Η Johansson πρωταγωνιστεί στο νέο reboot του The Exorcist και αν κρίνουμε από το παρελθόν της δείχνει πως είναι πιο κατάλληλη στιγμή.
Η Scarlett Johansson ετοιμάζεται να επιστρέψει στη σκοτεινή πλευρά και αυτή τη φορά πρόκειται να πρωταγωνιστήσει στο reboot του «The Exorcist», σε σκηνοθεσία του Mike Flanagan για λογαριασμό της Universal και της Blumhouse και το casting αυτό μοιάζει σχεδόν προφητικό. Η καριέρα της Johansson είναι ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στην αθωότητα και τη διαφθορά, ένα μοτίβο που έχει διατρέξει ολόκληρη την επαγγελματική της καριέρα. Τώρα, με ένα από τα πιο εμβληματικά horror franchises να αναγεννιέται, η Johansson φαίνεται έτοιμη να ξαναγυρίσει στο σκοτάδι από όπου τόσο συχνά αντλεί τη μεγαλύτερη δύναμή της και μας χαρίζει τις πλέον δυναμικές ερμηνείες της.
Η επιλογή της Johansson για το νέο Exorcist δεν είναι μια κίνηση εντυπωσιασμού από τα studio. Είναι σχεδόν μια θεματική επιστροφή στις νοητές ρίζες της. Ενώ το The Exorcist του William Friedkin το 1974 εξερευνούσε τη σύγκρουση ανάμεσα στον σύγχρονο ορθολογισμό και την παλιά, άκαμπτη θρησκευτικότητα, όλα τα sequel που ακολούθησαν περιστράφηκαν γύρω από μια άλλη σταθερά που έχει να κάνει με τη διαφθορά της αθωότητας. Ακριβώς εκεί δηλαδή που βρίσκεται η αληθινή δεξιοτεχνία της Johansson.
Σε όλη τη διαδρομή της, η Scarlett Johansson έχει ενσαρκώσει χαρακτήρες που ξεκινούν καθαροί, εύθραυστοι ή αθώοι και στη συνέχεια διαβρώνονται, είτε από τον ίδιο τον κόσμο γύρω τους είτε από την ίδια τους τη φύση. Αυτή η σταδιακή διάβρωση είναι κάτι που αποτυπώνει με σπάνια ακρίβεια και με έναν τρόπο που κάνει το κοινό να νιώθει πως η αθωότητα δεν είναι ποτέ απλώς αθωότητα, αλλά ένας χώρος που καραδοκεί πάντα από κάτω κάτι επικίνδυνο.
Lost in Translation: η εσωτερική φθορά
Στο Lost in Translation, το breakthrough της Scarlett Johansson, ο τρόμος δεν είναι υπερφυσικός, είναι βαθιά ανθρώπινος.
Είναι ο τρόμος της συναισθηματικής εγκατάλειψης, της αποτυχίας της επικοινωνίας μέσα σε έναν γάμο που έχει χάσει τον παλμό του, εκεί η Scarlet δεν παίζει απλώς την Charlotte, παίζει την ίδια τη στιγμή που η καλοσύνη ενός ανθρώπου αρχίζει να διαβρώνεται από την αδιαφορία ενός άλλου. Η ανάγκη της για σύνδεση την οδηγεί στον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να καταλάβει τον εσωτερικό της κόσμο και η ίδια η μετατόπιση αυτής της ανάγκης είναι μια μορφή διαφθοράς της αθωότητας.
Her: Η αθωότητα ως νοητική υπέρβαση
Στο Her, η Johansson δεν εμφανίζεται ποτέ στην οθόνη, είναι μία φωνή. Κι όμως, καταφέρνει να δημιουργήσει έναν από τους πιο πολυεπίπεδους χαρακτήρες της αν και παίζει μόνο με τον ήχο της φωνής της, τον τονισμό, την προφορά και το συναίσθημα που δείχνει.
Ως Samantha, είναι ουσιαστικά μιας μορφής τεχνητή νοημοσύνη που αποκτά γρήγορα συνείδηση και βιώνει κάτι παράδοξο, η επαφή με τον άνθρωπο που την λατρεύει δεν τη θεραπεύει, την περιορίζει. Η εξέλιξή της προς ένα πιο περίπλοκο, ανώτερο επίπεδο ύπαρξης την απομακρύνει από τον άνθρωπο και παρατηρούμε να συμβαίνει ένα είδος διαφθοράς όχι προς το σκοτάδι, αλλά προς την αυτογνωσία.
