DJ των θρυλικών Beastie Boys, μέλος στους Cypress Hill, αλλά και πολυβραβευμένος turntablist, έκανε πρόσφατα μια στάση στην Ελλάδα περιοδεύοντας για το επικείμενο προσωπικό άλμπουμ Conquest. Αρπάξαμε έτσι την ευκαιρία να συναντηθούμε με την εκρηκτική και ενθουσιώδη προσωπικότητά του, ώστε να μιλήσουμε από κοντά για την αναζωπύρωση της δημοφιλίας του χιπ χοπ, το σύγχρονο digging, αλλά και για τα όσα θυμάται από το επεισοδιακό live των Beasties στην Αθήνα, το 2007


κεντρική φωτογραφία: Σπύρος Ανδρομανέσκος

Ας ξεκινήσουμε από την περιοδεία σου, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Πώς είναι η εμπειρία μέχρι τώρα;

Πάει καταπληκτικά, είναι πραγματική ευλογία να βρίσκομαι σε δική μου περιοδεία. Είναι ο Mix Master Mike για τον Mix Master Mike, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Πάνε πια 3 δεκαετίες που το κάνω και ακόμα το κάνω σε ένα υψηλό επίπεδο, το οποίο είναι φανταστικό και ευλογία από τον Θεό. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι και το πάθος μου για την τέχνη. Νιώθω δηλαδή ακόμα ενθουσιασμένος. Είμαι εθισμένος σε όλο αυτό, και ακόμα το εξερευνώ.

Ποια είναι η θεματική της περιοδείας;

Είναι η προώθηση του νέου μου δίσκου Conquest, ο οποίος κυκλοφορεί στις 6 Δεκεμβρίου σε βινύλιο, από τη Rough Trade Records. Για όλες τις σχετικές λεπτομέρειες, ακολουθήστε με στο Instagram. Η αλήθεια είναι ότι τρέναρα συνεχώς το προσωπικό μου άλμπουμ γιατί ήθελα η ημέρα κυκλοφορίας του να είναι τον Δεκέμβριο και να βγει σε βινύλιο. Στο μεταξύ έβγαλα ένα mixtape με τίτλο Fuck ‘Em All FM, το οποίο είναι διαθέσιμο στο SoundCloud, και είναι κάτι σαν ορεκτικό για τους fans, μέχρι να κυκλοφορήσει το Conquest. Είναι απίστευτο, ένα από τα καλύτερα mixtapes που κυκλοφορούν εκεί έξω.

Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίον φτιάχνεις μουσική, μέσα σε αυτές τις 3 δεκαετίες δράσης;

Είναι μια κατάσταση σε εξέλιξη και πάντα εξαρτάται από ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου. Είναι μια δημιουργική διαδικασία. Με το Conquest, που θα είναι το 5ο στούντιο άλμπουμ μου, έμαθα πολλά για αυτήν τη διαδικασία. Δεν είμαι απλά ένας DJ και ποτέ δεν με θεώρησα ως τέτοιον. Περισσότερο θεωρώ τον εαυτό μου ελεγκτή της ηχητικής κυκλοφορίας, που πυροδοτεί τη σκέψη του κόσμου και παίρνει ρίσκα. Προσπαθώ λοιπόν συνέχεια να ξεκλειδώνω νέα επίπεδα στην τέχνη –απάτητα εδάφη– κι αυτό με κάνει και εξερευνητή.

Με το συγκεκριμένο άλμπουμ επικεντρώθηκα στο να επαναφέρω την ενέργεια που είχε το να ακούς για πρώτη φορά Public Enemy ή The Bomb Squad. Ήθελα να κάνω έναν δίσκο που θα ζήσει για πάντα, όχι κάτι στο οποίο θα βάλω απλά το όνομά μου. Όχι. Αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος μου μέχρι σήμερα. Είναι ο Πάμπλο Πικάσο μου. Σκέφτηκα δηλαδή «εάν σαν DJ έχανες όλους σου τους δίσκους και έμενες μόνο με έναν για να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου, ποιος θα ήταν;». Και η απάντηση ήταν ότι θα φτιάξω εγώ ο ίδιος αυτόν τον δίσκο, με τα καλύτερα beats και τα καλύτερα ηχητικά εφέ.

