Στοίχημα πως θα πειστείς...


 

 

Στοίχημα πως θα πειστείς...

 

Θα μπορούσα να μιλάω για το Erasmus ώρες και μέρες ατελείωτες. Το έχω ήδη καταφέρει για 2 χρόνια τώρα και συνεχίζω ακάθεκτη. Σίγουρα ό,τι πιο σοφό έχω κάνει στη ζωή μου και άλλα τέτοια ρομαντικά. Όσοι το έχετε περάσει, ξέρω ότι ξέρετε.

 

Καταθέτεις τα χαρτιά σου διστακτικά, μουδιάζεις λίγο όταν μαθαίνεις ότι σε πήραν και όσο ετοιμάζεσαι να φύγεις έχεις δεύτερες σκέψεις (τελικά να πάω, ρε μάνα;). Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση χαιρετάς φίλους και γνωστούς λες και σε στέλνουν στην εξορία. Κλάματα, υστερίες, φωτογραφίες, χαιρετούρες και ξανά κλάματα και ξανά χαιρετούρες (όταν θα ετοιμάζεσαι να γυρίσεις βέβαια οι χαιρετούρες και τα κλάματα στην ξενιτιά είναι τα διπλάσια). Όταν γυρνάς με το καλό, παθαίνεις μία μίνι κατάθλιψη. Όλα φαίνονται μάταια. Ξαφνικά καταντάει βαρετό που όλοι μιλάνε τη γλώσσα σου και νιώθεις ότι έκανες τόσα, ενώ όσοι άφησες πίσω στην πατρίδα έμειναν στάσιμοι. Ναι είναι κακό, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.

 

Διάβασε περισσότερο στο y-olo.gr.