Στο Her η Scarlett είναι μια αθωότητα που δεν αντέχει τον περιορισμό και εγκαταλείπει το αρχικό της αντικείμενο για να εξελιχθεί, ακόμα και αν είναι AI.
Under the Skin: Η ανθρωπιά ως καταστροφή
Στο Under the Skin, η Johansson φτάνει πιο κοντά από ποτέ στο horror. Ξεκινώντας ως ένα inhuman πλάσμα που μιμείται τη γυναικεία μορφή, σταδιακά επιτρέπει στον εαυτό της να νιώσει, να περιεργαστεί και να εξερευνήσει την ανθρώπινη φύση και τις εμπειρίες που την συνοδεύουν. Κι όμως, αυτό που θα έπρεπε να είναι λύτρωση, γίνεται καταστροφή και η επαφή με την ανθρωπιά δεν την εξυψώνει, την εκθέτει. Σε αυτή την ταινία, η διαφθορά της αθωότητας έρχεται τούμπα, το «τέρας» γίνεται πιο ανθρώπινο και αυτό το οδηγεί στη φυσική του κατάρρευση.
Γιατί ταιριάζει απόλυτα στο νέο Εξορκιστή
Αν το reboot του Flanagan ενδιαφέρεται, σύμφωνα με τις πληροφορίες, να αναβιώσει την ουσία του Εξορκιστή, τότε η Johansson είναι η ιδανική επιλογή για να εκφράσει αυτή τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο αγνό και το διεφθαρμένο. Αν και εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο, δεν ξέρουμε ποιον ρόλο θα υποδυθεί και αυτό είναι που κάνει το casting της ταινίας ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Σε όποιο ρόλο και αν την τοποθετήσουμε μπορούμε να βρούμε πολύ εύκολα πως θα μπει μέσα του και θα τον αναδείξει. Η Johansson έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί να παίξει το μεταφυσικό με γείωση και το ανθρώπινο με ψυχρή αποστασιοποίηση. Αν είναι ένας δαίμονας που «παίζει» με την ανθρώπινη φύση θα ήταν μια φυσική προέκταση της δουλειάς της. Αν πάλι αναλάβει τον ρόλο του εξορκιστή που διαφθείρεται από αυτό που βλέπει τότε η ήρεμη, σχεδόν αγγελική παρουσία που σταδιακά διαλύεται παρακολουθώντας το απόλυτο κακό, θα ήταν μια ανατροπή πιο σύγχρονη και πιο υπαρξιακή. Ως θύμα ή μάρτυρας μιας μεταφυσικής απώλειας είναι ένας ρόλος που μπορεί εύκολα να κρατήσει μια ολόκληρη αφήγηση μόνο με τα βλέμματα, την έκφραση ή ακόμα και τη σιωπή της.
;
Η Scarlett Johansson δεν είναι απλώς μια μεγάλη σταρ που μπαίνει σε ένα διάσημο franchise, είναι μια ηθοποιός που χτίζει εδώ και χρόνια μια σχεδόν τελετουργική σχέση με το σκοτάδι, την αμφισημία και την αλλοίωση της αθωότητας. Συνεπώς το reboot του Εξορκιστή δεν είναι απλώς μια νέα ταινία. Είναι μια ευκαιρία για εκείνη να εξερευνήσει ξανά τις πιο μύχιες πλευρές του τρόμου, να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει «δαιμονικό» στη σύγχρονη εποχή και να φέρει ένα franchise-ορόσημο στο σήμερα, μέσα από μια ερμηνεία που ξέρει να βιώνει το σκοτάδι χωρίς να το φωνάζει. Εάν η Johansson επιλέξει να βουτήξει βαθιά σε αυτόν τον ρόλο με οποιαδήποτε ιδιότητα τότε η νέα ταινία δεν θα είναι απλώς μια επανεκκίνηση, θα είναι μια επιστροφή σε κάτι πιο αρχέγονο που μίλα για τη σύγκρουση ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ανείπωτο.