Σαν άλμπουμ, επομένως, το Conquest έχει πολλούς σκοπούς για μένα. Είναι το όνειρο του DJ –έχει τα πάντα. Ηχητικά εφέ, breakbeats, συνθέσεις, rap. Τα πάντα. Όταν λοιπόν το πάρουν οι DJs στα χέρια τους, θα πουν «εδώ βρίσκονται όλα όσα χρειαζόμαστε για να εκφράσουμε τους εαυτούς μας».

 

 

Τι σου αποκαλύπτει το πέρασμα του χρόνου για τη μουσική και την τεχνική σου;

Κοίτα, στο τέλος της ημέρας, είμαι το όργανο του Θεού. Ο Θεός «παίζει» εμένα. Όποια εικόνα έχεις για τον Θεό, αυτήν την εικόνα μεταφέρω –αυτήν την ενέργεια διοχετεύω. Και είναι ειλικρινής έκφραση. Σε έναν κόσμο γεμάτο τράκτορες, γιατί να μη γίνεις μπουλντόζα; Αυτό λοιπόν είμαι εγώ. Σκάβω το δικό μου μονοπάτι και το κάνω εδώ και δεκαετίες.

Και δεν το λέω υπεροπτικά. Το λέω με πλήρη αυτοπεποίθηση, ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω τη μουσική για να προκαλέσω τη σκέψη του κόσμου και να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων. Γιατί αυτό είναι το χιπ χοπ. Είναι παγκόσμιο και έχουμε την ελευθερία να το διαμορφώσουμε και να το πάμε όπου θέλουμε. Είναι κύματα. Αυτό το κύμα έρχεται λοιπόν στις 6 Δεκεμβρίου και ελπίζω να χτυπήσει πολύ δυνατά.

Επιδιώκεις να αναμειχθείς με τις χιπ χοπ κοινότητες στις χώρες τις οποίες επισκέπτεσαι;

Πάντοτε. Το να βρίσκεσαι στον δρόμο και να πληροφορείσαι για διαφορετικές κουλτούρες, είναι το καλύτερο μάθημα που μπορείς να βιώσεις. Δίνει έμπνευση από μόνο του κάτι τέτοιο, είναι η υπέρτατη μορφή εκπαίδευσης. Μόλις δηλαδή επιστρέφω σπίτι, νιώθω τόσο συνδεδεμένος με τον κόσμο. Είμαι ενημερωμένος στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Και ως καλλιτέχνης ξέρω τι αρέσει και τι είναι αποδεκτό, γιατί έχω τον παλμό του κοινού. Γνωρίζω τι συμβαίνει στο τώρα.

Στην Ελλάδα παρατηρείται μια ενδυνάμωση της χιπ χοπ κοινότητας, με έναν μαζικό τρόπο που ενδεχομένως είχαμε να δούμε από τα 1990s. Το βλέπεις κι εσύ αυτό, στις πόλεις που επισκέπτεσαι;

Φυσικά!

Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει;

Για όλα όσα συμβαίνουν στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Η τέχνη είναι πολύ σημαντική, ειδικά σε αυτήν την εποχή. Η κοινωνική εξέγερση είναι γεγονός και η τέχνη σχετίζεται άμεσα μαζί της. Μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλείο για να ανυψωθούμε και στην πραγματικότητα να δημιουργήσουμε μια μαζική αφύπνιση. Να δημιουργήσουμε ενότητα. Αυτό είναι το βασικότερο. Γιατί το κίνητρό τους (και δεν θα πω ποιων, γιατί όλοι ξέρουν ποιοι είναι) είναι «διαίρει και βασίλευε». Όμως πιστεύω ότι η τέχνη μάς ενώνει. Έτσι πιστεύω και έτσι τη χρησιμοποιώ, ως όχημα για να φέρω τους ανθρώπους κοντά και να βρεθώ στο πλευρό τους, επικυρώνοντας κάθε νόμο της τέχνης και επανεφευρίσκοντάς τη. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί για τον Mix Master Mike: επανεφεύρεση.

