Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν να ζεις σε μια αλλόκοτη πόλη που μεσουρανεί ανάμεσα στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας του 2090 και στα παλιά κτήρια της δεκαετίας του '70; Αν όχι, η Χάρις Β. είναι «Εδώ» για να σε μεταφέρει σε αυτόν τον σουρεαλιστικό κόσμο.


Δεν είναι πως δεν αγαπώ κάθε συνέντευξη που έχω κάνει μέχρι σήμερα — κάθε μία έχει τη δική της αξία. Όμως αυτή εδώ κρατά μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Είχα τη χαρά να συνομιλήσω με τη Χάρις Β., να βουτήξουμε μαζί στον κόσμο του βιβλίου της και να μου λύσει κάθε απορία για το «Εδώ» — έναν τόπο φαντασίας, αλλά και εσωτερικής αλήθειας.

Το «Εδώ» είναι, λοιπόν, από εκείνα τα βιβλία που σου τραβούν την προσοχή πριν καν γυρίσεις την πρώτη σελίδα. Τίτλος μικρός, λιτός, γεμάτος υπονοούμενα. Ο κόσμος του ξετυλίγεται κάπου στο 2090 -ένας μη τόπος χωρίς όνομα, χωρίς σύνορα, χωρίς χώρα. Ίσως και χωρίς μια θάλασσα να τον βρέχει. Και κάπου εκεί, μέσα στην αφαιρετικότητά του, αρχίζει να μιλά για πράγματα πολύ πιο οικεία απ’ ό,τι θα περίμενες.

Βέβαια αυτό, δεν είναι το πιο περίεργο χαρακτηριστικό του. Οι μισοί του κάτοικοι έχουν βουτηχτεί μέσα στην τεχνολογία με τις έξυπνες συσκευές τους και τα γυάλινα, ψηλά κτίρια, ενώ οι άλλοι μισοί ζουν σε αυτές τις ξεθωριασμένες πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’70, με τα μικρά μπαλκόνια. Και για να σε προλάβω, όχι, δεν μιλάμε για ταξικές διαφορές. Απλώς βρισκόμαστε σε έναν διαφορετικό κόσμο όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν είτε ολομόναχοι, είτε με τις πανομοιότυπες δυάδες τους.

Το «Εδώ» είναι μια ιστορία φαντασίας για την εύθραυστη σχέση μας με το άγνωστο. Σε αυτόν τον μη τόπο, η ανεκπλήρωτη συγχώρεση και η μοναξιά συνυπάρχουν σιωπηλά. Μα πάνω απ’ όλα, εδώ θα έρθεις αντιμέτωπος με τις πολύπλευρες αδυναμίες και επιθυμίες σου – όλα τους κομμάτια από τους πολλαπλούς εαυτούς σου. Ποιος απ’ όλους θα επιλέξεις να είσαι τελικά;

#1 Πώς γεννήθηκε η ιδέα του «Εδώ»; Υπήρξε κάποια εικόνα, εμπειρία ή σκέψη που αποτέλεσε αφετηρία για τη δημιουργία αυτού του κόσμου;

«Γράφοντας την πρώτη μου νουβέλα "Ιούλιος" (αυτοέκδοση) διαπίστωσα πως άθελα μου, οι γυναικείες φιγούρες είχαν στοιχεία του χαρακτήρα μου, από το παρελθόν μου ή από έναν εαυτό που θα ήθελα ιδανικά να είχα στο μέλλον. Μου άρεσε αυτή η καταγραφή και εξερεύνηση και είπα να την πάω ένα βήμα παραπέρα, εστιάζοντας σε αυτήν, σε μια δική της ιστορία. Οπότε, πάνω σε αυτές τις διαφορετικές εκδοχές εαυτού στον χρόνο, στηρίχτηκε το "Εδώ". Μιας και ο Χαρούκι Μουρακάμι, μέχρι στιγμής φαίνεται να καθορίζει τη γραφή μου, ήταν αναμενόμενο πως θα υπήρχαν στοιχεία σουρεαλισμού και σε αυτήν την ιστορία μου, τα οποία και τελικά οδήγησαν στη δημιουργία μιας ολόκληρης ιδεατής πόλης με δικούς της νόμους φυσικής, τεχνολογίας κ.τ.λ». 

