Πάνω από το 50% της Gen Z και των Millennials πιστεύουν ότι η ισότητα των φύλων έχει φτάσει σε σημείο που «καταπιέζει» τους άνδρες, και μια νέα τάση αναζωπυρώνει τις συζητήσεις γύρω από τον φεμινισμό.
Μια πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι περίπου το 52 % των μελών της Gen Z και το 53 % των Millennialsθεωρούν πως η προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε πλέον υπάρχει διακριτική μεταχείριση εις βάρος των ανδρών. Τα ευρήματα αυτά αποκαλύπτουν μια αυξανόμενη διάθεση αμφισβήτησης του φεμινισμού ανάμεσα στη νεολαία, προκαλώντας προβληματισμούς για την ισότητα των φύλων στο μέλλον.Το φεμινιστικό κίνημα, παρόλο που έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο τις τελευταίες δεκαετίες, φαίνεται πως αντιμετωπίζει μια αναπάντεχη αντίδραση και όχι μόνο από τις παλαιότερες γενιές, αλλά και από τη νεολαία της Gen Z και των Millennials. Σύμφωνα με νέα έρευνα, πάνω από τους μισούς νέους σε αυτές τις γενιές πιστεύουν πως η ισότητα των φύλων έχει προχωρήσει τόσο πολύ που πλέον οι άνδρες υφίστανται διακρίσεις.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έρευνας είναι ότι το 52 % της Gen Z και το 53 % των Millennials θεωρούν ότι τα δικαιώματα των γυναικών έχουν προχωρήσει τόσο, ώστε να «καταπιέζουν» τους άνδρες. Επιπλέον, λιγότεροι από τους μισούς νέους στην Gen Z δηλώνουν ότι αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινιστές ή φεμινίστριες. Από τη μία πλευρά, η άποψη ότι ο φεμινισμός «έχει φτάσει στο όριό του» μπορεί να αντανακλά το γεγονός ότι πολλοί νέοι δεν έχουν βιώσει άμεσα έντονα φαινόμενα έμφυλης ανισότητας, ίσως επειδή σε πολλές χώρες τα κορίτσια τα πάνε καλά στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, και κάποιες διακρίσεις εμφανίζονται αργότερα στην ενήλικη ζωή τους.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και μια πιο σκοτεινή ανάγνωση των ευρημάτων που μπορεί να σημαίνει ότι νέοι και ειδικά νεαροί άνδρες απομακρύνονται συνειδητά από τον φεμινισμό. Υπάρχουν σχετικές μελέτες για την «κουλτούρα των lad » στα πανεπιστήμια δείχνουν πως ορισμένοι νέοι άνδρες χρησιμοποιούν τον λόγο κατά του φεμινισμού για να επανασχηματίσουν τους κοινωνικούς τους ρόλους, ειδικά όταν οι γυναίκες ανεβαίνουν σε ακαδημαϊκά και επαγγελματικά περιβάλλοντα.
Ταυτόχρονα, η οικονομική ανασφάλεια παίζει καθοριστικό ρόλο, αφού όλο και πιο πολλοί νέοι αντιμετωπίζουν αυξημένες δυσκολίες όπως είναι:το κόστος ζωής,η επισφάλεια στην εργασία και οι χαμηλοί μισθοί. Σε αυτό το πλαίσιο, για κάποιους, ο φεμινισμός μετατρέπεται σε εύκολο «θύμα» και μια βολική εξήγηση για τις δυσκολίες τους. Η ιδέα ότι «φταίει ο φεμινισμός» μπορεί να είναι πιο εύπεπτη από την αναγνώριση πολύ πιο σύνθετων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Ένας άλλος παράγοντας που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι η επιρροή ακραίων μορφών ανδρικής ιδεολογίας, η αποξένωση πολλών νέων αντρών και η αίσθηση πως χάνουν τον «παραδοσιακό» τους ρόλο, δημιουργεί χώρους ρητορικής όπου ο φεμινισμός παρουσιάζεται ως υπεύθυνος για την «κατάρρευση» της αρρενωπότητας. Υπάρχουν πραγματικά ζητήματα που δεν πρέπει να αγνοούμε όπως είναι η επισφάλεια στην εργασία που πλήττει συχνά γυναίκες, ειδικά σε θέσεις μερικής απασχόλησης ή μη σταθερής εργασίας. Επιπλέον, η έλλειψη πρόσβασης σε υπηρεσίες αναπαραγωγής, οι επιθέσεις στο διαδίκτυο και η ρητορική μίσους, ιδίως εναντίον των τρανς γυναικών, δείχνουν ότι η ισότητα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και έχει πολύ δρόμο μπροστά της.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι «πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την ανασφάλεια και τον αντιφεμινισμό;». Η απάντηση ίσως να μην είναι η άρνηση της φωνής των νέων, αντίθετα, μπορεί να χρειάζονται πιο σαφείς και συμπεριληπτικές συζητήσεις, όπου ο φεμινισμός παρουσιάζεται όχι ως απειλή, αλλά ως εργαλείο απελευθέρωσης που αφορά κάθε φύλο. Η συζήτηση που πρέπει να γίνει θα πρέπει να αναγνωρίζει τους φόβους και τις ανησυχίες των ανθρώπων κάθε φύλου, αλλά και να δείχνει πώς η ισότητα των φύλων μπορεί να ωφελήσει όλους μας, ακόμα και μέσα σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον. Τέλος, η πραγματική πρόκληση είναι να ξεπεραστεί η λογική των χαμένων και των νικητών. Ο φεμινισμός πρέπει να παρουσιάζεται ως κοινό πεδίο ισότητας και δικαιοσύνης και για να γίνει αυτό, χρειάζεται διάλογος, εκπαίδευση και συνειδητοποίηση.