 

 

Ποιες είναι για σένα οι τρεις κορυφαίες δεξιότητες ενός μουσικού;

Πρώτο έρχεται το ένστικτο. Η δεύτερη δεξιότητα είναι να χρησιμοποιείς τη σιωπή ως κύριο όπλο για να δημιουργήσεις μουσική –να ξέρεις δηλαδή πότε να βγάλεις τον σκασμό, πότε έχεις πει πολλά, πότε να αράξεις, πότε να επιστρέψεις, πότε να αφήσεις τα πράγματα να πάρουν μια ανάσα και πότε να ξαναχτυπήσεις. Είναι κάτι που το έμαθα από τον Miles Davis. Και η τρίτη είναι να παραμένεις αληθινός, κάνοντας κάτι που μπορεί να περάσει τη δοκιμασία του χρόνου.

Εσύ, σε τι μένεις αληθινός;

Μένω αληθινός στα πιστεύω μου και στο σχέδιό μου ως αρχιτέκτονας του ήχου. Ίσως όχι στο πλάνο μου ή στον στόχο μου, αλλά στο να δημιουργώ πραγματική μουσική και να φέρνω χαρά. Αυτό είναι το κύριο μέλημά μου. Το Conquest είναι ένα χριστουγεννιάτικο δώρο στους fans μου. Για την ακρίβεια, εάν ανοίξεις το βινύλιο, θα βρεις 2 εκδοχές του άλμπουμ. Από τη μία βλέπεις το διπλό άλμπουμ σε βινύλιο, από την άλλη βγάζεις ένα CD με 22 κομμάτια, το οποίο αντιπροσωπεύει την εκδοχή του Conquest στην οποία δεν έχουν καθαριστεί τα samples. Και το έβγαλα έτσι απλά, γιατί ήθελα όλοι να έχουν και την πρώτη εκδοχή αυτού που έκανα.

Παράλληλα το Conquest είναι και ένα δώρο στον εαυτό μου, γιατί έπαιζε στο κεφάλι μου τα τελευταία 2 χρόνια. Έκανα σχεδόν 20 διαφορετικές εκδοχές. Έφτιαξα από την αρχή τα κομμάτια που δεν μου άρεσαν και επιτέλους έφτασα σε μια μορφή για την οποία είπα ότι είναι «εγώ» στο 100%, από την αρχή μέχρι το τέλος. Οπότε πλέον είμαι ελεύθερος, δεν νιώθω την ανάγκη να παγιδευτώ στο στούντιό μου για να αποτυπώσω ό,τι παίζει ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.

Απελευθερώθηκα, και σε αυτό με βοήθησε μάλιστα και μια παλιά κινέζικη πολεμική τέχνη που κάνω. Λέγεται mu chen και είναι η τέχνη του να καθαρίζεις το μυαλό σου από κάθε παρεμβολή. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιες, δεν υπάρχει καμία συγκέντρωση. Έμαθα λοιπόν να καθαρίζω το μυαλό μου από ό,τι συμβαίνει μένοντας σε μια κατάσταση Zen, κάτι το οποίο προσπαθώ εδώ και πολύ καιρό. Υπήρχε πολλή «κίνηση» στο μυαλό μου, είχε αρχίσει να γίνεται βασανιστική. Κι έτσι φτάνουμε στο Conquest. Καθάρισα το μυαλό μου πάνω σε αυτόν τον δίσκο.

Μέχρι τον επόμενο, να υποθέσω;

Σίγουρα! Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 θα κυκλοφορήσω ένα single με τίτλο "Megaton Ten", στο οποίο συμμετέχουν ο DJ Premier, ο Jazzy Jeff, ο QBert, ο D-Styles, ο Melo D, ο Bamboo, ο Shortcut, o A-Trak. Όλοι σε ένα κομμάτι! Και κάθομαι και το ακούω αυτό το κομμάτι, για το οποίο κανείς δεν ξέρει ακόμα τίποτα, και σκέφτομαι ότι θα δημιουργήσει πραγματικό κύμα.

 

 

Γιατί δεν το συμπεριέλαβες στο άλμπουμ;

Γιατί ήθελα ο κόσμος να επικεντρωθεί περισσότερο σε εμένα ως καλλιτέχνη. Πιστεύω πως ό,τι υπάρχει στο άλμπουμ είναι ήδη παραπάνω από αρκετό. Με το "Megaton Ten" θα «υπερφόρτωνα το σύστημα», το κοινό δεν θα μπορούσε να συλλάβει όλη αυτήν την πληροφορία.

