Όταν ζητάς τη γνώμη όλων, στο τέλος χάνεις τη δική σου. Γιατί μερικές φορές, το σωστό δε βρίσκεται στις απαντήσεις των άλλων, αλλά στη σιωπή που κάνει τη φωνή σου πιο καθαρή.
Ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι έχουν άποψη για όλα. Κι αν δεν είσαι προσεκτικός, η φωνή σου μπορεί εύκολα να χαθεί μέσα στον θόρυβο των «καλοπροαίρετων» συμβουλών. Ίσως, τελικά η πιο θαρραλέα κίνηση δεν είναι να ρωτήσεις, αλλά να εμπιστευτείς τον εαυτό σου και να ακούσεις αυτό που σου λέει το ένστικτο σου.
Από τις πιο συχνές φράσεις της εποχής μας, είτε πρόκειται για δουλειά, σχέσεις ή αποφάσεις ζωής, η πρώτη μας κίνηση είναι σχεδόν πάντα η ίδια, να ρωτήσουμε τους άλλους, φίλους, συναδέλφους, ακόμη και αγνώστους στα social. Ζούμε σε μια εποχή που επικρατεί η κουλτούρα της διαρκούς επιβεβαίωσης, όπου η ατομική κρίση μοιάζει επικίνδυνη και η γνώμη των άλλων μας ανακουφίζει, έστω και προσωρινά. Όμως, υπάρχει μια παράξενη ειρωνεία σ’ αυτό, όσο περισσότερους ρωτάς, τόσο πιο μπερδεμένος καταλήγεις.
Η υπερφόρτωση γνώμης
Όταν ρωτάς τους «όλους», παίρνεις όλες τις πιθανές εκδοχές και κάθε άποψη βασίζεται σε διαφορετικές εμπειρίες, φόβους, αξίες. Ένας θα σου πει να ρισκάρεις γιατί η ζωή είναι μικρή. Ένας άλλος θα σε προειδοποιήσει να μην το κάνεις, γιατί έτσι την πάτησε και αυτός. Το αποτέλεσμα; Ένα χάος πληροφοριών που καταλήγει να σε παραλύει, η υπερπληροφόρηση μετατρέπεται σε υπερανάλυση και ξαφνικά, αντί να ακούς τη δική σου εσωτερική φωνή, προσπαθείς να ζυγίσεις την ορθότητα δεκάδων εξωτερικών φωνών. Αν τελικά κάνεις λάθος, θα έχεις την αίσθηση πως το λάθος δεν ήταν δικό σου, άρα και δεν σου ανήκει. Όμως χωρίς ευθύνη, δεν υπάρχει ούτε ελευθερία.
Η ψευδαίσθηση της βεβαιότητας
Συνήθως, ζητάμε τη γνώμη των άλλων γιατί θέλουμε να νιώσουμε ασφάλεια και θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάπου η «σωστή απάντηση» και ότι κάποιος ξέρει καλύτερα από εμάς και θα μας την δώσει. Αλλά η ζωή δεν είναι μαθηματική εξίσωση και δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να σου πει με σιγουριά ποιο μονοπάτι θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις. Γιατί πολύ απλά κανείς άλλος δεν έχει ζήσει τη δική σου διαδρομή, με τα ίδια βιώματα, επιθυμίες και φόβους, κανένας άλλος δεν είναι εσύ. Το να ρωτάς, φυσικά, δεν είναι κακό. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η αναζήτηση γνώμης γίνεται υποκατάστατο της απόφασης. Όταν ψάχνεις διαρκώς μια «σωστή» απάντηση για να αποφύγεις το βάρος της ευθύνης.
Άκουσε τον εαυτό σου
Σε έναν κόσμο που μας ωθεί να μοιραζόμαστε τα πάντα, η σιωπή έχει γίνει επαναστατική πράξη. Μερικές φορές χρειάζεται να πάψεις να ακούς τα σχόλια, να αγνοήσεις τα «αν ήμουν στη θέση σου» και να μείνεις για λίγο μόνος με την ερώτηση. Εκεί, στην εσωτερική ησυχία, ακούγεται μια φωνή που γνωρίζει περισσότερα απ’ ό,τι νομίζεις και ναι είναι η δική σου. Αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να ακούμε και τους άλλους, το αντίθετο μπορούν να σου προσφέρουν οπτικές, αλλά όχι απαντήσεις. Η ευθύνη της επιλογής παραμένει πάντα δική σου.
Ίσως, το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αποδεχτείς ότι θα κάνεις λάθη. Αλλά αυτά τα λάθη είναι που θα σε διαμορφώσουν. Είναι τα κομμάτια της προσωπικής σου διαδρομής, οι εμπειρίες που δεν μπορεί να σου χαρίσει κανείς άλλος. Να θυμάσαι ότι όταν ζητάς τη γνώμη των άλλων για να αποφύγεις το λάθος, αποφεύγεις και τη δική σου εξέλιξη. Η σωστή απόφαση δεν είναι αυτή που εγκρίνουν οι περισσότεροι, είναι αυτή που ταιριάζει σε σένα. Και να μπορεί να είναι ριψοκίνδυνη, μπορεί να μοιάζει παράλογη στους άλλους, αλλά αν έχεις γαλήνη μέσα σου μετά την επιλογή, τότε είναι η σωστή.
Η απόφαση σημαίνει ευθύνη και χωρίς την ευθύνη της επιλογής, δεν υπάρχει ούτε προσωπική πορεία ούτε μέλλον.
Το να ρωτήσεις έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι μπορεί να σε βοηθήσει. Το να τους ρωτήσεις όλους, θα σε μπλοκάρει. Όταν η φωνή των άλλων γίνεται πιο δυνατή από τη δική σου, τότε η απόφαση δεν είναι πια δική σου και αν θέλεις να βρεις τον σωστό δρόμο, ίσως πρέπει πρώτα να μάθεις να ακούς, εσένα.
