Η διαρκής παρουσία μου στο διαδίκτυο με κάνει να νιώθω τόσο «συνδεδεμένη» αλλά μήπως, στην πραγματικότητα, απομακρύνει το πιο αυθεντικό κομμάτι της έμπνευσής μου;
Κάθε πρωί ανοίγω τον υπολογιστή, κάνω scroll σε TikTok, Instagram, Reddit και ίσως ψάχνω κάτι νέο. Αλλά άμα το καλοσκεφτώ, πόσα από αυτά που βλέπω γίνονται έμπνευση και πόσα απλώς θόρυβος; Πιστεύω πια ότι η διαρκής online ζωή μου δεν είναι μόνο τρόπος κοινωνικοποίησης και ότι ίσως τελικά να είναι εμπόδιο στο να δημιουργήσω κάτι αληθινά καινούριο.
Από παιδί της Gen Z, μεγάλωσα με το ίντερνετ στο χέρι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η πρώτη μου επαφή με το διαδίκτυο δεν ήταν απλώς «κατάσταση», ήταν τρόπος ζωής. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, αναρωτιέμαι αν όλο αυτό το «πάντα συνδεδεμένη» με βοηθάει να είμαι πιο δημιουργική ή αν με παγιδεύει σε έναν ωκεανό θορύβου όπου η αυθεντική έμπνευση πνίγεται.
Πριν λίγους μήνες διάβασα μια ανάρτηση που με έκανε να αναρωτηθώ, η ανάρτηση έλεγε αν το να είσαι συνέχεια online καταστρέφει τη δημιουργικότητα σου (Is being chronically online destroying your creativity?) και ξαφνικά ένιωσα ότι περιέγραφαν εμένα. Θυμάμαι πως υπήρχε μια εποχή που μπορούσα να γράφω ιστορίες, ή έστω ιδέες για ιστορίες, γιατί η ζωή μου είχε κενά. Πριν το διαδίκτυο γίνει μία καθημερινότητα που υπάρχει παντού,ακόμα όταν έστελνα emails, όταν περιπλανιόμουν στο δρόμο χωρίς tracking συσκευών, χωρίς να με ρωτάει το κινητό αν θα το αφήσω ή όχι στο αυτοκίνητο. Τώρα, όμως, όλος αυτός ο θόρυβος με κατακλύζει. Όλες αυτές οι εικόνες, οι ειδήσεις, τα memes, οι συνδέσεις αισθάνομαι ότι το μυαλό μου δεν έχει χώρο για να αντιληφθεί τις ιδέες όπως παλιά. Ο συντάκτης του άρθρου που διάβασα λέει ότι πρέπει να μάθουμε να «διαμερίζουμε το μυαλό» μας, να διαγράφουμε ψηφιακά αρχεία, να κάνουμε χώρο για αληθινή σκέψη.
Το πρόβλημα είναι ότι, αν και μπορώ να κλείσω τον υπολογιστή ή να απενεργοποιήσω τις ειδοποιήσεις, δεν μπορώ να κλείσω εντελώς την ψηφιακή μου ζωή είναι πλέον κομμάτι της ύπαρξής μου. Όμως, για να φτιάξω κάτι που αξίζει, πρέπει να βρω την ιδέα πριν αρχίσω να την κάνω λέξεις στο χαρτί, και αυτή η ιδέα δεν γεννιέται στο επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο ή στις τάσεις που κυκλοφορούν online.
Αυτό που με έχει βοηθήσει είναι το να κάνω διαλείμματα. Να βγαίνω έξω, να περπατάω σε δρόμους που δεν έχω ξαναδεί, να παρατηρώ πρόσωπα, ήχους, φωτισμούς. Να μιλάω με ανθρώπους στο λεωφορείο, στο καφέ χωρίς την παρεμβολή της οθόνης. Όπως λέει και ο συγγραφέας, η έμπνευση έρχεται όταν ο νους σου είναι «όπως ένας σκύλος χωρίς λουρί» δηλαδή ελεύθερος να μυρίσει κάθε δέντρο, να παρατηρήσεις κάθε περαστικό.
Και ναι, άλλαξα τον τρόπο που σκέφτομαι το «δημιουργώ» και δεν προσπαθώ πια να φτιάξω κάτι «viral» ή κάτι που να αρέσει άμεσα στο κοινό. Θέλω κάτι αληθινό, κάτι που θα γεννήθηκε από το δικό μου εσωτερικό κόσμο και όχι από τον αλγόριθμο. Η έμπνευση δεν πρέπει να είναι junk ψηφιακό υλικό, δεν θέλω να κάνω τέχνη από «ψηφιακά κουφάρια», όπως κάποιος σχολιάζει, αλλά από ζωντανά κομμάτια της ζωής. Φυσικά, αυτή η διαδρομή δεν είναι εύκολη και κάποιες φορές νιώθεις ότι «χάνεσαι» ότι χωρίς το διαδίκτυο δεν έχεις πού να απευθυνθείς ή τι να δεις. Αλλά ίσως το κόστος είναι μεγάλο αν δεν το κάνεις και αν δεν φτιάχνεις χώρο στην καθημερινότητα για τη σκέψη σου, μπορεί να αρχίσεις να «παράγεις» συνέχεια χωρίς ποτέ πραγματικά να δημιουργείς.
Έχω αρχίσει να γράφω ξανά και όχι επειδή είδα ένα «viral» θέμα, αλλά επειδή αισθάνθηκα κάτι όταν κοίταξα τα αστέρια ένα βράδυ, χωρίς το τηλέφωνό μου στο χέρι και την αγωνία του να το φωτογραφίσω για να το μοιραστώ και αυτό το συναίσθημα ήταν το πρώτο βήμα προς την «αυθεντική έμπνευση». Μήπως, λοιπόν, αξίζει να ρίξεις μια ματιά στη σχέση σου με το διαδίκτυο και να ρωτήσεις τον εαυτό σου, όταν είσαι πάντα online, τι κομμάτι της δημιουργικότητας σου θυσιάζεις; Και αν θες τελικά μπορείς να κάνεις μια συμφωνία με τον εαυτό σου και να του χαρίσεις λίγη σιωπή, λίγη απόσταση, και μια ευκαιρία για κάτι πιο βαθύ, πιο δικό σου και να του δώσεις τον χώρο να αναπτυχθεί.
Διάβασε ακόμα
Η Gen Z επιλέγει την εργασιακή ασφάλεια και ευτυχία με μία «βαρετή δουλειά»