Ζούμε ήδη σε έναν κόσμο αποβλακωμένο. Όλοι θέλουν να βρίσκονται στην ασφαλή ζώνη. Όσο πιο ασφαλείς, τόσο καλύτερα. Εγώ όμως δεν είμαι «προγραμματισμένος» έτσι. Δεν μου αρέσει αυτή η ζώνη. Δεν κρίνω βέβαια όσους δεν έχουν την ίδια νοοτροπία με εμένα. Απλά λέω ότι η κοινωνία, ως σύνολο, τείνει να ακούει 10 δευτερόλεπτα από ένα κομμάτι –τόσο μπορεί να αντέξει. Ξέρω λοιπόν πώς να προσαρμόζομαι και να ελίσσομαι σε καιρούς σαν κι αυτούς. Υπάρχει τρόπος.

Στο τέλος της ημέρας όμως, όπως είπα και πριν, στόχος παραμένει να δημιουργήσεις κάτι διαχρονικό. Θέλω να είναι κάτι που θα ακούν το 3000 και θα λένε «ναι, αυτό ήταν ό,τι καλύτερο εκείνη την εποχή». Αυτό εκπροσωπώ. Όλοι ρωτάνε «τι νέο παίζει». Ε λοιπόν, έλα στο στούντιό μου να σου δείξω τι νέο παίζει!

Με τι άλλο νέο ασχολείσαι εντός ή εκτός της μουσικής σου;

Με ενδιαφέρει πολύ τελευταία το πεδίο της εικονικής πραγματικότητας. Έχουμε ήδη γυρίσει δύο video, το "Moonbase [Invasion]" και το "Magma Chamber". Έχω έναν καταπληκτικό motion graphics designer, τον Jonathan Winbush, με τον οποίον φτιάχνουμε μαζί αυτά τα περιβάλλοντα. Δημιουργήσαμε το ολόγραμμά μου σε ποιότητα 4Κ, οπότε υπάρχει ένας κλώνος μου πολύ υψηλής ποιότητας. Κι αυτό είναι το «επόμενο πράγμα» στην ψυχαγωγία. Έχουμε πάρει πολλά βραβεία γι' αυτά τα βιντεοκλίπ και το καλό νέο είναι ότι έχουμε ήδη προγραμματίσει μια συνάντηση με την ομάδα του Mark Zuckerberg μέσα στον Δεκέμβριο, η οποία χρειάζεται περιεχόμενο για το Facebook Horizon. Συμβαίνουν καλά πράγματα σε αυτόν τον τομέα.

Και σκέψου ότι μπορούμε να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα με προτζέκτορες σε όλα τα μέρη του κόσμου ταυτόχρονα. Δεν θα έκανα βέβαια live με το ολόγραμμά μου, αλλά δεν κρύβω ότι η σκέψη με οδήγησε σε κάτι τέτοιο. Τι δηλαδή κι αν δεν ήμουν εδώ εγώ, αλλά το ολόγραμμά μου; Πάλι θα ήταν εδώ ο Mike. Κι έτσι ο Mike θα είναι εδώ για πάντα. Σαν να είναι αθάνατος, κατά κάποιον τρόπο.

Ποια είναι γνώμη σου ωστόσο για τα δυστοπικά σενάρια στην εξέλιξη της τεχνολογίας;

Κοίτα, ζούμε στην 3η διάσταση, αλλά πρέπει πραγματικά να δεις τι συμβαίνει στον πενταδιάστατο κόσμο. Είναι ένας κόσμος στον οποίον εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε. Λένε ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 13% του μυαλού μας. Εάν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το 35% ή το 44%, πιστεύω ότι θα καταφέρναμε να περάσουμε στην 4η ή και στην 5η διάσταση. Θα μπορούσαμε να ανυψωθούμε. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κοινά στοιχεία, αλλά η θεωρία μου είναι –και μπορεί να ακουστεί τρελή, αλλά έχω κάνει μεγάλη έρευνα και έχω διαβάσει πολλά βιβλία– ότι έχουμε τοποθετηθεί εδώ από άλλους πολιτισμούς, χωρίς όμως κανένα εγχειρίδιο.