#2 Γιατί επέλεξες να τοποθετήσεις την ιστορία στο μέλλον, και μάλιστα σε μια πόλη χωρίς ταυτότητα ή σύνορα; Τι σηματοδοτεί αυτή η επιλογή;

«Ήταν μια επιλογή για μένα, απλά διασκεδαστική κατά τη διαδικασία της συγγραφής. Επίσης, βλέπω σουρεαλιστικά όνειρα, άρα ήρθε και η στιγμή να τα εκμεταλλευτώ στο έπακρον, πλάθοντας για παράδειγμα ένα τοπίο φύσης μέσα σε γυάλινους τοίχους ή κυκλαδίτικα σοκάκια που μοιάζουν με φυσούνα αεροπλάνο και σε οδηγούν σε μια μαρίνα με πειρατικά πλοία». 

#3 Η τεχνολογία στο βιβλίο εμφανίζεται αντιφατική — υπερσύγχρονη αλλά και παρωχημένη ταυτόχρονα. Ποιο είναι το σχόλιό σου μέσα από αυτή την αντίθεση;

«Νομίζω πως απλά η ιστορία μου αντικατοπτρίζει την Αθήνα του σήμερα, όπου μπορεί να μένεις σε πολυκατοικία του '70 με κουτί για γράμματα στην είσοδό της, ενώ κρατάς στα χέρια σου smartphone και τα λες με το Chat GPT. Οπότε, τι πιο αντιπροσωπευτικό από την μπλεγμένη τεχνολογία, για να αποτυπώσει κανείς ένα σύμπαν με μπλεγμένο χώρο χρόνο;»

#4 Οι άνθρωποι στο «Εδώ» ζουν μόνοι ή σε πανομοιότυπες δυάδες. Τι συμβολίζει αυτή η μοναξιά ή η ομοιομορφία στις σχέσεις;

«Πρόκειται για ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη σχέση μας με τον μόνιμα μεταβαλλόμενο εαυτό μας, γι’ αυτό και η εαυτή / ο εαυτός μπαίνει τόσο βαθιά στο μικροσκόπιο, ώστε να αποκτά ακόμα και ξεχωριστή υπόσταση. Οι εαυτοί είναι ολόιδιοι με την καθεμία / τον καθένα, μάλλον για να μην ξεχνούν οι χαρακτήρες πως στην ουσία είναι οι ίδιοι· και κανείς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα λάθη του παρελθόντος ή τις αρετές του σήμερα, που θα φέρουν ένα όμορφο μέλλον».

#5 Το «Εδώ» μοιάζει να λειτουργεί περισσότερο ως ψυχολογικό ή υπαρξιακό τοπίο παρά ως φυσικός χώρος. Ήταν αυτός ο στόχος σου;

Ακριβώς! Είναι στην ουσία ένας "μη τόπος", όπως θα έλεγε και ο συγγραφέας Νίκος Βεργέτης. Ένα τοπίο πλασμένο αποκλειστικά για να εξυπηρετήσει σκοπούς προσωπικής ενδοσκόπησης και εξέλιξης.  

#6 Αν μπορούσες να συναντήσεις έναν από τους «πολλαπλούς εαυτούς» σου, όπως περιγράφονται στο βιβλίο, ποιον θα διάλεγες και γιατί;

Τον μελλοντικό, ούσα ανυπόμονη και υπέρμαχος του μότο πως "αν η ζωή είναι ένα γεύμα, τα γηρατειά είναι το επιδόρπιο"!