Ελάχιστα από τα σχόλια που διάβασα για τη χθεσινή Eurovision στάθηκαν στην καλλιτεχνικότητα του/της πρωτεύσαντος/πρωτεύσασας.


Ελάχιστα από τα σχόλια που διάβασα για τη χθεσινή Eurovision στάθηκαν στην καλλιτεχνικότητα του/της πρωτεύσαντος/πρωτεύσασας.

Είμαι απ' αυτούς που μαζοχιστικά παρακολουθούν πάντα τον "διαγωνισμό" επειδή με ενδιαφέρει η εικόνα της μουσικής στην Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι κατά 99% όχι μόνο απέχει από τις προσωπικές προτιμήσεις μου, αλλά σε αντίστοιχο ποσοστό κυρίως απέχει από την ίδια την τέχνη. Ιδιαίτερα από την εποχή που οι τέως ανατολικές χώρες μπήκαν στο κόλπο και με δεκαετίες καθυστέρηση ανακάλυψαν ότι υπήρχε χαβαλεδιάρικη δυτική ποπ (πάραυτα εγκαταλείποντας την δική τους -καθόλου ευκαταφρόνητη- μουσική παράδοση), η Eurovision έγινε αυτό που λέει και το κλασικό ποντιακό ανέκδοτο (γύρω από το βυζί). Δεν θέλω να υποτιμήσω τις ευπαρουσίαστες κοπέλες από την Πολωνία που τίμησαν το ανέκδοτο με το παραπάνω χθες, αλλά ο εν λόγω θεσμός λειτουργεί καταστροφικά ως διαμόρφωση των ποπ προτιμήσεων μιας ολόκληρης ηπείρου, υποβιβάζοντας τη μουσική σύνθεση σε οπτικό πανηγύρι με μηδαμινές απαιτήσεις για την αίσθηση της ακοής.

Επί της ουσίας λοιπόν. Το (προ)χθεσινό πρώτο σε προτιμήσεις τραγούδι είναι σημαντικό επειδή πρόκειται για μια άρτια σύνθεση κλασικών προδιαγραφών που άνετα θα βρίσκαμε στα καλύτερα από τις όπερες του Andrew Lloyd Webber, με βάθος απλησίαστο για ένα μέσο τραγούδι του διαγωνισμού. Μοναδική, καλλιτεχνικότατη ερμηνεία, από ένα άτομο που ήταν ψυχή τε και σώματι δοσμένο πρωτίστως σε αυτό που ερμήνευε, όχι στο χειροκρότημα που εισέπραττε. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι σε τούτη την ήπειρο ΣΕΒΟΝΤΑΙ τη διαφορετικότητα, ενώ αλλού ακόμη λιθοβολούν τις γυναίκες.

Η βιωματική προσέγγιση των στίχων που δείχνουν ταπείνωση από το κοινωνικό γίγνεσθαι (συμβολίζεται με τη φλόγα που καίει τον φοίνικα) για μια αναγέννηση μέσα από τις στάχτες του καλλιτέχνη (τον ίδιο τον φοίνικα) είναι επίσης συμβολικό για μια γενικότερη αναγέννηση της νοοτροπίας και της συλλογικής συνειδητότητας του Ευρωπαίου πολίτη για μια νέα εποχή, στην οποία τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο σεβασμός δεν θα μένουν μόνο στα χαρτιά που υπογράφονται. Στην Ελλάδα δυστυχώς εξακολουθούμε να μιλάμε για τα μούσια και τη φούστα. Κι εδώ θα συμφωνήσω με τον Ράμφο για την αιτία. Για το γεγονός δηλαδή ότι ουδέποτε αυτή η χώρα πέρασε από Αναγέννηση και ουδέποτε μπήκε στον κόπο να το επιχειρήσει.

Κείμενο: Σπύρος Χυτήρης

{youtube}ToqNa0rqUtY{/youtube}