Μπορεί να βγαίνω εκτός θέματος, αλλά θέλω να πω ότι, όταν μιλάμε για την ανθρώπινη φύση και το τι είναι εμπειρία, υπάρχει μια σκουληκότρυπα. Και με όλες αυτές τις θεωρίες που υπάρχουν εκεί έξω, μπορώ να πάω πολύ «βαθιά» σε αυτήν. Αλλά όταν μιλάω για τέτοια πράγματα γεμίζω με θυμό για τις κυβερνήσεις και όλους αυτούς εκεί πάνω, οπότε ας επικεντρωθούμε στην ομορφιά της τέχνης.

 

 

Όπως θέλεις! Για πες μου λοιπόν, πώς έχει διαμορφωθεί η διαδικασία του digging για εσένα μετά από τόσα χρόνια;

Κυρίως χρησιμοποιώ τις δεξαμενές δίσκων: exclusivegrooves.com, directmusic.com, djcity.com, beatjunkies.com. Φυσικά υπάρχει και το iTunes και η Rough Trade Records. Όπως είπα και πριν, αν ακούσεις το Fuck ‘Em All FM θα καταλάβεις σε τι φάση βρίσκομαι και τι ακούω. Υπάρχουν πολύ καλά πράγματα εκεί έξω. Φυσικά υπάρχουν και πολλές βλακείες. Αλλά πέρασα μέσα από όλες αυτές τις βλακείες και έκανα σε όλους τη χάρη να φτιάξω αυτό το mixtape.

Άρα είσαι περισσότερο προς το ψηφιακό digging πλέον και όχι στο πατροπαράδοτο, ανάμεσα στα stands των βινυλίων…

Νομίζω έχω κάνει αρκετό από αυτό! Έχω αγοράσει πολλούς δίσκους και έχω πάει σε πολλά δισκοπωλεία. Για την ακρίβεια έχω ένα δισκοπωλείο μέσα στο στούντιό μου. Όσο ήμασταν στον δρόμο με τους Beastie Boys, πηγαίναμε με τον Ad-Rock και αγοράζαμε δίσκους σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη που πηγαίναμε. Γυρίζαμε σπίτια μας με στοίβες δίσκων. Έτσι έχω τώρα όλους αυτούς τους σφραγισμένους δίσκους. Ακόμα ανακαλύπτω θησαυρούς στην ίδια μου τη συλλογή.

Αλήθεια, πώς αναπολείς σήμερα τις περιπέτειες με τους Beastie Boys;

Οι Beastie Boys ήταν οι δάσκαλοί μου, ειδικά ο Adam Yauch. Έμαθα τόσα πολλά μαζί του. Δεν παίζαμε μόνο στην ίδια μπάντα, ήμασταν μέλη μιας οικογένειας. Ήμουν ο υιοθετημένος μικρός τους αδερφός. Και είναι τρελό ότι με υιοθέτησαν και έγινα μέρος όλου αυτού. Σκεφτόμουν «Ουάου, αυτό είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα». Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, ήταν οι θεοί μου. Αργότερα όμως κατάλαβα ότι με χρειάζονται. Κάτι έλειπε, και ήμουν εγώ. Με χρειάζονταν. Και νομίζω ότι το εξέπεμψα αυτό με κάποιον τρόπο και έγινε. Η δύναμη της θέλησής μου είναι πραγματικά μεγάλη. Είναι τρομακτικό, γιατί ό,τι σκεφτώ, μπορώ να το κάνω πραγματικότητα. Αλλά το να βρίσκομαι μαζί τους ήταν πραγματικά τιμή. Και οι εμπειρίες που είχαμε παρέα, ήταν πρωτοφανείς.

