«Ο Παύλος τα κατάφερε... Γιε μου»

Καμία μητέρα πάνω σ' αυτή τη γη δεν ονειρεύτηκε να γεννήσει ένα παιδί και να το μεγαλώσει για να της το σκοτώσει το κράτος. Κι όμως, πριν ακριβώς 5,5 χρόνια ''ξύπνησε'' εδώ, στην Ελλάδα ένας εφιάλτης με πολύ μακρινές ιστορικές ρίζες που κατάφερε όχι μόνο να εκφοβίσει, να τρομοκρατήσει και να απαξιώσει κάθε τι διαφορετικό, από αυτό που όριζε ως δική του κανονικότητα, αλλά ακόμη και να το σκοτώσει. Έφερε πάνω του ναζιστικά σύμβολα σχεδιασμένα σε μπρατσωμένα χέρια και ξυρισμένα κεφάλια, μπότες που αλώνιζαν τις γειτονιές για να αναγγείλουν τα τάγματα εφόδου που σχεδίαζαν, γραφεία με μεγάλες Ελληνικές σημαίες αγκαλιά με σβάστικες και συνθήματα που μιλούσαν για αίματα, εθνική υπερηφάνεια και όνειρα για ''καθαρούς'' τόπους.

Όλα αυτά σε διάφορες γειτονιές, όπως το Κερατσίνι, το Πέραμα και τη Νίκαια. Γειτονιές στις οποίες έζησαν άνθρωποι που η ιστορία δεν είχε καλά σχέδια για εκείνους αλλά μόνο ιστορίες πόνου. Του πόνου του ξεριζωμού και της προσφυγιάς. Γειτονιές που από μονιασμένες και αλληλέγγυες μεταμορφώθηκαν στο όνομα του Έθνους σε εστίες ρατσισμού, ομοφοβίας, ακραίων εθνικιστικών απόψεων και εύφορα εδάφη εγκληματικών ενεργειών σε βάρος ''των άλλων''.

Μέσα στις πολλές απάνθρωπες ενέργειες που διέπραξε (η επισήμως κιόλας εγκληματική οργάνωση, μετά τη σημερινή ιστορική ημέρα της Δίκης της Χρυσής Αυγής) ''Χρυσή Αυγή'' , είδαμε ανθρώπους να στοχοποιούνται με βάση τις ιδέες τους, το καλούπι τους, τις σωματικές τους αναπηρίες, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, τη καταγωγή τους και ό,τι άλλο δεν ''ταίριαζε'' στη πολιτική φιλοσοφία τους. Ή αλλιώς στη νοσταλγία για μία Χιτλερική κοινωνία.

Σήμερα, 7/10/20, αυτό το flashback έπαιξε σε όλων μας το μυαλό λίγο πριν το ρολόι δείξει 11:00 το πρωί. Χθες το βράδυ, ξέραμε όλοι ότι η σημερινή ημέρα ή που θα γύριζε τα ρολόγια της ιστορίας πίσω μαχαιρώνοντας για δεύτερη φορά (αυτή τη φορά το δικαστικό σύστημα) τον Παύλο και την οικογένειά του ή που θα έσκιζε μία για πάντα τις ναζιστικές σελίδες τις οποίες αναγκαστήκαμε να κάνουμε επανάληψη όσα χρόνια ανέπνεε η Χρυσή Αυγή εκεί έξω.

Και η έκπληξη ήρθε σήμερα λίγο μετά τις 11. Ακριβώς μετά από 5,5 χρόνια καθημερινού αγώνα η Μάγδα Φύσσα, η μητέρα του Παύλου ή αλλιώς Killah P, άκουσε δυνατά αυτό που βροντοχτυπούσε μέσα της από εκείνη τη νύχτα που την ενημέρωσαν ότι το παιδί της έπεσε νεκρό από μαχαίρι φασίστα. Άκουσε το αυτονόητο. Ότι ο άνθρωπος που της στέρησε το ''Μάνα'', το ''Σ'αγαπώ'' και το ''Τί φαΐ έφτιαξες σήμερα;'' από το στόμα του παιδιού της, είναι δολοφόνος.

“Τι σου λείπει πιο πολύ από τον Παύλο;

– το Μάνα”

Σε μία χώρα που το δικαστικό σύστημα σε πολλές περιπτώσεις έδεσε τα μάτια της μπροστά σε σπουδαίες (για τη κοινωνία) αποφάσεις είτε επειδή εθελοτυφλούσε, είτε επειδή εξυπηρετούσε συγκεκριμένες σκοπιμότητες, σήμερα λίγους μήνες μετά την υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη που άνοιξε το δρόμο προς μία κοινωνία αληθινά (και όχι στο ευαγγέλιο) νομοταγή, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για μία δεύτερη καταδίκη.

Σήμερα ήμασταν όλοι εκεί. Οι συγγενείς, οι φίλοι και τα παιδιά της, όπως μας αποκαλεί η Μάγδα Φύσσα. Ήμασταν εκεί και θαυμάσαμε για άλλη μία φορά το σθένος μίας μητέρας που δεν παραιτήθηκε στιγμή από το δικαστικό αγώνα για την λύτρωση της ψυχής του παιδιού της και της ίδιας. Μίας μητέρας που δεν φοβήθηκε ποτέ τις απειλές των στελεχών και των ψηφοφόρων συμπολιτών μας της Χρυσής Αυγής, που δεν μάσησε ποτέ τα λόγια της και κοίταξε κατάματα πάνω από 100 φορές τον Γιώργο Ρουπακιά, ο οποίος σήμερα απουσίαζε από το εδώλιο μαζί με τους συνεργούς του, μιάς και δεν είχαν καμία ''τιμή'' να κοιτάξουν τη Μάγδα κατάματα. Εκείνη, όμως, στάθηκε αγέρωχη και σήμερα στην αίθουσα του Εφετείου. Απέναντι στην εισαγγελέα που ίσως και να αθώωνε τον άνθρωπο που δεν ήξερε ότι θα της πάρει το παιδί της μακριά πριν ακριβώς 41 χρόνια, όταν το αντίκρισε νεογέννητο για πρώτη φορά. Εκείνη ήταν εκεί όλα αυτά τα χρόνια και δεν τη λύγισε τίποτα. Ούτε καν όταν στην αίθουσα του δικαστηρίου οι Χρυσαυγίτες τις φώναζαν ευθαρσώς ''Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;''...

Το πρόσωπο αυτής της γυναίκας θα είναι για πάντα ταυτόσημο με τον αντιφασιστικό αγώνα που δίνουμε όλοι ξεχωριστά καθημερινά. Τον αγώνα στον οποίο έδωσε εκείνη τα φώτα της και το τσαγανό της μετά την τραυματική εμπειρία που βίωσε και την έκανε να βγει στο δρόμο για να φωνάξει για τη σωτηρία όχι μόνο του γιού της, αλλά για την ελευθερία όλων μας. Γιατί τη σημερινή ιστορική νίκη δεν την οφείλουμε μόνο στη συνείδηση των δικηγόρων υπεράσπισης του Παύλου, ούτε στη διαφάνεια που τήρησε (παραδόξως) σήμερα το ελληνικό δικαστικό σώμα, αλλά κυρίως στον αιώνιο σκοπό ζωής μίας μάνας να υπερασπίζεται το πιο σημαντικό πράγμα που την κρατάει ζωντανή στον κόσμο, το παιδί της.

«Ο Παύλος τα κατάφερε... Γιε μου»