Άνθρωποι που μεγάλωσαν με υποσχέσεις για "απεριόριστες δυνατότητες" βρίσκονταισήμερα εξαντλημένη, όχι από δουλειά, αλλά από την ίδια την προσπάθεια να σταθεί όρθια σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς και ζητά πάντα περισσότερα χωρίς να προσφέρει σταθερότητα.
Μια παράξενη, σχεδόν αδιόρατη κούραση χρακτηρίζει τη γενιά των σημερινών 30άρηδων. Μια κόπωση που δε μοιάζει με τις παλιές, σωματικές εξαντλήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά με ένα μόνιμο βάρος στο στήθος: ένα “κάτι” που δεν περνάει ούτε με ύπνο ούτε με καφέ. Είναι η κόπωση του “adulting”, δηλαδή της ενήλικης ζωής που έπεσε ξαφνικά πάνω σε μια γενιά που μεγάλωσε πιστεύοντας πως όλα θα είναι δυνατά, αλλά έμαθε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η γενιά των 30 βρίσκεται εγκλωβισμένη σε έναν κόσμο όπου οι υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται ταχύτερα απ’ ό,τι οι ευκαιρίες. Μεγάλωσε στις υποσχέσεις της ευημερίας, της προόδου, της εκπαίδευσης που “σου ανοίγει πόρτες” και βρέθηκε ενήλικη μέσα σε κρίσεις διαδοχικές, σαν κύματα που δεν τελειώνουν: οικονομική κρίση, πανδημία, ενεργειακή κρίση, κρίση στέγασης, κρίση ταυτότητας. Κάθε μια απορρόφησε λίγο από το οξυγόνο αυτής της γενιάς, αφήνοντας πίσω μια σταθερή εξάντληση που έγινε σχεδόν τρόπος ζωής.
Το “adulting” που είναι η διαδικασία του να μεγαλώνεις, να τακτοποιείς λογαριασμούς, να συμπληρώνεις έντυπα, να βρίσκεις δουλειά, να νοικιάζεις σπίτι, να επιβιώνεις, έγινε σλόγκαν, meme, αστείο. Αλλά κάτω από το χιούμορ κρύβεται ένα συλλογικό αίσθημα ανεπάρκειας. Οι 30άρηδες νιώθουν ότι η ενηλικίωση είναι ένα τεράστιο, μπερδεμένο manual που κανείς δεν τους έδωσε κι έτσι παλεύουν να συναρμολογήσουν τη ζωή τους σαν έπιπλο IKEA χωρίς οδηγίες, πάντα με ένα κομμάτι να περισσεύει. .
Αρχικά υπάρχει η ανασφάλεια της σταθερότητας. Οι προηγούμενες γενιές μπήκαν στα 30 τους με μια σχετική βεβαιότητα: δουλειά που μάλλον θα κρατήσει, σπίτι που μάλλον θα αγοράσουν, σχέσεις που μάλλον θα στεριώσουν. Σήμερα οι 30άρηδες ζουν μέσα στη ρευστότητα. Συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μισθοί που δεν ακολουθούν το κόστος ζωής, πόλεις απλησίαστες, επαγγέλματα που αλλάζουν μέσα σε μία νύχτα λόγω της τεχνητής νοημοσύνης. Η σταθερότητα, αυτό που κάποτε θεωρούνταν τα θεμέλια της ενηλικίωσης μοιάζει με μυθικό αντικείμενο.
Δεύτερον, υπάρχει το άγχος της αυτοβελτίωσης. Η γενιά των 30 μεγάλωσε με την ιδέα ότι πρέπει να “γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της”. Όμως το κυνήγι της τελειότητας έγινε ένα ατελείωτο project. Να βελτιωθείς στη δουλειά, στη φυσική κατάσταση, στην ψυχική υγεία, στη διατροφή, στην κοινωνικότητα. Να είσαι παραγωγικός αλλά και χαλαρός, οργανωμένος αλλά και αυθόρμητος, κοινωνικός αλλά και με όρια. Ένας αλγόριθμος αυτοβελτίωσης που ποτέ δεν φτάνει στο 100% και αυτή η μόνιμη αίσθηση “θα μπορούσα να κάνω περισσότερα” φθείρει.
Τρίτον, υπάρχει η συναισθηματική κόπωση της σύγκρισης. Τα social media αντί να γίνουν χώρος έμπνευσης έγιναν το μεγάλο θερμόμετρο ανεπάρκειας. Εκεί όπου η επιτυχία των άλλων λειτουργεί σαν υπενθύμιση της δικής σου καθυστέρησης. Βλέπεις φίλους που παντρεύονται, κάνουν παιδιά, αγοράζουν σπίτια, ταξιδεύουν, χτίζουν καριέρες κι όποιος μείνει πίσω νιώθει πως κάτι πάει στραβά με τον ίδιο. Η γενιά των 30 ζει μέσα στην ψευδαίσθηση ότι όλοι προχωρούν γρηγορότερα. Αυτή η σύγκριση είναι μια αόρατη εξάντληση που καταπίνει ενέργεια χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.