Εδώ που τα λέμε, είχαμε κάνει ένα live στην Ελλάδα το 2007, σε ένα γήπεδο baseball. Και μπήκαν κάτι τύποι, χτύπησαν τον φύλακά μας κι άρχισαν να καίνε τα καμαρίνια μας. Μου έρχονται αναλαμπές, θυμάμαι ότι, ενώ βρισκόμασταν στη σκηνή, κάπου στο 3ο τραγούδι βλέπαμε το καμαρίνι μας να καίγεται. Ξαφνικά, έπρεπε να παίξουμε ένα τελευταίο κομμάτι και να εξαφανιστούμε. Μπήκαμε λοιπόν στο βαν και οδηγούσαμε μέσα στο όλο χάος που είχε δημιουργηθεί. Μας σταματάνε και το μόνο που βλέπουμε είναι 50 άτομα να περικυκλώνουν το βαν με κράνη και σωλήνες. Λέω «σκατά!», βάζω το κεφάλι μου κάτω και περιμένω να σπάσει το παράθυρο. Σκεφτόμουν ότι θα πρέπει να παλέψουμε με αυτούς τους τύπους. Τότε ο Adam Yauch, ο οποίος καθόταν στη μπροστινή θέση, κατέβασε το παράθυρό του και ένας τύπος φώναξε «Ω, είναι οι Beastie Boys! Αφήστε τους να περάσουν». Ήταν μία από εκείνες τις εμπειρίες στις οποίες είσαι απλά πανικόβλητος, δεν ξέρεις πού είναι ποιος και τι συμβαίνει. Αυτή είναι λοιπόν η εμπειρία μου με τους Beastie Boys εδώ στην Αθήνα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και αυτή η ιστορία έχει γραφτεί και στο βιβλίο των Beastie Boys. Δόξα τω Θεώ που επιβιώσαμε στην Αθήνα! Δόξα τω Θεώ που μας αγαπούν εδώ.

Πέρα από όλα αυτά, όμως, οι εμπειρίες με τους Beastie Boys ήταν φοβερές. Η απώλεια του Adam ήταν το χειρότερο πράγμα που μας συνέβη, αλλά θυμόμαστε πάντα τις στιγμές που ήμασταν μαζί. Ήταν μεγαλειώδεις. Μας ζήτησαν να γίνουμε μέρος του Rock 'n' Roll Hall of Fame 4 χρόνια πριν μας βάλουν τελικά, και τα παιδιά το απέρριψαν –δύο φορές, μάλιστα– το οποίο είναι πολύ gangsta! Γιατί τότε δεν είχαμε τελειώσει. Δεν ήταν εκείνος ο τρόπος με τον οποίον θα τελείωνε αυτό το κεφάλαιο. Όλα αυτά είναι φοβερές εμπειρίες, που θα έχω να λέω στα εγγόνια μου. Θα λέω ότι ήμουν μέλος των Beatles του χιπ χοπ, γιατί έτσι τους έλεγα. Δεν τους άρεσε βέβαια πάρα πολύ, αλλά για μένα αυτό ήταν. Όχι εγώ, εκείνοι. Όπως είπα, όμως, είμαι πολύ ευλογημένο πλάσμα. Θέλω λοιπόν να δώσω πίσω όσα περισσότερα μπορώ.

Και για τους Cypress Hill, τι θα έλεγες;

Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο στη ζωή μου! Ο B-Real ήθελε να με βάλει στο συγκρότημα για πολύ καιρό, αλλά η στιγμή δεν είχε έρθει ακόμα. Είμαι σόλο καλλιτέχνης: κάνω περιοδείες και βγάζω δίσκους μόνος μου. Ποτέ δεν είχα τη φιλοδοξία να μπω σε άλλη rap μπάντα. Μετά τους Beasties, πραγματικά δεν ήθελα. Ήθελα να επενδύσω στο να εξερευνήσω νέες περιοχές. Αλλά όταν είχα αυτήν την προσφορά, σκέφτηκα «γιατί όχι;». Το ένστικτό μου έλεγε «καν’ το». Και δεν το μετανιώνω. Οι εμφανίσεις ήταν καταπληκτικές μαζί τους και τους αγαπώ αυτούς τους τύπους, γιατί μου επέτρεψαν να μπω στον κύκλο τους και να αλλάξω το σκηνικό των ζωντανών τους σόου. Στέλνω όλη μου την αγάπη σε όλα μου τα crews –στους Cypress Hill, στους Metallica, στους Beasties, στους Invisibl Skratch Piklz. Αλλά τώρα είμαι μόνος. Είναι πολλά αυτά που κάνω, για να μην τα κάνω. Είμαι σε αποστολή.