιακές ανησυχίες των νέων να μην είναι και τόσο αδικαιολόγητες όπως υποστηρίζουν οι μεγαλύτεροι τους, αλλά αποτέλεσμα της χειραγώγησης που υπέστη από τα πρώτα κιόλας χρόνια από τους τελευταίους. Διότι από την νηπιακή ηλικία σχεδόν μάθαμε συγκεκριμένους όρους που αν δεν τους τηρούσαμε, θα αποκλίναμε από αυτό που λέγεται κοινωνικός ιστός. Όμως, κανείς δεν μας επέτρεψε ούτε από την οικογένεια αλλά ούτε από το ευρύτερο σύστημα να είμαστε όπως θέλουμε. Αυτή η τακτική στη πορεία έμοιαζε με μεγεθυντικό φακό που όλο και χωρούσε μέσα του κι άλλους τομείς για να προσφέρουν τις εμπειρίες τους και τις γνώσεις τους οι γύρω μας. Θα λέγαμε πως όσοι ξέφυγαν από αυτόν τον ιστό, σώθηκαν. Απεναντίας, όσοι τυφλά και υποταγμένα ακολούθησαν όσα τους πρόσταζε, στη χειρότερη ή έγιναν κάτι πολύ  μακρινό από αυτό που αισθάνονται ή στη καλύτερη πρόλαβαν να μετανιώσουν.

Οι ερωτήσεις που καλείται να απαντήσει ένας νέος που αναπτύσσεται μέσα στη κλασική ελληνική οικογένεια είναι πολύ συγκεκριμένες ανάλογα με το ηλικιακό φάσμα στο οποίο ανήκει. Τα πρώτα χρόνια του επικροτείται ή αποδοκιμάζεται για τις βαθμολογίες του, μετά καλείται να διαχειριστεί και το υπαρξιακό άγχος των γονιών και των συγγενών του (εκτός από το δικό του) όταν πλησιάζει ο καιρός του μηχανογραφικού, αργότερα αποφεύγει στα τηλέφωνα τη γιαγιά του γιατί ξεπέρασε τα τέσσερα χρόνια σπουδών, πριν προλάβει να χαρεί το πτυχίο του έχει ήδη βρει το μεταπτυχιακό που θα κάνει και σε λίγα χρόνια βιώνει άλλο ένα επεισόδιο αμηχανίας στα οικογενειακά τραπέζια για το πότε θα παντρευτεί.

Αυτό που έχει σημασία να δει ο καθένας με τα δικά του μάτια και όχι της οικογένειάς του, των φίλων του, των ΜΜΕ είναι οι προσωπικές του προσδοκίες από τη ζωή. Εάν και εφόσον κανείς ξεκινάει οτιδήποτε πρώτα πρέπει να αναρωτηθεί ποιανού προσδοκίες εκπληρώνει. Η διαδρομή για όλους τους ανθρώπους δεν είναι ίδια, μόνοι μας διαγράφουμε τα επόμενα βήματα με βάση το δικό μας σύστημα αξιών και τις δικές μας επιθυμίες. Δεν καθίσταται κάποιος περισσότερο επιτυχημένος επειδή σπούδασε στο Πολυτεχνείο από κάποιον που ακολούθησε αγροτικές δουλειές σε ένα ορεινό χωριό. Η επιτυχία δεν κρίνεται πάντα με βάση τον παρανομαστή των αντιλήψεων των άλλων αλλά κυρίως των συναισθημάτων μας.