Το σώμα δεν τελειώνει στο δέρμα, συνεχίζεται σε φίλτρα, pixels και μετρήσεις και κάπου ανάμεσα στην εμπειρία και την αντανάκλασή της, γεννιέται μια εντελώς καινούρια σχέση .
Σήμερα το σώμα δεν τελειώνει πια στο δέρμα. Προεκτείνεται σε οθόνες, σε φίλτρα, σε pixels, σε στατιστικά βημάτων και θερμίδων. Έχει γίνει προφίλ, αφήγημα, προϊόν, απόδειξη και κάπου εκεί χωρίς θόρυβο αλλά με αμείλικτη ταχύτητα, άλλαξε η σχέση μας μαζί του. Δεν κοιτάζουμε πια το σώμα για να καταλάβουμε πως είμαστε. Το κοιτάζουμε για να δούμε πως φαινόμαστε κι αυτές οι δύο έννοιες δεν έχουν πια καμία αυτονόητη σχέση μεταξύ τους.
Το σώμα σήμερα δεν είναι απλώς βιολογία. Αποτελεί ένα project σε διαρκή εξέλιξη. Δουλεύεται, διορθώνεται, συγκρίνεται, ανεβαίνει, κατεβαίνει, μετριέται. Το ζυγίζουμε, το φωτογραφίζουμε, το φιλτράρουμε, το βελτιώνουμε ψηφιακά πριν καν το αποδεχτούμε αναλογικά. Πρώτα γίνεται εικόνα και μετά εμπειρία, πρώτα ανεβαίνει στο feed και μετά κατοικείται.
Η εικόνα μας προηγείται της φυσικής μας παρουσίας. Μας "γνωρίζουν" πριν μας συναντήσουν. Το πρόσωπό μας έχει ήδη κυκλοφορήσει, το σώμα μας έχει ήδη σχολιαστεί, η στάση μας, το χαμόγελο, η γωνία, όλα έχουν προηγηθεί. Η πραγματικότητα έρχεται συχνά δεύτερη, να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την ψηφιακή εκδοχή μας. Μέσα σε αυτή τη μετάβαση το σώμα φορτώνεται με έναν νέο ψυχολογικό ρόλο: γίνεται ο βασικός φορέας αξίας. Πόσο γυμνασμένος είσαι, πόσο αδύνατος, πόσο "φρέσκος", πόσο νέος μοιάζεις. Η κούραση δεν είναι πια συναίσθημα, αλλά η αποτυχία φροντίδας. Η φυσική φθορά δεν είναι πια αναπόφευκτη αποτελεί έλλειψη προσπάθειας. Ο νους χάνεται κάπου μέσα σε αυτήν την επιφανειακή προσέγγιση που όμως κερδίζει έδαφος.
Οι εφαρμογές μας μετρούν, τα ρολόγια μας παρακολουθούν. Οι θερμίδες γίνονται μικρές μονάδες ηθικής.Έκανες βήματα; Ήσουν καλός. Δεν τα έκανες; Κάτι δεν πήγε καλά. Το σώμα μετατρέπεται σε ένα σύστημα πόντων. Η υγεία σε ένα παιχνίδι δεδομένων κι εμείς, διαρκώς ελλιπείς παίκτες. Ταυτόχρονα η εικόνα μας εκτίθεται περισσότερο από ποτέ. Δεν υπάρχει ασφαλής ιδιωτικότητα στο πως φαινόμαστε. Κάθε στιγμή μπορεί να φωτογραφηθεί, κάθε ατέλεια να αποθηκευτεί. Κάθε έκφραση να παγώσει. Μαθαίνουμε στο σώμα μας να "στέκεται" για τους άλλους.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο συχνές αγωνίες των τελευταίων ετών δεν αφορούν μόνο το πως αισθανόμαστε, αλλά το πως δείχνουμε όταν αισθανόμαστε. Ακόμη και η θλίψη, η γυμνή ανθρώπινη θλίψη, περνά συχνά πρώτα από φίλτρο. Πρώτα την αισθητικοποιούμε, και μετά τη βιώνουμε. Ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές μεγάλωσαν μέσα σε αυτή την οπτική κανονικότητα. Δε θυμούνται τον εαυτό τους εκτός κάδρου. Έμαθαν να υπάρχουν ταυτόχρονα ως σώματα και ως εικόνες.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ ποτέ άλλοτε δεν μιλούσαμε τόσο πολύ για αποδοχή σώματος, ποτέ άλλοτε δεν το ελέγχαμε τόσο εξονυχιστικά. Υμνούμε τη διαφορετικότητα, αλλά την εμφανίζουμε μέσα σε αυστηρά αισθητικά πλαίσια. Η αποδοχή συνοδεύεται από φωτισμό, σωστή στάση, ιδανική γωνία. Ακόμη και η ατέλεια πρέπει να μοιάζει όμορφη για να επιτραπεί.
Η νέα μας σχέση με το σώμα είναι τελικά μια σχέση διαρκούς διαπραγμάτευσης: ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που προβάλλουμε. Ανάμεσα στην εμπειρία και στην αναπαράστασή της, ανάμεσα στη φυσική παρουσία και στην ψηφιακή της σκιά. Όμως το σώμα δεν είναι βιογραφικό, δεν είναι portfolio. Είναι το μοναδικό σπίτι που δεν αλλάζουμε ποτέ, ακόμη κι αν προσπαθούμε να το ανακαινίσουμε αδιάκοπα. Η νέα πρόκληση της εποχής δεν είναι να το κάνουμε τέλειο, αλλά να μάθουμε να το κατοικούμε ξανά σιωπηλά, χωρίς κοινό.