Για πολλούς η κόπωση συνδέεται και με ένα βαθύτερο αίσθημα απώλειας της συλλογικότητας. Οι κοινότητες μικραίνουν, οι φίλοι σκορπίζουν, οι δουλειές απομονώνουν, οι πόλεις γίνονται πιο ακριβές και άρα πιο αφιλόξενες. Η ενηλικίωση που κάποτε σήμαινε “χτίζω μια ζωή με άλλους” έγινε πια “προσπαθώ να τα προλάβω όλα μόνος”. Η μοναξιά είναι υποδόρια και μεταμφιεσμένη: υπάρχει ακόμη κι όταν η μέρα είναι γεμάτη ανθρώπους.
Τέλος υπάρχει το φορτίο της απογοήτευσης. Πολλοί 30άρηδες καταλαβαίνουν πως οι επιλογές τους δεν έχουν το αποτέλεσμα που φαντάζονταν. Το πτυχίο δεν εγγυάται τίποτα. Η σκληρή δουλειά δεν αμείβεται πάντα. Το ταλέντο δεν αρκεί. Ο κόσμος δεν ανταμείβει το “σωστό”, ανταμείβει το χρήσιμο και αυτό δημιουργεί μια υπαρξιακή κόπωση που είναι πιο δύσκολο να ομολογηθεί.
Η γενιά των 30 δεν είναι “τεμπέλικη”, ούτε “χαμένη”, ούτε “εύθραυστη” όπως εύκολα λένε όσοι κοιτούν απ’ έξω. Είναι μια γενιά που κλήθηκε να ενηλικιωθεί σε μια εποχή όπου τα θεμέλια μετακινούνται συνεχώς. Μπήκε στην ενήλικη ζωή χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα και καλείται να πορευτεί με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεχώς περισσότερα.
Το “adulting” είναι η διαρκής προσπάθεια να μείνεις όρθιος σε ένα περιβάλλον που αλλάζει χωρίς να σε ρωτήσει και η κόπωση της γενιάς των 30 είναι ίσως η πιο ανθρώπινη, πιο αυθεντική απόδειξη ότι εξακολουθεί να παλεύει. Όχι μόνο για να πετύχει αυτό που της έμαθαν, αλλά για να βρει αυτό που της ανήκει.
Άνθρωποι που μεγάλωσαν με υποσχέσεις για "απεριόριστες δυνατότητες" βρίσκονταισήμερα εξαντλημένη, όχι από δουλειά, αλλά από την ίδια την προσπάθεια να σταθεί όρθια σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς και ζητά πάντα περισσότερα χωρίς να προσφέρει σταθερότητα.
Μια παράξενη, σχεδόν αδιόρατη κούραση χρακτηρίζει τη γενιά των σημερινών 30άρηδων. Μια κόπωση που δε μοιάζει με τις παλιές, σωματικές εξαντλήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά με ένα μόνιμο βάρος στο στήθος: ένα “κάτι” που δεν περνάει ούτε με ύπνο ούτε με καφέ. Είναι η κόπωση του “adulting”, δηλαδή της ενήλικης ζωής που έπεσε ξαφνικά πάνω σε μια γενιά που μεγάλωσε πιστεύοντας πως όλα θα είναι δυνατά, αλλά έμαθε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η γενιά των 30 βρίσκεται εγκλωβισμένη σε έναν κόσμο όπου οι υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται ταχύτερα απ’ ό,τι οι ευκαιρίες. Μεγάλωσε στις υποσχέσεις της ευημερίας, της προόδου, της εκπαίδευσης που “σου ανοίγει πόρτες” και βρέθηκε ενήλικη μέσα σε κρίσεις διαδοχικές, σαν κύματα που δεν τελειώνουν: οικονομική κρίση, πανδημία, ενεργειακή κρίση, κρίση στέγασης, κρίση ταυτότητας. Κάθε μια απορρόφησε λίγο από το οξυγόνο αυτής της γενιάς, αφήνοντας πίσω μια σταθερή εξάντληση που έγινε σχεδόν τρόπος ζωής.
Το “adulting” που είναι η διαδικασία του να μεγαλώνεις, να τακτοποιείς λογαριασμούς, να συμπληρώνεις έντυπα, να βρίσκεις δουλειά, να νοικιάζεις σπίτι, να επιβιώνεις, έγινε σλόγκαν, meme, αστείο. Αλλά κάτω από το χιούμορ κρύβεται ένα συλλογικό αίσθημα ανεπάρκειας. Οι 30άρηδες νιώθουν ότι η ενηλικίωση είναι ένα τεράστιο, μπερδεμένο manual που κανείς δεν τους έδωσε κι έτσι παλεύουν να συναρμολογήσουν τη ζωή τους σαν έπιπλο IKEA χωρίς οδηγίες, πάντα με ένα κομμάτι να περισσεύει. .
