Η γενιά που μεγάλωσε μέσα στα stories, δεν φοβάται πια να δείξει τον εαυτό της, ακόμα κι όταν αυτός κλαίει και είναι ευάλωτος. Από το TikTok μέχρι τα podcasts αυτοβελτίωσης, η ευαισθησία δεν είναι πια αδυναμία, αντίθετα είναι ταυτότητα, εργαλείο, δήλωση. Και κάπως έτσι, η Gen Z ξαναγράφει τι σημαίνει «δυνατός άνθρωπος».
Για χρόνια, το να κλάψεις δημόσια ήταν σχεδόν ντροπή. Έπρεπε να «κρατηθείς», να είσαι «δυνατός», να μη δείξεις «αδυναμία». Ήταν κανόνας και οι κανόνες αυτοί πέρασαν βαθιά μέσα μας. Μόνο που τώρα, μια νέα γενιά αποφάσισε να τους πετάξει στα σκουπίδια και με το δίκιο της.
Η Gen Z, παιδιά του internet και της υπερσυναισθηματικής εποχής, έχουν βάλει την ευαισθησία στο κέντρο της κουλτούρας τους. Δεν τη φοβούνται, δεν την ντύνουν με ειρωνεία, δεν την κρύβουν πίσω από φίλτρα. Αντίθετα, τη μετατρέπουν σε performance, σε αφήγηση, σε κάτι που θέλουν να μοιραστούν με την κοινότητα. Ένα video στο TikTok με δακρύβρεχτες εξομολογήσεις μπορεί να φτάσει εκατομμύρια views και όχι γιατί οι άλλοι θέλουν κουτσομπολιό, αλλά γιατί αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σ’ αυτό το δάκρυ.
Τι άλλαξε..
Η παλιά αφήγηση έλεγε: «Μην είσαι ευαίσθητος, δε θα σε πάρουν στα σοβαρά.»
Η νέα λέει: «Αν δεν είσαι ευαίσθητος, δεν είσαι αυθεντικός.»
Οι νέοι άνθρωποι μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου η συναισθηματική νοημοσύνη θεωρείται πια δεξιότητα, όχι πολυτέλεια. Ένα αγόρι που λέει έκλαψα, δεν στιγματίζεται, αντίθετα συχνά τον θαυμάζουμε για το θάρρος του. Ένα κορίτσι που μιλά ανοιχτά για το άγχος ή την απογοήτευση του δεν θεωρείται drama queen, αλλά θαρραλέο. Η ευαισθησία έχει γίνει μια μορφή ακτιβισμού. Είναι ένας τρόπος να πεις «είμαι άνθρωπος», μέσα σε μια εποχή που όλα φαίνονται φιλτραρισμένα, επιφανειακά και ψεύτικα fake, και αυτό από μόνο του είναι επαναστατικό.
Emotional content η νέα μόδα
Αν μπεις σήμερα στο TikTok, θα δεις εκατομμύρια βίντεο με τίτλους τύπου «προσπαθώ να κάνω healing», «it’s okay to not be okay» και άλλα παρόμοια. Όλα αυτά δεν είναι απλώς περιεχόμενο, είναι μαζική ψυχοθεραπεία σε πραγματικό χρόνο.
Η γενιά που δεν έχει λεφτά για ψυχολόγο, κάνει ψυχανάλυση μεταξύ της, μέσα από τα σχόλια, τα memes, τις εξομολογήσεις. Το κλάμα, ο πανικός, η ευαισθησία δεν είναι πια προσωπικά μυστικά, είναι δημόσιες αφηγήσεις. Και αυτή η δημόσια εξωτερίκευση, όσο κι αν φαίνεται υπερβολική, έχει μια αλήθεια και κάνει την ευαλωτότητα κοινωνικά αποδεκτή.
Φυσικά και υπάρχουν και οι επικίνδυνες πλευρές, όπως το oversharing, η αυτοθυματοποίηση, το περιεχόμενο που εμπορευματοποιεί τον πόνο, αλλά για πρώτη φορά, υπάρχει μια γενιά που δεν ντρέπεται να αισθάνεται και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αλλάξει τα πάντα. Η Gen Z συχνά χαρακτηρίζεται ως «soft», με τη διπλή έννοια είναι ευαίσθητη, αλλά και «μαλακή» απέναντι στα χτυπήματα της ζωής. Μόνο που αυτή η αδυναμία είναι στρατηγική. Η ευαισθησία, σήμερα, λειτουργεί σαν υπερδύναμη ενσυναίσθησης. Αυτή η γενιά μπορεί να αναγνωρίζει συναισθήματα, να διαχειρίζεται κρίσεις, να επικοινωνεί ανοιχτά. Κι ενώ οι προηγούμενες γενιές έμαθαν να «αντέχουν», η Gen Z μαθαίνει να νιώθει. Μπορεί να μην έχει λύσεις για όλα, αλλά έχει κάτι σπάνιο, τη γλώσσα για να εκφράσει τον πόνο. Αυτό από μόνο του είναι επανάσταση σε έναν κόσμο που μας έμαθε να τον καταπίνουμε.
Από την ευαισθησία στην ανθεκτικότητα
Το πιο ενδιαφέρον με τη Gen Z δεν είναι ότι κλαίει δημόσια, είναι ότι συνεχίζει, κλαίει, μιλά, αυτοσαρκάζεται, σηκώνεται και κάνει post κάτι,
η ευαισθησία δεν τη ρίχνει, τη δυναμώνει.
Μέσα σ’ έναν κόσμο που μοιάζει ασταθής, γεμάτος κρίσεις, το να επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει, χωρίς να διαλύεσαι, είναι ίσως η πιο ώριμη μορφή δύναμης και δεν έχει να κάνει με τα δάκρυα, αλλά με αυτογνωσία. Η ευαισθησία δεν είναι πια ρομαντική πολυτέλεια, είναι τρόπος επιβίωσης. Όσο κι αν κατηγορούν τους νέους για υπερευαισθησία, εκείνοι ξέρουν κάτι που οι προηγούμενοι δεν ήξεραν το πως να νιώθεις βαθιά δεν σε κάνει αδύναμο, σε κάνει αληθινό.