Το σώμα δεν τελειώνει στο δέρμα, συνεχίζεται σε φίλτρα, pixels και μετρήσεις και κάπου ανάμεσα στην εμπειρία και την αντανάκλασή της, γεννιέται μια εντελώς καινούρια σχέση .
Σήμερα το σώμα δεν τελειώνει πια στο δέρμα. Προεκτείνεται σε οθόνες, σε φίλτρα, σε pixels, σε στατιστικά βημάτων και θερμίδων. Έχει γίνει προφίλ, αφήγημα, προϊόν, απόδειξη και κάπου εκεί χωρίς θόρυβο αλλά με αμείλικτη ταχύτητα, άλλαξε η σχέση μας μαζί του. Δεν κοιτάζουμε πια το σώμα για να καταλάβουμε πως είμαστε. Το κοιτάζουμε για να δούμε πως φαινόμαστε κι αυτές οι δύο έννοιες δεν έχουν πια καμία αυτονόητη σχέση μεταξύ τους.
Το σώμα σήμερα δεν είναι απλώς βιολογία. Αποτελεί ένα project σε διαρκή εξέλιξη. Δουλεύεται, διορθώνεται, συγκρίνεται, ανεβαίνει, κατεβαίνει, μετριέται. Το ζυγίζουμε, το φωτογραφίζουμε, το φιλτράρουμε, το βελτιώνουμε ψηφιακά πριν καν το αποδεχτούμε αναλογικά. Πρώτα γίνεται εικόνα και μετά εμπειρία, πρώτα ανεβαίνει στο feed και μετά κατοικείται.
Η εικόνα μας προηγείται της φυσικής μας παρουσίας. Μας "γνωρίζουν" πριν μας συναντήσουν. Το πρόσωπό μας έχει ήδη κυκλοφορήσει, το σώμα μας έχει ήδη σχολιαστεί, η στάση μας, το χαμόγελο, η γωνία, όλα έχουν προηγηθεί. Η πραγματικότητα έρχεται συχνά δεύτερη, να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την ψηφιακή εκδοχή μας. Μέσα σε αυτή τη μετάβαση το σώμα φορτώνεται με έναν νέο ψυχολογικό ρόλο: γίνεται ο βασικός φορέας αξίας. Πόσο γυμνασμένος είσαι, πόσο αδύνατος, πόσο "φρέσκος", πόσο νέος μοιάζεις. Η κούραση δεν είναι πια συναίσθημα, αλλά η αποτυχία φροντίδας. Η φυσική φθορά δεν είναι πια αναπόφευκτη αποτελεί έλλειψη προσπάθειας. Ο νους χάνεται κάπου μέσα σε αυτήν την επιφανειακή προσέγγιση που όμως κερδίζει έδαφος.
Οι εφαρμογές μας μετρούν, τα ρολόγια μας παρακολουθούν. Οι θερμίδες γίνονται μικρές μονάδες ηθικής.Έκανες βήματα; Ήσουν καλός. Δεν τα έκανες; Κάτι δεν πήγε καλά. Το σώμα μετατρέπεται σε ένα σύστημα πόντων. Η υγεία σε ένα παιχνίδι δεδομένων κι εμείς, διαρκώς ελλιπείς παίκτες. Ταυτόχρονα η εικόνα μας εκτίθεται περισσότερο από ποτέ. Δεν υπάρχει ασφαλής ιδιωτικότητα στο πως φαινόμαστε. Κάθε στιγμή μπορεί να φωτογραφηθεί, κάθε ατέλεια να αποθηκευτεί. Κάθε έκφραση να παγώσει. Μαθαίνουμε στο σώμα μας να "στέκεται" για τους άλλους.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο συχνές αγωνίες των τελευταίων ετών δεν αφορούν μόνο το πως αισθανόμαστε, αλλά το πως δείχνουμε όταν αισθανόμαστε. Ακόμη και η θλίψη, η γυμνή ανθρώπινη θλίψη, περνά συχνά πρώτα από φίλτρο. Πρώτα την αισθητικοποιούμε, και μετά τη βιώνουμε. Ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές μεγάλωσαν μέσα σε αυτή την οπτική κανονικότητα. Δε θυμούνται τον εαυτό τους εκτός κάδρου. Έμαθαν να υπάρχουν ταυτόχρονα ως σώματα και ως εικόνες.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ ποτέ άλλοτε δεν μιλούσαμε τόσο πολύ για αποδοχή σώματος, ποτέ άλλοτε δεν το ελέγχαμε τόσο εξονυχιστικά. Υμνούμε τη διαφορετικότητα, αλλά την εμφανίζουμε μέσα σε αυστηρά αισθητικά πλαίσια. Η αποδοχή συνοδεύεται από φωτισμό, σωστή στάση, ιδανική γωνία. Ακόμη και η ατέλεια πρέπει να μοιάζει όμορφη για να επιτραπεί.
Η νέα μας σχέση με το σώμα είναι τελικά μια σχέση διαρκούς διαπραγμάτευσης: ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που προβάλλουμε. Ανάμεσα στην εμπειρία και στην αναπαράστασή της, ανάμεσα στη φυσική παρουσία και στην ψηφιακή της σκιά. Όμως το σώμα δεν είναι βιογραφικό, δεν είναι portfolio. Είναι το μοναδικό σπίτι που δεν αλλάζουμε ποτέ, ακόμη κι αν προσπαθούμε να το ανακαινίσουμε αδιάκοπα. Η νέα πρόκληση της εποχής δεν είναι να το κάνουμε τέλειο, αλλά να μάθουμε να το κατοικούμε ξανά σιωπηλά, χωρίς κοινό.