Αρχικά υπάρχει η ανασφάλεια της σταθερότητας. Οι προηγούμενες γενιές μπήκαν στα 30 τους με μια σχετική βεβαιότητα: δουλειά που μάλλον θα κρατήσει, σπίτι που μάλλον θα αγοράσουν, σχέσεις που μάλλον θα στεριώσουν. Σήμερα οι 30άρηδες ζουν μέσα στη ρευστότητα. Συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μισθοί που δεν ακολουθούν το κόστος ζωής, πόλεις απλησίαστες, επαγγέλματα που αλλάζουν μέσα σε μία νύχτα λόγω της τεχνητής νοημοσύνης. Η σταθερότητα, αυτό που κάποτε θεωρούνταν τα θεμέλια της ενηλικίωσης μοιάζει με μυθικό αντικείμενο.
Δεύτερον, υπάρχει το άγχος της αυτοβελτίωσης. Η γενιά των 30 μεγάλωσε με την ιδέα ότι πρέπει να “γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της”. Όμως το κυνήγι της τελειότητας έγινε ένα ατελείωτο project. Να βελτιωθείς στη δουλειά, στη φυσική κατάσταση, στην ψυχική υγεία, στη διατροφή, στην κοινωνικότητα. Να είσαι παραγωγικός αλλά και χαλαρός, οργανωμένος αλλά και αυθόρμητος, κοινωνικός αλλά και με όρια. Ένας αλγόριθμος αυτοβελτίωσης που ποτέ δεν φτάνει στο 100% και αυτή η μόνιμη αίσθηση “θα μπορούσα να κάνω περισσότερα” φθείρει.
Τρίτον, υπάρχει η συναισθηματική κόπωση της σύγκρισης. Τα social media αντί να γίνουν χώρος έμπνευσης έγιναν το μεγάλο θερμόμετρο ανεπάρκειας. Εκεί όπου η επιτυχία των άλλων λειτουργεί σαν υπενθύμιση της δικής σου καθυστέρησης. Βλέπεις φίλους που παντρεύονται, κάνουν παιδιά, αγοράζουν σπίτια, ταξιδεύουν, χτίζουν καριέρες κι όποιος μείνει πίσω νιώθει πως κάτι πάει στραβά με τον ίδιο. Η γενιά των 30 ζει μέσα στην ψευδαίσθηση ότι όλοι προχωρούν γρηγορότερα. Αυτή η σύγκριση είναι μια αόρατη εξάντληση που καταπίνει ενέργεια χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.
Για πολλούς η κόπωση συνδέεται και με ένα βαθύτερο αίσθημα απώλειας της συλλογικότητας. Οι κοινότητες μικραίνουν, οι φίλοι σκορπίζουν, οι δουλειές απομονώνουν, οι πόλεις γίνονται πιο ακριβές και άρα πιο αφιλόξενες. Η ενηλικίωση που κάποτε σήμαινε “χτίζω μια ζωή με άλλους” έγινε πια “προσπαθώ να τα προλάβω όλα μόνος”. Η μοναξιά είναι υποδόρια και μεταμφιεσμένη: υπάρχει ακόμη κι όταν η μέρα είναι γεμάτη ανθρώπους.
Τέλος υπάρχει το φορτίο της απογοήτευσης. Πολλοί 30άρηδες καταλαβαίνουν πως οι επιλογές τους δεν έχουν το αποτέλεσμα που φαντάζονταν. Το πτυχίο δεν εγγυάται τίποτα. Η σκληρή δουλειά δεν αμείβεται πάντα. Το ταλέντο δεν αρκεί. Ο κόσμος δεν ανταμείβει το “σωστό”, ανταμείβει το χρήσιμο και αυτό δημιουργεί μια υπαρξιακή κόπωση που είναι πιο δύσκολο να ομολογηθεί.
Η γενιά των 30 δεν είναι “τεμπέλικη”, ούτε “χαμένη”, ούτε “εύθραυστη” όπως εύκολα λένε όσοι κοιτούν απ’ έξω. Είναι μια γενιά που κλήθηκε να ενηλικιωθεί σε μια εποχή όπου τα θεμέλια μετακινούνται συνεχώς. Μπήκε στην ενήλικη ζωή χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα και καλείται να πορευτεί με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεχώς περισσότερα.
Το “adulting” είναι η διαρκής προσπάθεια να μείνεις όρθιος σε ένα περιβάλλον που αλλάζει χωρίς να σε ρωτήσει και η κόπωση της γενιάς των 30 είναι ίσως η πιο ανθρώπινη, πιο αυθεντική απόδειξη ότι εξακολουθεί να παλεύει. Όχι μόνο για να πετύχει αυτό που της έμαθαν, αλλά για να βρει αυτό που της ανήκει.
