To τραγούδι «Polo» του Light είναι μια ακόμη τρανταχτή απόδειξη ότι η πατριαρχία καλά κρατεί.
Μπορεί πολλοί να διαφωνούν, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι η τραπ -και όχι η ραπ- είναι η μουσική που μας αξίζει. Τα κόμπλεξ κατωτερότητας και η κουλτούρα το φλεξαρίσματος που βιώνουμε σαν κοινωνία έρχονται και γίνονται στίχοι μέσα τραγούδια που επιτίθονται σε οποιονδήποτε είναι φαινομενικά αδύναμος. Γιατί; Για να γεμίζουν με «ανδρισμό» οι ελλιπώς διαμορφωμένες προσωπικότητες των έφηβων αγοριών.
Όχι, δεν το παίζω κουλτουριάρα· κι εγώ έχω χορέψει σε party με τραγούδια του Light. Αλλά υπάρχουν όρια. Οι στίχοι: «σε ειδικό σχολείο πηγαίνει. Σκάμε καθυστερημένοι όμως με περιμένει. Τρώει το κ@υλί μου σαν καθυστερημένη. Είναι στερημένη, απεγνωσμένη. Την πήγε στο Παρίσι 5 μέρες και την δέρνει», με κάνουν να νιώθω πραγματικά αηδία και ντροπή. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι τρόπος έκφρασης - είναι χυδαίο, προσβλητικό και επικίνδυνο.
Μήπως οι στίχοι αυτοί μας αντιπροσωπεύουν;
Αυτή η ιστορία με ταρακούνησε και με έκανε να συνειδητοποιήσω αρκετές —και, δυστυχώς, δυσάρεστες— αλήθειες για την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας. Αυτό που με στεναχώρησε και, ειλικρινά, με τρόμαξε περισσότερο, δεν ήταν ο ίδιος ο Light. Ήταν η στάση των (κατά κύριο λόγο ανήλικων) θαυμαστών του απέναντι σε στίχους που αναπαράγουν σεξισμό, βία και ρητορική μίσους.
Το πιο δυνατό σοκ, όμως, το ένιωσα σήμερα το πρωί, καθώς έκανα scrolling στο TikTok. Έπεσα πάνω σε ένα βίντεο μιας κοπέλας σε αναπηρικό αμαξίδιο, η οποία, με απίστευτη ψυχραιμία και αξιοπρέπεια, εξηγούσε γιατί ένιωσε βαθιά προσβεβλημένη από τους στίχους του τραγουδιού.
Κι εκεί που περίμενα να δω σχόλια που θα καταδικάζουν τη χυδαιότητα και την απανθρωπιά των στίχων, είδα ακριβώς το αντίθετο: ανθρώπους —πολλοί από τους οποίους νεαρής ηλικίας— να της ζητούν και τα ρέστα. Να την κατηγορούν πως υπερέβαλε, πως «δεν είναι και τόσο σοβαρό», και πως «ο Light δεν φταίει που έμεινε παράλυτη».
Eκεί κατάλαβα πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα. Όχι μόνο στους στίχους, αλλά στην ανοσία που έχουμε αναπτύξει απέναντι στην κακοποίηση, τον σεξισμό και τον χλευασμό της διαφορετικότητας.
Σεξισμός + τραπ = Το αγαπημένο μας ντουέτο
Το polo - και κάθε polo - βρίσκει την επιτυχία του μέσα από ατελείωτα σεξιστικούς στίχους που μας κάνουν να νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε ακόμα στο 1950. Ένα κομμάτι αρκεί, για να σε μεταφέρει στα χρόνια που η γυναίκα ήταν ιδιοκτησία του συζύγου της και είχε ως σκοπό της ζωής της την ικανοποίηση του άνδρα της, όποτε είχε όρεξη ο ίδιος.
Και εντάξει, οι φθηνές δικαιολογίες του τύπου: «είπα μαλ@@@@» και «δεν ήξερα», είναι κατά πολύ ξεπερασμένες και χαζές.
