Lüüp Orchestra & Attila Csihar

Περισσότερο ιεροπραξία παρά συναυλία, απέδειξε ότι η κολεκτίβα του Στέλιου Ρωμαλιάδη άπτεται της μουσικής με δάχτυλα τεχνίτη και αυτί ποιητή, φτάνοντας σε υπερβατικά επίπεδα όταν ο Attila Csihar άρχισε να απλώνει τις μαγικές του επωδούς...

Τη δεύτερη Παρασκευή του φετινού Φλεβάρη, όσο εξέπνεε αυτός ο αμήχανος χειμώνας, η γη των Αθηνών δονήθηκε από το τελευταίο φιλόδοξο εγχείρημα των Lüüp, που παρουσιάστηκε στο τέμενος του Temple.

Η επιλογή του χώρου μοιάζει σχεδόν με λογοπαίγνιο, μιας και η εν λόγω συναυλία αποτέλεσε περισσότερο λατρευτική ιεροπραξία, παρά μία καθαρόαιμα μουσική παράσταση. Ως συνθήκη που αιωρείται ζοφερά πάνω από τη ροζιασμένη παράδοση, την καλογυαλισμένη πατίνα της κλασικής μουσικής και τα ερεβώδη βάθη του black metal, η παρουσίαση του άλμπουμ Canticles Of The Holy Scythe (2017) κάθε άλλο παρά παράπαιε μεταξύ των ανομοιόσχημων αναφορών της. Αντιθέτως, το πλάσμα στο οποίο δίνει σάρκα και (κυρίως) οστά η μουσική των Lüüp έμπηξε διχαλωτές οπλές βαθιά στο χώμα, ξεγύμνωσε τα δόντια του και πρόταξε τα κυρτά του κέρατα, αψηφώντας όσες επιταγές θέλουν αυτά τα είδη ετερόκλητα.

Εξοπλισμένος λοιπόν με αυτόν τον θαυμάσιο και ουσιαστικό δίσκο, ο Στέλιος Ρωμαλιάδης και η αενάως μεταβαλλόμενη κολεκτίβα του ήρθαν στο Temple να μιλήσουν για τον Θάνατο, γλιστρώντας πάνω σε βελούδινες νύξεις, οι οποίες σε κατακρήμνιζαν στα σκοτεινά βάθη της λήθης. Με σαφές κέντρο βάρους την ακουστική προσέγγιση του άλμπουμ, η σκηνή απλώθηκε για να χωρέσει και να φιλοξενήσει τσέλο, φαγκότο, φλάουτο, βιόλα, κοντραμπάσο και σαντούρι, μεταξύ των κρουστών, των πλήκτρων και του πιάνου. Ο μαέστρος Νίκος Παναγιωτάκης διήυθηνε το σύνολο (παραδόξως, πλην των φωνών) με λεπταισθησία, παρά κάποια εμφανή θέματα ήχου. Παράλληλα,  λάμβανε χώρα η ζωντανή δημιουργία ενός πίνακα, με απουσία του λευκού χρώματος και την παρουσία κάθε υφής του μαύρου.

Και κάπου εδώ έρχεται το θέμα των τραγουδιστών. Η βραδιά άνοιξε με το “Γιατί Είναι Μαύρα Τα Βουνά” και τις Άννα Λινάρδου, Σοφία Σαρρή & Ξένια Ροδοθεάτου σε πολυφωνική προσέγγιση, η οποία έκλεισε το μάτι στα παραδοσιακά μοιρολόγια, με τις ερμηνεύτριες να πλέκουν τις φωνές τους αργά, σταθερά και οργανικά. Στη διάρκεια της συναυλίας, μάλιστα, η σκηνή θα έβλεπε τη Λινάρδου και τη Σαρρή και κατά μόνας, να συνταιριάζουν έξοχα τα ακροβατικά τους άλματα με τα δαιδαλώδη μονοπάτια της μουσικής των Lüüp.

Εκείνο όμως που έσπασε κάθε αυστηρά ορισμένη δομή και έκανε την εμπειρία πραγματικά υπερβατική, ήταν η μαγνητική παρουσία του Attila Csihar –της φήμης ασφαλώς των Mayhem, μα και των Sunn O))). Ο Ούγγρος τραγουδιστής φαίνεται να είναι ένας πραγματικά ανήσυχος καλλιτέχνης, μιας και πλήρωσε την παρουσία του στη σκηνή του Temple σε φόρο αίματος. Τελώντας χρέη αρχιερέος και απλώνοντας τις μαγικές του επωδούς με φωνή ιχθύος αλλά και βρυχηθμό λέοντος, απέδειξε ότι διαθέτει ένα όργανο το οποίο χειρίζεται με θαυμαστό έλεγχο, αλλά και με πρωτοφανή πειραματικότητα.

Η προσέγγιση του Csihar στα φωνητικά δεν είναι τίποτα λιγότερο από ιδιοφυής, με τον πηγαίο του ενθουσιασμό και την ανάγκη του για ανασκαφή του έσω του να λάμπουν πεντακάθαρα στη σκηνή. Oι διφωνίες του με τη Σοφία Σαρρή καταμετρώνται στις υπέροχες συναυλιακές εμπειρίες της χρονιάς –και έχουμε ακόμη Φεβρουάριο.

Τέλος, η προσέγγιση των Lüüp στη μαυρομεταλλική ιστορία με τη διασκευή του "Freezing Moon" των Mayhem έδωσε το επισφράγισμα σε μία συναυλία που σίγουρα δεν απέδειξε μόνο γιατί το Canticles Of The Holy Scythe είναι ένα δισκογραφικό κομψοτέχνημα. Απέδειξε επίσης ότι ο τρόπος με τον οποίον άπτονται οι Lüüp τη μουσική είναι με δάχτυλα τεχνίτη και αυτί ποιητή.

{youtube}twVoJACvUOE{/youtube}